فرامرز آصف: من سیاسی نیستم!

مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری

تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25

همه چیز از یک گفتگوی ساده نوروزی آغاز شد. از حرف های دلی بهرام افشارزاده درباره خاطرات سال های دورش زد. فرامرز آصف، قهرمان اسبق دوومیدانی ایران؛ نام او دوباره سر زبان ها افتاد؛ مردی که بهرام افشارزاده درباره اش گفته بود: «او یک قهرمان موفق بود که ته صدایی هم داشت. خیلی دیگر از بچه ها در سال های قبل از انقلاب از ایران رفته بودند و ما که مسئولیت گرفته بودیم، در شلوغی ابتدای انقلاب یادمان رفت به دنبال شان برویم. شاید اگر این کار را می کردیم، خیلی از این بچه ها که می توانستند به ورزش ایران کمک کنند را از دست نمی دادیم.»

حرف های افشارزاده سفره دل فرامرز آصف را باز کرد و او از خاطرات سال های قهرمانی اش گفت. از اینکه در ایران قبل از انقلاب چه اتفاقاتی برایش افتاده بود و چرا به آمریکا رفت. او که سال هاست در لس آنجلس خوانندگی می کند گفت سیاسی نیست و فقط از راه خوانندگی گذران زندگی دارد. حرف های او این برداشت را ایجاد می کرد که قرار است به زودی برگردد.

 
فرامرز آصف؛ نام او این روزها بعد از سال ها سکوت خبری درباره فعالیت هایش، دوباره سر زبان ها افتاده؛ خواننده لس آنجلسی که خیلی ها آثارش را در طبقه بندی ضعیف ترین موزیک ویدئوهای ایرانی می دانند و البته بسیاری هم با ریتم تند و شادش همنوا می شوند اما او بیش از آنکه برای خواندنش در ایران مطرح باشد، برای سال های قهرمانی ورزشی اش شناخته می شود.

فرامرز آصف تا سال ها رکورددار پرش سه گام ایران بود. نزدیک به سه دهه. آنقدر مستدام که اعلام کند به پرنده ای که بتواند رکورد تاریخی اش را جابجا کند جایزه خواهد داد و بسیاری با همین پیام از راه دور و برای کرکری چند سال دنبال زدن رکوردش بودند تا زمانی که افشین داغرحمادی در سال 85 و در دل لیگ ایران توانست رکورد او را بشکند.

همان روزهایی که همشهری برایش تیتر زد: «سرانجام رکورد خواننده بدصدا شکست.» آن روزها ویژه نامه ایرانشهر روزنامه همشهری به رکورد او پرداخت و این تیتر را برایش انتخاب کرد تا آصف از آمریکا شماره این روزنامه را پیدا کند و تماس بگیرد. او شاکی بود از اینکه رکورد رسمی او در یک مسابقه نه چندان رسمی مثل لیگ شکسته شده و بعد چنین تیتری برای مطلب مربوط به او انتخاب شده است.

 
سال ها بعد دوباره کمتر اسمی از این قهرمان نامدار دهه پنجاه مطرح می شد. خواندن ترانه ای چون «حاجی» باعث شد بسیاری بگویند این ورزشکار لس آنجلس نشین هم یک خواننده سیاسی شده و هم یک منتقد. اگرچه خودش هیچ گاه چنین اتهامی را قبول نکرده و می گوید: «من هیچ وقت سیاسی نبودم.

من یک ورزشکارم، یک خواننده که برای گذران زندگی اش می خواند. نه سیاسی هستم و نه علاقه ای به کار سیاسی دارم. برای آن آهنگ، یک بار مجله ای فکاهی از تهران با من تماس گرفت. برای خودم هم جالب بود اما آنها نظرم را پرسیدند که چاپ کنند و من نمی دانم چاپ کردند یا نه. آن آهنگ گاصلا سیاسی نیست و تاریخی است. اساسا من آدم سیاسی نیستم که بخواهم سیاسی بخوانم. همه آنهایی که فرامرز آصف را می شناسند، این را می دانند.»

او اینها را می گوید و البته از این می گوید که بعد از مصاحبه با هفته نامه اطلاعات هفتگی، اتفاقات عجیبی در زندگی اش افتاده است. اینکه مدام نامش در ایران سر زبان ها بوده و واکنش های عجیبی به حرف هایش شده. واکنش هایی از تهران تا لس آنجلس چون آصف در آن مصاحبه درباره روزهای قبل از انقلاب حرف زده بود و جفایی که رییس وقت فدراسیون دوومیدانی در حقش کرده بود.

اینکه پاسپورتش را ضبط کرده بودند تا از ایران نرود. اتفاقی که هنوز بعد از نزدیک به 40 سال می گوید دلیل اصلی از دست رفتن مدال طلایش در بازی های آسیایی تهران شده است. برای این گفته ها در لس آنجلس به او تاختند و برای اینکه از افشارزاده تعریف کرده بود. در ایران، مدیر استقلال را متهم کردند تلاش می کند یک خواننده لس آنجلسی را به تهران بیاورد.

افشارزاده البته بارها تاکید کرده بود که کاری به شخصیت هنری آصف ندارد و تنها به عنوان یک قهرمان دور از وطن درباره او حرف می زند. آصف هم درباره این همه حاشیه ها می گوید: «اتفاقا ماجرا همین است که من اصلا قرار نیست به ایران بیایم. من زندگی ام را اینجا بنا گذاشته ام. کار می کنم. درس می خوانم و خانواده ام اینجا هستند. اصلا نمی توانم با این شرایط، همه چیز را رها کنم و به ایران برگردم.

تازه من الان اصلا در شرایطی نیستم که مثلا بگویم می آیم ایران و می شوم مربی تیم دوومیدانی؛ چون مربیگری یک علم است، هر روز توسعه پیدا می کند و من سال هاست که از این دایره خارج بودم. کل حرفم این بود که وقتی دیدم در دل مدیریت ورزش کشور هنوز یکی هست که یادش باشد ما هم روزی برای ورزش کشورمان کاری کردیم، به خودم افتخار کردم و خواستم قدردانی کرده باشم وگرنه اصلا برنامه ای برای مهاجرت به ایران ندارم. البته باز تاکید می کنم خیلی دوست دارم در کشورم باشم ولی من کار سیاسی نکرده ام.»

البته مسئولان موسیقی و نهادهای امنیتی در همه سال های گذشته با هنرمندان آن ور آبی که سیاسی کاری نکرده و تقاضای حضور در ایران را داشته باشند، خیلی سختگیر نبوده اند. در سال های گذشته خیلی ها از بیژن مرتضوی تا قیصر به ایران آمدند و برگشتند، بی آنکه مشکل بزرگی داشته باشند. حتی حبیب محبیان به ایران آمده و خواسته در ایران ادامه فعالیت بدهد؛ پس یکی مثل آصف اگر ثابت کند آدمی سیاسی نیست، اساسا مشکل بزرگی برای آمدن و رفتن نخواهد داشت. او در گپ پر از درد دلش می گوید: «من یک بار رفتم برای اینکه ویزای ایران بگیرم.

به واشنگتن رفتم و نمایندگی جمهوری اسلامی در واشنگتن پاسپورت ایرانی ام را داد. مشکلی هم نبود و بعید می دانم برای آمدن مشکلی داشته باشم چون باز هم تاکید می کنم که من اصلا سیاسی نیستم. حالا شنیده ام می گویند موزیک ویدئوهایم حساسیت زاست که می توان درباره اش فکر کرد. واقعیت این است که تا به حال هیچ وقت در این باره حتی فکر نکرده بودم ولی تمام ماجرا برای من این بود که ادای دینی کرده باشم به کشورم و تشکر برای اینکه هنوز هم تک مدال آسیایی ام در یادشان هست.»

اخبار فرهنگی - هفته نامه تماشاگران امروز