افشاگری محمد شیروانی درباره درمان عباس کیارستمی/ دکتر عمل را به پسرش و او به دستیارش سپرد!
- مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری
- تاریخ انتشار : چهارشنبه, 19 خرداد 1395 17:05
به گزارش آنا، شیروانی در بخشی از نوشته خود صحبت‌هایی از کیارستمی مبنی بر اینکه به جای دکتر معالج، پسرش مسئولیت عمل را بر عهده گرفته و او هم کار را به دستیارش سپرده است، نقل کرده و با تاکید بر اینکه ممکن است این کار موجب رنجش کیارستمی شود اما جانش مهم‌تر است ترجیح داده این ناگفته‌ها را بیان کرده و به گوش همگان برساند.
محمد شیروانی در این متن نوشته است:
«امروز آقاى کیارستمى، مهم‌ترین سینماگر زنده‌ی ایران، بار دیگر به بیمارستان منتقل شد. از آقاى وزیر بهداشت عاجزانه درخواست می‌کنم تا دیر نشده ایشان را به بیمارستانى خارج از کشور اعزام کند.
من هفته گذشته براى عیادت خانه ایشان بودم. ناچارم اورژانسى بودن ماجرا را به اخلاق ترجیح بدهم و گزیده‌اى از حرف‌های بریده بریده عباس کیارستمى که به مغز جانم نشست را منتشر کنم:
«تا مهر ماه باید در تخت بسترى باشم و چند بار دیگه بعد از بهبودى جراحى بشم.
یکى از دوستام همین عمل رو انجام داد و روز پنجم در سالن سینما داشت فیلم مى‌دید.
قرار بود دکتر میر من رو عمل کنه بعدا فهمیدم که پسرش من رو عمل کرده و تازه در شأن پسرش نبودم و اونم عمل رو سپرده به دستیار پنجاه ساله‌اش!
هر جا اعتماد می‌کنى بکن ولى به اونایی که پدرشون مشهور بوده نکن. خواستن و نتونستن.
وقتى دکترم اخبار رو در روزنامه‌ها خوند و فهمید این بیمار خیابونى نبوده دستپاچه شد و مصاحبه کرد و گفت گویا بیمارم شهرتى دارد و در خارج او را مى‌شناسند.
من باورم نمیشه دیگه بتونم روى پا وایسم و فیلم کار کنم. اون تو رو داغون کردند.
شنیدم مهران مدیرى با دکترها شوخى کرده ولى این رفتار تراژدیه نمیشه باهاش شوخى کرد چرا که پاى جان یک انسان در میونه.
به من گفتند ملاقات نگیر. حرف زدن حالم رو بدتر و بهتر می‌کنه. ارتباط برقرار می‌کنم، قصه می‌شنوم قصه می‌گم. ما که درباره دلار و جناح‌ها حرف نمى‌زنیم.
گاهى فرش قرمز گاهى هم پات میره توى باتلاق.
در هر زمینه‌اى اختلاف نظر بین حکما، شاعرها از هزار سال پیش تا حالا هست فقط یک مورد رو همه اتفاق نظر داشتند «تقدیر».
کارهایی که ما می‌کنیم شاید سینما نباشد اما تجربه‌اى ست روى سینما که هزار بار ارزشش بیشتره.
فیلم می‌تونم ببینم سینما نمى‌تونم ببینم.
٧٠ سال تلویزیون ندیدم و این چند روز براى من تلویزیون گذاشتند. چند تا آنونس دیدم خجالت کشیدم که چشم‌هام اینا رو می‌بینه. مردهاى گنده که بشکن میزنن اما خوشحال نیستند و غمگینن و فقط اداى دلقک‌ها رو درمیارن.
به‌هرحال ما باید به مخاطب‌هامون رضایت بدهیم و اگر بخواهیم زیادش کنیم باید بریم سراغ «٥٠ کیلو آلبالو».
یک نقاشى کشیده بودم پشت یک کارت پستال مال سال ١٣٣٥، سمیع آذر گفت ٦٠ میلیون می‌خرم گفتم هدیه دادم به خواهرم. تصادفا خواهرم رو دید و بهش گفت ٨٠ میلیون می‌خرم. خواهرم گفت این هدیه‌اى است که عباس بهم داده.
(خمیازه می‌کشد) در زندگى‌ام خمیازه رو نمی‌شناختم.
از اتاق عمل بیرون اومدم گفتم على هارد آوردى بشینیم کار کنیم؟
(با اشاره به همنسلانش) ما در بهشت از دنیا می‌ریم ما خوشبخت به دنیا اومدیم بدون اینکه سعى کرده باشیم. هنوز بازیگوشیم تا آخرش.»
پ.ن: بیست ساله که رابطه‌ی دوستانه دارم با ایشون و طبیعتا بیشتر از هر کسی نگران حرمت این دوستی هستم، اما جدا احساس خطر کردم چرا که جزئیات وخیم‌تر از چیزیست که تاکنون در رسانه‌ها انعکاس داده شده. جان آدم‌ها مهم‌تر از حفظ آداب اخلاقیه. ساعت‌ها با خودم کلنجار رفتم تا در این شرایط اورژانسی تصمیم موثری بگیرم. در این مواقع همه بر سر رل فرشته‌ی نجات از هم سبقت می‌گیرند اما اجازه بدید من آدم بده باشم و بین رنجش احتمالی ایشون و هرگز ندیدنشون، اولی رو انتخاب کنم.»
