مهشید افشارزاده: چهره زیبا، به محبوبیت بازیگر کمک می کند

مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری

تاریخ انتشار : شنبه, 07 مرداد 1396 09:14

مهشید افشارزاده از جمله بازیگران سینما و تلویزیون است که قبل از بازیگری به ورزش حرفه ای و آن هم والیبال می پرداخت. افشارزاده که تا عضویت در تیم والیبال جوانان ایران هم پیش رفته بود از اواسط دهه 60 وارد سینما شد و خیلی زود توانست در برخی از آثار مهم آن دوره مثل «بایسیکل ران»، «دخترم سحر»، «افسانه آه» و «بچه های طلاق» بازی کند؛ افشارزاده در «بایسیکل ران» نقش یک زنان خاموش افغانی و در «بچه های طلاق» در نقش یک دختر دانشجوی فعال و اکتیو که سرش برای چالش و دردسر درد می کرد نقش هایی ماندگار ارائه داد.

افشارزاده تا اواخر دهه هفتاد همچنان حضوری فعال در سینما داشت و از جمله در آثاری همچون «افسانه آه»، «بلوف»، «مردی در آینه»، «روز دیدار»، «علف های هرز»، «طوفان شن» و «آخرین پرواز» ایفای نقش داشت. بعد از آن اما فعالیتش در مقام بازیگر کمتر شد و به سمت فیلمسازی گرایش پیدا کرد. افشارزاده سال قبل فیلم «پنج ستاره» را ساخت که به واسطه تکیه بر داستانگویی پرتعلیق مورد توجه مخاطبان قرار گرفت.

بازیگر- کارگردانی هستید که همچنان به لحاظ فیزیکی آماده هستید و استیال مناسب و خوبی هم دارید. این آمادگی بدنی چگونه به وجود آمده است؟

از سن 15 سالگی به واسطه تمرینات والیبال همیشه بدنم آماده بود و ورزش را به طور مستمر پیگیری می کردم و از همان دوران تا به حال وزن بدنم را در عدد خاصی ثابت نگه داشتم و این ثابت بودن وزن باعث می شود که استایل بدن در یک فرم و ثابت باشد و پوست هم طراوتش را حفظ کند. از نظر روحی هم ورزش کردن باعث شادابی می شود و در کارهایم همه چالاکی دارم. در ضمن چون مربی آمادگی جسمانی هستم برنامه منظم ورزشی دارم و به تغذیه هم اهمیت می دهم. در آن سال ها به یک مربی والیبال معرفی شدم و در تیم ملی جوانان عضویت پیدا کرام و مدتی هم برای این تیم توپ زدم.

جذابیت سینما از چه زمانی برایتان ایجاد شد؟ آیا در دوران ورزش هم سینما برایتان به اندازه امروز جذابیت داشت؟

به صورت تفریحی در سینما فیلم می دیدم اما دغدغه جدی نسبت به سینما نداشتم. من با دیدن نادیا کومانچی دختر 13 ساله رومانیایی که در المپیک مونترال چند  مدال طلا در ژیمناستیک به دست آورد. جذب ورزش شدم. در سال های بعد از بازیگر شدنم خیلی از پیشنهادات بازیگری را به واسطه اینکه در شهرستان بود رد می کردم مثل «دخترک کنار مرداب» علی ژکان، «ماه و پلنگ» فریبرز صالح و چند فیلم دیگر. بازی در این آثار را رد کردم تا تمرینات والیبالم قطع نشود ولی بعدها به واسطه حضورم در سینما به تدریج از تیم ملی دور شدم.

از رد کردن بازی در این فیلم ها پشیمان هستید؟

نه، آن موقع به سینما به شکل تفننی نگاه می کردم. هدفم هم در آن دوران کارگردان شدن بود.

با تهمینه میلانی در دو فیلم و دو  نقش خوب همکاری کردید. یکی «بچه های طلاق» و دیگری «افسانه آه».

تهمینه میلانی فیلم «بایسیکل ران» را دیده بود و از من دعوت کرد تا در فیلم «بچه های طلاق» بازی کنم. در آن زمان حتی پیشنهاد بازی در سریال «امام علی (ع)» داوود میرباقری را هم داشتم.

به چه دلیل بازی در «امام علی (ع)» را رد کردید؟

آن موقع می گفتند برای یک بازیگر موفق سینما، حضور در سریال های تلویزیونی چندان خوب نیست و کلاسش را پایین می آورد. برای بازی در فیلم «مسافران» بهرام بیضایی هم دعوت شدم و تست گریم هم دادم اما همزمان بودنش با بازیم در فیلم تهمینه میلانی و نوع آرایش چهره ام باعث شد این فرصت خوب کاری را از دست بدهم و مژده شمسایی برای این نقش انتخاب شد.

با توجه به اینکه تهمینه میلانی با برخی از بازیگران فیلم هایش از قبیل نیکی کریمی و مریلا زارعی دچار چالش شد و همکاریشان ادامه پیدا نکرد کار با ایشان برای شما چطور بود؟

رابطه بین ما خوب بود. تهمینه میلانی به فلسفه خاصی در بازیگری اعتقاد داشت و همین باعث شد در فیلم دومش «افسانه آه» نقش 5 شخصیت زن متفاوت را بازی کنم.

بازیگری بوده اید که از ایفای نقش منفی هم واهمه ای نداشته اید و چند نقش منفی هم بازی کردید.

بله، واقعا کیفیت نقش منهای مثبت با منفی بودنش برایم اهمیت داشته است و مثلا در «بلوف» و «انتهای قدرت» نقش منفی بازی کردم.

در آن  دوران در بازیگری چه رقیبانی داشتید؟

فریبا کوثری، افسانه بایگان، شهره لرستانی و مرجانه گلچین.

با کدامیک از این بازیگران رفاقت داشتید؟

اهل رفاقت و آمد و شد با بازیگران به صورت خصوصی نبودم و مثل حالا اکران خصوصی و فرش قرمز برگزار نمی شد که ارتباط داشته باشیم. حتی در زمان تاسیس خانه سینما هم نظرم این بود که این نوع تشکلات جمع اضداد است و هیچ وقت نمی شود در قالب گروهی در این فعالیت ها به نتیجه درخشان و موثری رسید. در عمل هم دیدیم که در این تشکل ها همیشه یک عده حضور دارند که تصمیم می گیرند و مدیریت می کنند و بخش عمده ای از بدنه سینما بیرون گود هستند.

در سال های اخیر جراحی های زیبایی بدجوری در میان بازیگران اپیدمیک شده است. چقدر به عمل های زیبایی که در میان بازیگران متداول شده اعتقاد دارید؟

بازیگران ویترین فیلم هستند و باید چهره زیبا و مناسبی داشته باشند و چهره زیباست که در درجه اول بازیگر را محبوب می کند. مردم ایران هم تابع مد هستند و عمل زیبایی هم مد روز است. به هر حال همه دوست دارند زیبا به نظر برسند و زیبایی یک تنوع در زندگی محسوب می شود. البته که در این حیطه هم گاهی افراط می بینیم و الان عمل های زیبایی عجیب و غریبی هم مثل تغییر رنگ چشم در ایران انجام می شود.

با کارگردانی فیلم «پنج ستاره» حضورتان را به جمع فیلمسازان زن سینمای ایران به صورت جدی اعلام کردید. اثری خوش ساخت و به شدت دراماتیک.

چند سالی بود که کمتر به بازیگری می پرداختم زیرا اغلب نقش های پیشنهادی بدون کیفیت و ضعیف بودند و برای بازی در من رغبتی ایجاد نمی کردند و برای همین بد ندیدم به سراغ کارگردانی بروم بخصوص که در دهه هشتاد به صورت آکادمیک در دانشگاه درس کارگردانی خوانده بودم و با برنامه و هدفمند به سراغ فیلمسازی رفتم.

در فیلم «پنج ستاره» تلاش کردم چهره ای گرم و صمیمی از خانواده ایرانی را نشان بدهم. خانواده هایی که هنوز در جامعه ما وجود دارند؛ خانواده هایی که آرامش و صفا در روابطشان حاکم است و مظاهر تکنولوژی روز مثل رایانه و فیسبوک تلگرام باعث نشده بچه ها از والدین جدا شوند و به گوشه ای پناه ببرند. به هر حال ما در جامعه شرقی زندگی می کنیم و باید به این مسائل توجه کنیم. در جوامع غربی به محض رسیدن بچه به سن جوانی از خانواده جدا می شود و رابطه عاطفیشان با والدین کم رنگ می شود ولی در ایران از دیرباز چنین نبوده است.

به چه دلیل خودتان در فیلم بازی نکردید؟

به بازیگری همچنان علاقه دارم اما چون می خواستم در کار اول، تمرکز کافی روی کارگردانی داشته باشم از بازی در فیلمم صرفنظر کردم.

یکی از ویژگی های مهم «پنج ستاره» انتخاب بازیگران به خصوص شهاب حسینی است. کار با شهاب حسینی در «پنج ستاره» چگونه بود؟

شهاب حسینی انسانی مودب، حرفه ای و جنتلمن است و نقش رضا وحیدی را خیلی اثرگذار بازی کرد. حسینی جزو بازیگرانی است که برای کار اهمیت قائل است و برای ایفای نقش زحمت می کشد. با انتخاب حسینی توانستم برای یکی از نقش های مهم و کلیدی فیلم گزینه خوبی داشته باشم و او نیز به شایستگی شخصیتی که قرار بود باز کند را درک و تحلیل شخصیتش کرد و بازیش موثر و عالی بود. حسینی با اتکا به تجربیات کاریش با درک درست به نقشش چیزهای موثری و به درد بخوری اضافه می کند و «پنج ستاره» هم از این فرضیه مجزا نبود.

سرمایه گذار پیدا کردن برای تولید فیلم هم کار سختی شده است و شاید برای همین است که علیرغم موفقیت فیلم اولتان هنوز نتوانستید فیلم دوم را بسازید.

 به هر حال این هم از معایب سیستم حاکم بر سینماست. الان مد شده است که برای بازیگری هم باید بازیگر با خودش اسپانسر ببرد.

شما هم چنین پیشنهاداتی برای بازیگری داشتید؟

 بله، بازی در یکی از این سریال های شبکه نمایش خانگی به من پیشنهاد شد که در آن محمدرضا گلزار بازی می کرد و به من گفتند اگر اسپانسر داری بیاور تا یک نقش خوب بازی کنی. من گفتم اگر اسپانسر داشته باشم خودم فیلم می سازم. الان شرایطی طوری شده که خیلی از بازیگران بیکار هستند و چند وقت پیش هم نامه ای به صدا و سیما نوشتند و دنبال عامل بیکاریشان می گشتند که البته به نتیجه ای هم نرسید.

به نظر شما عامل این بیکاری چه کسانی هستند؟

فکر می کنم عده ای می خواستند با این کار در بین هنرمندان نارضایتی به وجود بیاورند. الان در سریال ها یک سری نابازیگر چون دستمزد کمی می گیرند بازی دارند و تهیه کنندگان هم از این وضعیت سوءاستفاده می کنند.

همین امر باعث مهاجرت برخی بازیگران شده به خصوص مهاجرت به شبکه های فارسی زبان ماهواره ای مانند جم. آیا شما هم از شبکه جم پیشنهاد بازیگری داشتید؟

سال ها پیش در اواخر دهه هفتاد به من پیشنهاد شد تا به آمریکا بروم و با داشتن درآمد مکفی و خانه و ماشین به بازیگری برای یک استودیوی خاص بپردازم. البته این پیشنهاد در همان زمان به افسانه بایگان و ابوالفضل پورعرب ارائه شده بود اما چه آن زمان چه حالا ترجیح می دهم بیکار باشم اما در ایران زندگی کنم. درباره جم هم شرایط مهیا بود که باز هم قبولش نکردم چون هنر در وطن است که شکوفا می شود و به اوج می رسد.

ماهنامه دنیای زنان