آخرین اخبار فرهنگی - هنری

فیلم رزمی،اخبار فرهنگی،خبرهای فرهنگی

۱۰ فیلم رزمی جذاب و دیدنی در مورد بوکس که علیرغم کیفیتشان نادیده گرفته شدند

روزیاتو | در طول سال ها اکران فیلم های مورد تحسین منتقدان و موفق در گیشه، چندین فیلم رزمی با موضوع بوکس تا حدودی دور از…

خالق «نینوا» اسـتعفا کرد



اخبار,اخبار فرهنگی,حسین علیزاده

 دارد کنسرت‌هایش را در شهرستان‌های مختلف ایران برگزار می‌کند؛ همان برنامه‌ای که یکی دو هفته پیش در تهران به اجرایش درآورد.

«حسین علیزاده» روزهای پرکاری را می‌گذراند. کنسرت‌ِ «بحر طویل» اگرچه تجربه‌ای جدید است و تلاشِ استاد آهنگ‌ساز برای یادآوری یک سنتِ فراموش‌شده موسیقایی اما می‌توان با فاصله این اثر را نسبت به دیگر آثارش بررسی کرد که آهنگ‌ساز کهنه‌کار آن را جوانی‌اش ساخته است. به نظر می‌رسد که او بیش از هر زمان دیگری درگیر اتفاقاتی غیرموسیقایی است. از همان زمان که نشان شوالیه را دریافت نکرد و گفت دلش نمی‌خواهد با پیشوند و پسوندی شناخته شود و «حسین علیزاده» بودن برایش کافی است تا حالا که جلسه‌ استعفایش به‌وسیله «محمدرضا شجریان» بررسی می‌شود.

 

در جلسه‌ مطبوعاتی همان کنسرت بود که «حسین علیزاده» به این مسئله اشاره کرد دو سال است که به خانه موسیقی نرفته است و خودش را عضو خانه موسیقی می‌داند و نه شورای‌ عالی. او علت را هم در نامه‌هایی که منتقدان خانه موسیقی نوشته‌اند، دانست و گفت: «من ترجیح دادم با این شرایطی که وجود داشت حضور نداشته باشم. دلیل سکوتم هم در تمام این مدت به دلیل این بوده که دوست نداشتم مخالفانم را در خانه موسیقی در موضع ضعف ببینم. باید این نکته را در نظر داشته باشیم که شخصی مانند آقای نوربخش علاوه‌بر اینکه مدیرعامل خانه موسیقی است، یک خواننده است و روی صحنه می‌رود.

 

من خانه موسیقی را ترک کردم. خانه موسیقی، خانه‌ای بود که ما تشکیلش دادیم اما حالا وقتی می‌بینم بسیاری از تصمیم‌گیرندگان خانه موسیقی خودشان در شوراهای ممیزی ارشاد هستند، نمی‌توانم این موضوع را درک کنم». او همچنین به این مسئله اشاره کرد: «من خانه موسیقی را ترک کردم. بگذارید بازتر بگویم، وقتی در کشور ما همه‌ چیز خیلی دولتی است، باید یک واحد صنفی برای موسیقی وجود داشته باشد که اعضایش افرادی باشند که با استقلال فکری کار کنند اما من هیچ‌وقت برای عضویت در شورای‌عالی خانه موسیقی داوطلب نشدم. آنها یک روز به من زنگ زدند و گفتند رأی‌گیری کرده‌اند و بر مبنای آن، من دبیر شورای‌عالی هستم اما آیا تابه‌حال یک خط از من به‌عنوان دبیر شورای‌عالی خانه موسیقی خوانده‌اید؟ البته این نکته را باید بگویم که من هیچ مسئله شخصی با خانه موسیقی ندارم.

 

برای من البته افتخاری است عضو شورای خانه موسیقی باشم اما تا به امروز هیچ ارتباطی با خانه موسیقی نداشتم. وقتی نهادی می‌خواهد مستقل باشد، باید بر مواضعش پافشاری کند. خوب یادم است در گذشته یک روز آقای مرادخانی شب عید به خانه موسیقی آمدند و می‌خواستند به عنوان عیدی به ما سکه بدهند؛ من در همان زمان به ایشان گفتم ما نباید از شما این هدیه را بگیریم و قرار نیست از دولت پول بگیریم. اگر اعضا حق عضویت‌شان را بپردازند؛ خانه موسیقی می‌تواند مسائل خودش را پیش ببرد. این چه واحد صنفی‌ای است که منتظر است، وزیر مشکلش را حل کند؟ مشکل خانه موسیقی باید در خانه موسیقی حل شود». بعد از آن جلسه‌ شورای‌عالی تشکیل شد.

 

«محمدرضا شجریان» ماه‌ها در ایران نبود، به ایران آمد و جلسه‌ای تشکیل شد که در آن  ضمن طرح و بررسی مسائل جاری خانه، اخبار و تحولات موسیقی در ماه‌های اخیر بررسی شد. حمیدرضا نوربخش ،مدیرعامل خانه موسیقی، نیز گزارشی از عملکرد، فعالیت‌ها و نشست‌های اخیر خانه موسیقی ارائه کرد. در این جلسه همچنین درباره اظهارات استاد حسین علیزاده درباره خانه موسیقی بحث شد. اعضای شورا ضمن ابراز تأسف از حضور‌نداشتن استاد علیزاده در جلسه با یادآوری حضور مؤثر ایشان در جلسات قبل که آخرین آن در خرداد 1393 بوده است، با ذکر این نکته که در این مدت هیچ‌گونه اظهارنظر یا نامه مکتوبی درباره استعفا از ایشان دریافت نشده است، علاقه‌مندی خود را برای حضور و استفاده از نظرات این استاد برجسته در جلسات شورای‌عالی اعلام کردند. در پایان اعضای شورای‌ عالی تمایل خود را برای دعوت از آقای علیزاده به منظور شرکت در جلسه آتی و تبادل‌ نظر درباره موضوعات مطرح شده، ازجمله استعفای ایشان که اکنون مطرح کرده‌اند، ابراز کرده و حضور ایشان را در شورای‌ عالی مغتنم دانستند.

 

انتخابات شورای ‌عالی در سال 90 تشکیل شد. در این جلسه محمدرضا شجریان و مصطفی کمال‌پورتراب به‌عنوان رئیس و نایب‌رئیس و حسین علیزاده به‌عنوان دبیر و سخنگوی شورای ‌عالی برگزیده شدند. نخستین جلسه‌ی شورای‌ عالی خانه‌ی موسیقی پس از انتخابات این شورا با حضور مصطفی کمال‌پورتراب، همایون خرم، داوود گنجه‌ای، محمدرضا شجریان، فرهاد فخرالدینی، حسین علیزاده و هوشنگ کامکار از اعضای شورای‌ عالی و هوشنگ ظریف (مشاور شورا) تشکیل شد و آنها اعلام کردند که علیزاده همچنان در خانه موسیقی سمت دارد. با این حال نامه دیروز علیزاده همه چیز را تمام کرد. نامه‌ای که او در آن نوشت:


«شورای محترم عالی خانه موسیقی، با سلام
بنا بر تجربه‌ای که در سه سال گذشته در شورای عالی خانه موسیقی داشته‌ام، روحیات و اصول فکری خود را در راستای آن ندیده‌ام، بنابراین بدون آنکه کتبا استعفایی تقدیم کنم، بدون جنجال از آن کناره‌گیری کرده‌ام. با کمی دقت به بیانه رسمی شورای عالی خانه موسیقی، به روشنی می‌توان دریافت که اعضای شورا در جریان تمام امور خانه نیستند. نمونه‌ آن بی‌اطلاعی مسؤولان خانه موسیقی از غیبت این‌جانب است که پس از گذشت حدود 18 ماه  است. همان‌طور که در بیانیه درج شده «خرداد 93 آخرین جلسه شورا» آن را در وب‌سایت رسمی خانه اعلان داشته‌اند، این‌جانب با ارادت و علاقه‌ای که نسبت به اعضای شورای عالی خانه موسیقی دارم، اشارات مختصری را به شرایط مربوطه بیان می‌کنم:


 نقش شورای عالی خانه موسیقی در خانه موسیقی چیست؟
 آیا شورایی که در 18 ماه گذشته یک یا دو نوبت تشکیل جلسه داده (البته بدون حضور این‌جانب) می‌تواند شورای مؤثری در حل موضوعات، به‌خصوص مشکلات این دوره خانه موسیقی باشد؟


 آیا شورا، شورایی تشریفاتی نیست که فقط در شرایط بحران با تلاش هیئت‌مدیره تشکیل جلسه‌داده تا سپری مناسب برای مشکلات خانه باشد؟


 آیا رئیس و اعضای شورا در مسائل ریز و درشت موسیقی کشور و خانه موسیقی به‌طور بی‌طرفانه قرار می‌گیرند، تا حضوری مؤثر برای راه حل موضوعات داشته باشند؟


اگر اهمیت موضوع برای شما عزیزان بستگی به استعفای کتبی این‌جانب از خانه خود را دارد، این‌جانب حسین علیزاده، عضو و دبیر شورای عالی خانه موسیقی، استعفای رسمی و کتبی خود را اعلان داشته و آرزوی موفقیت برای شما عزیزان، در راه اعتلای موسیقی کشور را دارم.» حالا از بزرگان موسیقی ایران خیلی‌هایشان روی در نقاب خاک کشیده‌اند، مانند پرویز مشکاتیان و محمدرضا لطفی. اهالی موسیقی و بزرگانش که حالا انگار همگی مقابل همدیگر قرار گرفته‌اند، اگر روزگاری در کنار هم آثاری خلق می‌کردند که هنوز جزء برترین آثار موسیقی ایران است، حالا گسست را می‌شود در میان آنها مشاهده کرد. موسیقی ایران روزگار ملتهبی را می‌گذراند؛ بی‌آنکه کسی به خلق آثاری فکر کند که همان خاطره‌ آثار گذشته را داشته باشد.

 

سال‌ها نام شجریان در کنار حسین علیزاده قرار گرفته است. از دهه‌ی60 تا 80 شمسی، همکاری محمدرضا شجریان و حسین علیزاده به همراه گروه هم‌آوایان که در آن سال‌ها توسط علیزاده پی‌ریزی شده بود، خاطره‌ای را به‌‌وجود آورد که از آن زمان به بعد تکرار نشد. آلبوم «زمستان است» و همکاری محمدرضا شجریان به عنوان استاد بی‌بدیل آواز ایرانی با حسین علیزاده و اجرای موفق این دو، روی شعری از مهدی اخوان‌ثالث ساخته شده در همان سال‌ها، آوازه‌اش اروپا و آمریکا را پیمود تا صدای تازه‌ای از موسیقی ایرانی را به گوش جهانیان برساند. اجرای برنامه در کنسرت همنوا با بم که برای دردکشیده‌های زلزله‌دیده آن دیار اجرا شد، هم تجربه‌ی موفق دیگری است که به نظر نمی‌رسد به‌زودی شاهد آن باشیم.


 اخبار فرهنگی - وقایع اتفاقیه

کالا ها و خدمات منتخب

    تازه ترین خبرها(روزنامه، سیاست و جامعه، حوادث، اقتصادی، ورزشی، دانشگاه و...)

      ----------------        سیــاست و اقتصــاد با بیتوتــــه      ------------------

      ----------------        همچنین در بیتوته بخوانید       -----------------------