«نگار عابدی» مثل بعضی ها دنبال حاشیه نیست!

مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری

تاریخ انتشار : چهارشنبه, 27 مرداد 1395 12:12

ماهنامه دنیای زنان - نگار عابدی جزو بازیگرانی است که جنس بازی متفاوتی را ارائه می دهد؛ این تفاوت در نقش هایی که به خصوص در تئاتر بازی می کند قابل مشاهده است و اصلا همین حضور سالیان طولانی در تئاتر بوده که باعث شده او نه به مثابه برخی چهره های سینما در دام تیپ های تکراری بیفتد و نه به مانند برخی دیگر از طریق حاشیه سازی در شبکه های اجتماعی نقش پیدا کند!

عابدی در تئاتر پله پله بالا آمد و به قدر کفایت هم تقدیر شد اما او چند سالی است است تمرکزش را بازیگری تصویری در سینما و تلویزیون بنا کرده است و در کمبود بازیگران مسلط به خلق کاراکتر در این دو مدیوم خیلی خوب هم کار خود را انجام داده است.

عابدی در نمایش های آوانگاردی مثل «ملانصرالدین» اصغر دشتی و «آسمان روزهای برفی» محمد عاقبتی نقش های نامتعارفی بازی کرده است. او در سینما و تلویزیون هم کارنامه قابل قبولی دارد؛ کافیست به یاد بیاوریم ایفای نقش واقع گرایانه اش در قالب زنی تحت فشار میان شوهر دوم و پسر نوجوان سرکشش در فیلم «گنجشکک اشی مشی»، یا زن مورد خیانت قرار گرفته سریال «تعبیر وارونه یک رویا»، یا زن تشنه انتقام فیلم«دهلیز»، یا زن باردار و متزلزل «یه حبه قند» و یا زن از همه جا بی خبر فیلم «آب نبات چوبی» تا دریابیم تفاوت بازیگری حرفه ای با بازیگر متکی بر چهره چیست.

او نقش های خاطره انگیزی هم در سریال های تلویزیونی ایفا کرده است و از جمله در «دودکش» به کارگردانی محمدحسین لطیفی و «شمعدونی» به کارگردانی سروش صحت. نگار عابدی اخیرا سریال کمدی «پادری» را هم روی آنتن داشت و باز هم سعی خود را کرد تا کاراکتر ملموس از زنی در بدنه اجتماع را خلق کند.

جزو بازیگران زنی محسوب می شوید که مادر هم هستید. چقدر از وقتتان را با دخترتان می گذرانید؟
جزو مادرانی هستم که سعی می کنم با فرزندم دوست باشم و برای همین هرگاه فرزندم نیاز داشته باشد به همراهی کنارش هستم و معمولا آخر هفته ها نیز فرصت بیشتری پیش می آید تا در کنار هم باشیم.

آیا ایفای نقش زنانی معمولی و خانه دار در فیلم هایی مثل «یه حبه قند» یا سریال هایی نظیر «دودکش» و همین «پادری» که اوج و فرود چندانی ندارند دشوارتر از نقش های غیرمتعارف نیست؟
نقش زن عادی بازی کردن کار دشواری است. عادی بیشتر منظورم، خصوصیت آرام بودن این شخصیت ها است و در «پادری» این آرامی با فضای کمیک و ساده لوح بودن در هم آمیخته شده است و این طنز موجود کارم را در بازی راحت تر کرد.
 
اما اگر به طور مثال نقشم را در «خانه ای کنار ابرها» درنظر بگیرید عینی زن ساده ای که با موقعیت جدی مواجه می شود، بازی کردنش برایم خیلی دشوار بود. به شخصه برای من بازی در نقش یک آدم اکتیو و برون گرا ساده تر است. در بازیگری معمولا بازی از بیرون به درون نقش صورت می گیرد و به طور مثال شما پرخاشگری می کنید و تند تند حرف می زنید و این ویژگی کم کمک موتور درون بازیگر را روشن می کند و روی نقش سوار می شود.

معمولا هم برای مخاطبان ایرانی نقش های برون گرایانه جذابیت بیشتری دارد.
طبیعی است چون بازیگر در نوع بازیش جلب توجه بیشتری می کند، مخاطب هم جذب نقش می شود. نقشی که بازیگر مجبور است کم حرف و کم اکت باشد جلوه زیادی برای مخاطب ندارد و به همین دلیل است که گمان می کند بازی اغراق آمیز یعنی حد متعالی بازیگری که این طور نیست.

نکته حائز اهمیت در کارنامه کاری شما تنوع نقش است. برخلاف اغلب بازیگران که بیشتر تمایل دارند در یک قالب به خصوص بازی کنند شما واهمه ای از تجربیات مختلف ندارید.
همیشه دعا می کنم در کار بازیگریم به یکنواختی نرسم. البته ظاهرشدن در یک قالب نام آشنا و تکراری به خودی خود چیز بدی نیست.
 
شکر خدا دوستان کارگردان چون پیشینه من را می دانند لطف دارند و پیشنهادات متنوعی به من ارائه می کنند که قدرت انتخاب داشته باشم. برای من خیلی خوب بود که در سریال «شمعدونی» نقش زنی را بازی کردم که مدام به رفتارهای شوهرش نظارت و رصد دارد؛ کاراکتری که با کاراکترهای قبلی ام به شدت متفاوت بود.

نقش مادران با خاستگاه های فکری و خانوادگی مختلف را هم خوب بازی می کنید و انگار به نوعی تخصص در این باره رسیده اید.
بهتر است به جای مادر بگویید زن شاید در سریال «شمعدونی» مادربودن مهم بوده است اما در سایر کارهای دیگرم تاکید بر زن بودن شخصیت مورد توجه بوده است. در سریال «گاهی به پشت سر نگاه کن» وجوه مادربودن شخصیتی که بازی کردم تاثیرگذار بود و او بود که کینه و حس انتقام جویی را در پسرش ایجاد کرده بود.
 
... مادری که خاکستری به نظر می رسید؟
بله، خاکستری بود و ویژگی های توامان و خوب و بد را داشت اما کینه ای که به پسرش انتقال داد باعث شد پسرش تبدیل به شخصیت منفی بشود.

در سریال «تعبیر وارونه یک رویا» در قالب شخصیت «ناهید» نمونه یک زن ایرانی دوستدار خانه و خانواده را بازی کردید. این کاراکتر هم شخصیتی بود که پیشتر هم در تلویزیون نظیرش اجرا شده بود اما نه با این حس و حال متفاوت.
این زن در عین داشتن چنین خصلت هایی زنی باسواد و تحصیل کرده هم هست و در بیمارستان در سمت سوپروایزری کار می کند و در یکی از قسمت های سریال همسرش تاکید دارد که افتخار می کند که همسر باسواد، فهیم و تحصیل کرده دارد.

ناهید از خانواده ای اصل و نسب دار و دارای وجهه اجتماعی است و در دوران جوانی زندگی مرفه و لوکسی داشته است و به قول عوام لای زرورق بزرگ شده است و به بیانی الگوی موفق یک زن ایرانی است. تحصیلات سطح بالایی دارد، همیشه به خانواده اش می پردازد و در زمینه کاری هم با اثبات توانایی هایش مسئولیت یک بخش از بیمارستان به او سپرده شده و کلا یک زن مدیر و مدبر و اجتماعی است.

برای یک مرد ایرانی هم انگار این تیپ زن ها یک زن کامل و ایده آل محسوب می شود که در آثار نمایشی هم مرتب چنین تیپ هایی تحسین  می شوند.
بله و البته مختص ایران نیست. در سینمای غرب و حتی جامعه غرب هم این گونه بانوان شایسته تحسین اند. در غرب به این زن ها لیدی می گویند و در فارسی هم یک خانم تمام عیار خطاب می شوند.

در «دودکش» یا همان قسمت اول «پادری» بازی داشتید. بازی در «پادی» را به دلیل حضور در قسمت قبل پذیرفتید؟
من در «دودکش» بازی داشتم و زمان پخشش چون هنوز بازتاب کار را در بین مخاطبان نمی توانستم استرس و تشویش داشتم اما چون کارگردانی مثل محمدحسین لطیفی و دستیاری همچون بروز نیک نژاد در «دودکش» حضور داشتند تا حد زیادی خیالم راحت بود که کار، اثر آبرومند و خوبی خواهدشد.

تیم بازیگری و حضور سیما تیرانداز، هومن برق نورد و بهنام تشکر هم این اطمینان را دوچندان می کرد. بعد از دیدن استقبال مخاطب واقعا خوشحال شدم که زحمات گروه دیده شد. برای بازی در قسمت دوم مجموعه باز هم چنین استرسی را داشتم و علت این استرس ساخته شدن قسمت جدید مجموعه بود که آیا می تواند موفقیت قسمت اول مجموعه را تکرار کند و یا نه.

نقشی که من در «پادری» بازی می کنم تفاوت های زیادی با نقشم در «دودکش» دارد و «افروز» حالا باردار است و به همین دلیل حساسیت هایش افزایش پیدا کرده است و البته ضمن ساده دلی که داشت مهربانیش هم بیشتر شده است.

در تلویزیون چه کارگردان هایی معمولا در مورد زنان در کارهایشان شخصیت پردازی درستی انجام می دهند؟
به نظرم سروش صحت نمونه خوبی برای این نوع کارگردان ها است. فریدون جیرانی هم نگاهش به شخصیت زنان درست و منطقی است. این دو کارگردان از جمله چهره هایی هستند که دقیقا جنس کاراکترهایشان را می شناسند و با شناخت کامل بازیگران را هدایت می کنند.

اخیرا نمایش «تریو بدون هارمونی» را در تماشاخانه باران روی صحنه داشتید و در کنار حمیدرضا نعیمی و ایوب آقاخانی یک مثلث جذاب عاشقانه را خلق کردید.
بله، نمایش «تریو بدون هارمونی» به کنکاش بین روابط یک گروه تئاتری سه نفره می پردازد و نقش «کی» تنها زن گروه ویژگی هایی خاصی دارد و او به واسطه اتفاقاتی که بین دو شخصیت مرد رخ می دهد باید انتخاب کنید. «تریو...» ساختار نمایش در نمایش دارد و در بخشی از همین نمایش که به اجرای «هملت» اختصاص دارد در قالب «افلیا» نیز بازی می کنم و این نمایش و شخصیت زن آن فوق العاده جذاب و چند لایه است و روابط انسانی به خوبی در آن روایت می شود.