آخرین اخبار سیاست خارجی

کمک ایران به حوثی ها،اخبار سیاست خارجی،خبرهای سیاست خارجی

مقام آمریکایی: ایران یک کشتی اطلاعاتی را در نزدیکی جیبوتی مستقر کرده و از طریق آن حملات حوثی‌ها را هدایت می‌کند

مقام آمریکایی مدعی شد که ایران یک کشتی اطلاعاتی را در نزدیکی جیبوتی مستقر کرده است. به گزارش انتخاب به نقل از العربیه، فرمانده ناوگان آمریکا در گفت‌وگو با خبرگزاری…

قطعنامه 2231؛ پلی تازه و نه ماشه یا شمشیر داموکلس



ثالثا مگر قبل تر تحریم ندیده و نچشیده ایم که تعبیر «ماشه» را به مثابه پایان و مرگ تلقی کنیم؟

  29 تیر 1394 را باید یک نقطه عطف در تاریخ معاصر ایران و شاید در جهان به حساب آورد؛ روزی که شورای امنیت سازمان ملل متحد با تصویب یک قطعنامه (قطعنامه شماره 2231) بر 6 قطعنامه قبلی که همین شورا تصویب کرده بود قلم بطلان کشید.

  بدین ترتیب قطعنامه های 1696 و 1737 ( هر دو صادره در سال 2006)، قطعنامه 1747 ( صادره در 2007)، 1803 و 1835 ( هر دو در سال 2008) و 1929 در سال 2010  با ترتیباتی که اتخاذ شده جای خود را به قطعنامه ای که می دهند که بر پایه سند وین تنظیم شده است.

  منتقدان البته می گویند در این قطعنامه ساز و کار موسوم به «ماشه»  پیش بینی شده یعنی هر گاه ایران تعهدات خود را درباره محدود کردن برنامه هسته ای  نقض کند ماشه تحریم بار دیگر آماده چکاندن است اما آیا اولا مگر قرار است نقض کنیم که نگران باشیم؟

 

اخبار,اخبارسیاست  خارجی,شورای امنیت


 ثانیا همان گونه که ایران متعهد است طرف غربی نیز تعهد دارد و این تعهد یک طرفه نیست. ایران برنامه هسته ای خود را محدود می کند و غرب متقابلا تحریم ها را بر می چیند.

 ثالثا مگر قبل تر تحریم ندیده و نچشیده ایم که تعبیر «ماشه» را به مثابه پایان و مرگ تلقی کنیم؟

  به عبارت دیگر هنگامی که کسی سلاحی را روی گیجگاه ما می گذارد اگر هراسی به جان مان چنگ می زند به این خاطر است که اگر ماشه را بچکاند جان ما را می ستاند حال آن که اینجا تحریم مجدد با همه دشواری ها و تلخی ها همان مرگ نیست. حتی تشبیه به «شمشیر داموکلس» نیز اینجا کاربرد ندارد زیرا قرار نیست تخلف و نقض کنیم تا نگران باشیم.

  اگر قرار باشد انگشت حسرت به دندان بگزیم  و جایی برای آهی باقی بگذاریم آن افسوس می تواند این باشد که این اتفاق می توانست 10 سال پیش و با هزینه هایی به مراتب کمتر رخ دهد وگرنه محدود کردن برنامه هسته ای را می توان انتخاب مدل سوم به جای الگوی کره شمالی یا لیبی دانست.

  در مدل اول راه خود را می روی و به هر آنچه مجامع جهانی می خواهند بی اعتنایی می کنی و در مدل دوم همه تاسیسات اتمی را بر می چینی و اکنون هیچ یک از این دو اتفاق درباره ایران حادث نشده است.

  به آنان که پایان مناقشه هسته ای با شکل و سیاق کنونی را با قبول قطعنامه 598 مقایسه می کنند نیز می توان یادآور شد که در تنظیم آن قطعنامه ایران مشارکتی نداشت اما قطعنامه جدید تصویب همان سندی است که هیات ایرانی 23 ماه بر سر آن چانه زده و کوشیده و تا جایی که توانسته در تنظیم آن دخالت کرده است.

  ضمن این که یک سال گذشت تا ایران قطعنامه 598 دایر بر آتش بس در جنگ 8 ساله را بپذیرد اما قطعنامه 29 تیر 94 (قطعنامه شماره 2231) را ایران عملا بلافاصله پذیرفته  زیرا دست کنگره ایالات متحده را کوتاه کرده است.

  این گفتار که ساعاتی پس از تصویب قطعنامه به اتفاق آرا، تحریر می شود در صدد آن نیست که ابعاد متنوع حقوقی و سیاسی قطعنامه جدید را بکاود و بررسد که به فرصتی مستوفا  نیاز دارد. بلکه به قصد بیان این گزاره است : اهمیت و ویژگی قطعنامه در این است که میان ایران و شورای امنیت سازمان ملل نسبتی تازه ترسیم می کند.

  ما چنین وضعیتی را کمتر تجربه کرده بودیم وحتی چنین احساسی هنگامی که موضوع آذربایجان به شورای امنیت محول شد نیز تجربه نشد زیرا طرف ایران اتحاد شوروی بود. حال آن که اکنون ایران از طرفیت کلیت شورای امنیت به درآمده و در کنار آنان قرار گرفته است.

   همچنین به یاد آوریم که 27 سال قبل، از قبول قطعنامه 598 با تعبیر نوشیدن جام زهر و با اکراه یاد شد حال آن که چنان احساسی فراگیر نیست. بلکه احساس غالب این است که ایران دیگر در نگاه مهم ترین نهاد جهانی یک «تهدید» به حساب نمی آید و با ظرافت و اوج دیپلماسی یی که رییس جمهور روحانی و جواد ظریف و همکاران او به کار بستند ایران از شمول فصل هفتم منشور ملل متحد خارج شده و دیگر نه تنها به چشم تهدید نمی نگرند که صحبت از «همکاری » و در نهایت «رقابت» است و نه خصومت.

  اکنون می توان این سخن رییس جمهوری درفردای 13 فروردین و پس از توافق لوزان را بهتر و بیشتر دریافت که گفته بود «این تنها گام اول است و این راه را تا رسیدن به بام تعامل با دنیا ادامه می دهیم».

   شاید راز نگرانی مخالفان و اصرار آنان بر این که «نمی شود» - که در واقع  بیان آرزوی «نباید بشود» - بود همین باشد که می دانستند توافق وین حرف «الف» در الفبایی است که هیچ یک از حروف آن را و نه تنها «الف » آن را نمی پسندند و می دانند که این الفبا محدود به «الف» نیست.

  قطعنامه 29 تیر 94 را می توان پلی دانست که بار دیگرمیان ایران و دنیای صنعتی بنا شده است.

اگر به چشم «پل» به آن نگاه کنیم فرصتی تازه است ولی اگر آن را ماشه یا شمشیر داموکلس بدانیم نمی توانیم از آن بهره ببریم.شاید به همین خاطر باشد که وزیر خارجه از نیمه پر لیوان سخن می گوید. نیمه پر پلی است که به جای دیوار بی اعتمادی بنا می شود.

نیمه یا بخش خالی هم البته وجود دارد و نمی توان همه نگرانی ها درباره آن را از جنس دلواپسی های دو ساله دانست.

  هم ما و هم غرب به این پل نیاز داریم. زیرا هیچ رابطه ای بدون پل سر نمی گیرد.

 

 اخبار سیاست  خارجی -  عصر  ایران 

کالا ها و خدمات منتخب

    تازه ترین خبرها(روزنامه، سیاست و جامعه، حوادث، اقتصادی، ورزشی، دانشگاه و...)

    سایر خبرهای داغ

      ----------------        سیــاست و اقتصــاد با بیتوتــــه      ------------------

      ----------------        همچنین در بیتوته بخوانید       -----------------------