هاآرتص: توافق هسته ای مهم نیست، جنگ تنها زباني است که نتانیاهو بلد است

مجموعه: اخبار سیاست خارجی

تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25

 روزنامه هاآرتص نوشت: توافق هسته ای جشن گرفته شد، اما اسرائیل به رویه معمول خود ادامه داد. افکار عمومی به سختی موضوعات جمعی را مد نظر قرار می دهد و مسائل فردی بی ارزش جالب تر از توافق ایران به نظر می رسد.

به گزارش تیک،بنیامین نتانیاهو نخست وزیر (اسرائیل)‌ نیز رویه خودش را دنبال کرد. اسرائیل رسما به خبر خوب منتشر شده از لوزان همان واکنش تلخی را نشان داد که هر بار از آن در برابر امکان حصول یک توافق دیپلماتیک مشاهده شده است.

نتانیاهو طبق معمول رویه ارعاب و هشدار را در پیش گرفت و این بار یک بعد فکاهی هم به آن افزود. او خواستار آن شد که قرارداد (با ایران) مشروط شود به اینکه ایران اسرائیل را به رسمیت بشناسد. در واقع اسحاق هرزوگ رئیس اتحادیه صهیونیست بودکه اولین بار این درخواست ابلهانه را مطرح کرد و (بار دیگر) ثابت شد که در واقع در موضوعات مهم هیچ تفاوتی بین او و نتانیاهو نیست.

سِت مندل مقاله نویس مجله کامنتری اظهارات باراک اوباما رئیس جمهور (آمریکا) پس از توافق را برجسته ساخت. اوباما درباره بنیامین نتانیاهو گفت: «بر کسی پوشیده نیست که نخست وزیر اسرائیل و من در خصوص ادامه حرکت آمریکا به سمت یک راه حل صلح آمیز برای مسئله ایران اتفاق نظر نداریم.»

به تعبیر مندل، اوباما علنا می گوید که نتانیاهو خواهان جنگ با ایران است و می خواهد که آمریکا درگیر این جنگ شود.

به عبارت دیگر،‌ از نظر اسرائیل تحت رهبری نتانیاهو هر چیزی که شامل بمباران ایران نباشد، یک راه حل قلمداد نمی شود و هیچ توافقنامه ای، حتی کوتاه آمدن ایران،‌ ارزشی نخواهد داشت. این یک حقیقت روشن و بسیار نگران کننده است.

در حالی که جهان تحت رهبری اوباما سعی دارد توافقنامه ها را جایگزین جنگها، و تمهیدات صلح جویانه را جایگزین بمبارانها کند، اسرائیل به بدزبانی دیرینه اش ادامه داده و زبان جنگ، بمباران و گلوله باران تنها زبانی است که بلد است. در حالی که جهان به دیپلماسی پاسخ مثبت می دهد، اسرائیل آن را رد می کند. نهایتا اسرائیل به عنوان یک دولت مطرود محکوم خواهد شد.

توافق با ایران، مانند هر توافقی، یک مصالحه متکی بر اجرا است. این توافق نوید دهنده یک فرصت است. گزینه های دیگر، نبود توافقنامه یا جنگ، بدتر از آن است. اسرائیل باید به بقیه جهان (از جمله مخالفان ایران شامل عربستان سعودی و مصر) می پیوست و از آن توافق استقبال می کرد. اما مگر ممکن است؟ توافقنامه؟ بدون بمباران؟ اسرائیل از آن استقبال کند؟ حتما شوخی می کنید.

به گفته ایهود اولمرت نخست وزیر سابق (اسرائیل) اسرائیل یازده میلیارد شِکل (دو میلیارد و هفتصد و پنجاه میلیون دلار) را برای تدارک یک حمله به ایران به هدر داد. یازده میلیارد. اگر نصف این مبلغ صرف آموزش و نصف آن صرف بهداشت و سلامت می شد، اوضاع اسرائیل خیلی فرق می کرد. اما در اینجا هیچ بحث علنی در خصوص این مسئله صورت نگرفت. همین کافی بود که تل آویو تشخیص داد که بمب هسته ای ایران باید به هر بهایی خنثی شود، چه این مسئله واقعی باشد، چه مبالغه.

هیچکس نمی داند آیا بمباران تاسیسات ایران اصلا امکان دارد یا نه و چه پیامدهایی خواهد داشت. هیچکس نمی داند ایران تا چه حد به دنبال بمب است و آن را برای چه می خواهد. برای هر کسی روشن است که استفاده ایران از بمب هسته ای به منزله خودکشی خواهد بود. با این حال خطر موجودیتی همین پشت در است. چنین خطری لازم است تا توجه ما از خطر واقعی که ادامه اشغالگری، با همه پیامدهای آن، است، منحرف شود. نتانیاهو در این خصوص جدیت داشته است.

هیچ جنگی به نفع آن نبوده است. در مقابل، توافقنامه ها، جداسازی یا صلح، سالها مزیتهایی برای موجودیت آن در پی داشته است. اما «دی ان ای» او با ادامه انکار این مسئله، می گوید «فقط جنگ».

اخبار بین الملل - تیک