شوالیه آوازازفوتبال میگوید / هنوزآدم نشده ایم؛گل مسی مثل پتک،بر سرم خورد

مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری

تاریخ انتشار : یکشنبه, 05 ارديبهشت 1395 15:40

به گزارش کاپ، این روزها ورزش و علی الخصوص فوتبال در کشور ما اوضاع چندان مناسبی ندارد. از مرگ غریب الوقوع مهرداد اولادی در سن 31 سالگی درست چند ماه پس از هادی نوروزی تا اتفاقات زشت و زننده ای که در ورزشگاه ها رخ می دهد و در بازی استقلال اهواز و پرسپولیس به اوج خود رسید. از حمله های سایبری به صفحه های ستارگان جهان در هر قشری و با هر دین و آیینی تا درگیری های گاه و بیگاه مربیان و بازیکنان و مدیران و ....

همه اینها باعث شده شوالیه صدای ایران، استاد و سلطان صدای ایران، محمدرضا شجریان در این روزهای حساس و سخت زندگی شخصی اش، قلم بر دست بگیرد و از ناهنجاری های فوتبال و ورزش سخن بگوید. در این نوشته استاد شجریان به جز گفته های مذکور، از علاقه اش به فوتبال و تیم رئال مادرید سخن گفته است.

براى هرانسانى دیدارها بهترین لحظات زندگى اوست.

دیدارهاى دوستانه و گاه عاشقانه، این لحظه ها موقعى دلنشین اند که همدلى واشنایى در ان باشد. این همدلى جز با احترام متقابل و دل و گوش جان به سلیقه و نظریه و خواست همدیگر دادن به دست نمی اید. ما می‌توانیم با احترام به رقبا و حریفان خود درهر پدیده زندگى از رقابتهاى ورزشى گرفته تا هنرى و سیاسى و….. انها را دوستدار خود کنیم. ما این استعداد را داریم حتى دشمنی ها را به دوستی و به هم‌فهمى مبدل کنیم. هرگز به رقبا و حتى دشمنان ناسزا نگوئیم.

در ورزش خصوصا ورزشهاى قهرمانى و رقابتى بین شهرها و یا ملتها که به نفسه بیانگر سلامتى و شادابى مردمان است این شادابى را نباید الوده به کینه ورزى و رقابتهاى غیر انسانى و ایجاد خشم و نفرت کرد. بدانیم که خود ما دراین مورد بیشتر از رقیب یا حتى دشمن آزار میبینیم. آنچه را به خود نمیپسندیم براى دیگران هم نپسندیم. براى ورزشکاران و تیمهاى رقیب احترام قائل شویم تا ارتباطات انسانیمان خدشه دار نشود.

چرا درمیدانهاى ورزشى به جاى فریاد شادى کشیدن و تشویق و هورا کشیدن و افراد خودى را روحیه دادن گاه مرتکب فحاشى و ناسزا گویى به بازیکنان رقیب میشویم و اشیاء را پرت میکنیم؟! چگونه میتوانیم خود را آدم بدانیم وقتى با کینه ورزى و خشم، گاه طرفداران دو تیم به جان هم میافتیم؟ چرا باید شادابیهاى ورزش و فریاد شادیها به این جا ختم شود؟ جز اینست که ما ادم نشده ایم و نادانیمان ما را به این ورطه هولناک کشانده است؟ ورزش باید روح انسانى را در ما تقویت کند نه کینه توزى ونفرت را!

ورزش براى سلامتى و نشاط روح و روان است نه کینه و نفرت و پیامدهاى زشت آن! چرا برخى نوجوانها و جوانهاى یک ملت فرهنگمدار چند هزارساله در عصر فضا و لیزر و کامپیوتر و ارتباطات درفیسبوک و سایتها مرتکب ناسزا گویى و فحاشى به دیگران و یا اشخاص سرشناس جهانى بشوند؟ چه سودى حاصل می شود جز بدنامى و سرشکستگى یک ملت!؟ چرا این اشتباهات مرتکب شویم!؟

ورزشکاران موفق ما آبروى جهانى ما هستند. این درست است که با ناسزاگوئى پاداش انها راضایع کنیم؟ من ازوقتى یادم می آید عاشق فوتبال بوده ام. بازیهاى تیمهاى سرشناس و پرستاره را با دقت دنبال می کنم. از بازیهاى تیمهاى انگلیس لذت می برم. از بازیهاى بارسا لذت می برم ولى تیم موردعلاقه ام همیشه رئال مادرید بوده است. وقتى این تیم بد بازى کند یا ببازد ناراحت می شوم. اما بازیکنان هنرمند تیمهاى دیگر راهمیشه ستایش کرده ام.

منکر نمی‌توان شد گلى را که مسى دقیقه ٩١ در بازى آرژانتین به ما زد. مثل پتکى بود که به سرم خورد ولى انصاف باید داد که بسیار زیبا و هنرمندانه بود. در بازی با آرژانتین دروازه بان را همه ستایش کردیم و تبریک گفتیم. همین بازیکن را که اشتباهى هم دربازى با بوسنى نداشت وقتی رقیب سه گل به ما زد٬ مقصر خطاب می کنیم و با همه تأثر و تاسف و ناراحتى که خود او داشت به جاى دلدارى دادن و ادامه تشویقهاى قبلى عده اى خود گم کرده و یاوه گو از بین ما که جز ناسزاگویى هنرى ندارند، این بازیکن فداکار را آزرده خاطر کرده اند.

بس کنیم و بهتر بیندیشیم تا واى برما نباشد. برماست که هنگام ورود بچه هاى تیم ملى با استقبال از زحماتشان قدردانى کنیم تا وجدانمان آرامش پذیرد و بچه هایمان با شوق و ذوق بیشتر به کارشان ادامه دهند."