القاعده، عامل همکاری امنیتی تهران-واشنگتن
- مجموعه: اخبار سیاست خارجی
- تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25
اخبارسیاست خارجی - القاعده، عامل همکاری امنیتی تهران-واشنگتن
این در حالی است که این شهر در 75 کیلومتری بغداد قرار دارد و لذا یک تهدید امنیتی جدی برای دولت بغداد به شمار میرود. از دیگر سو، نزدیکی دولت نوری مالکی به ایران و آمریکا باعث شده که بحث همکاریهای امنیتی میان دو کشور حتی اگر به صورت مستقیم هم نباشد به صورت غیرمستقیم برای مقابله با این خطر مشترک مطرح شود.
البته بحث همکاریهای امنیتی دو جانبه تهران-واشنگتن مسبوق به سابقه است و اولین همکاریهای امنیتی دو کشور به زمان جنگ بوسنی باز میگردد؛ در آن زمان هم ایران و هم آمریکا به مسلمانان بوسنی در برابر صربها کمک میکردند.
در این رابطه کمکهای ایران شامل آموزشهای نظامی و کمکهای غذایی بود. همچنین برخی رسانههای غربی از کمکهای تسلیحاتی ایران نیز خبر داده بودند که البته این موضوع هیچگاه تایید نشد.
از دیگر سو، در قضیه افغانستان نیز بعد از حادثه 11 سپتامبر، همکاریهای ایران و آمریکا به شکل بسیار آشکاری بود؛ به طوری که گفته میشد ایران نقش نیروی زمینی و آمریکا نقش نیروی هوایی را در سرنگون کردن طالبان داشتند. اجلاس بُن نیز به شکل بارزي این مسئله را نشان داد.
در رابطه با قضیه عراق و سرنگونی صدام حسین نیز شاهد بودیم که اگرچه ایران با نوع رفتار آمریکا علیه صدام موافق نبود اما الزاماتی دو طرف را وادار کرد که نشستهایی را در بغداد صورت دهند. البته گفته میشود این مذاکرات نتیجه بخش نبود اما در هر حال به عنوان حرکتی در جهت مبارزه با تهدیدهای مشترک ارزیابی شد.
در حال حاضر نیز مسئله عراق و ورود نیروهای داعش به استان الانبار منجر به شکلگیری یک تهدید مشترک برای ایران و آمریکا شده است، لذا دو طرف را به سمت همکاریهای مشترک امنیتی سوق خواهد داد. همچنین اکنون دولت عراق توان مبارزه با چنین گروههای تروریستی را ندارد و تجربیات تهران- واشنگتن میتواند کمک حال عراق باشد.
البته در رابطه با سوریه این دیدگاه وجود ندارد و دو طرف در مقابل هم قرار دارند. اما اگر مباحث نظامی و فعالیتهای شبه نظامیان و تروریستها بیش از این از مرزهای سوریه خارج و متوجه کشورهایی مانند عراق و ترکیه شود بحث شکلگیری همکاریهای امنیتی دور از تصور نیست.
این تضاد دیدگاهها از این جهت است که ایالات متحده آمریکا حامی رفتن بشار اسد و جمهوری اسلامی ایران خواهان ماندن او در قدرت است. لذا در مورد بحران داخلی سوریه نمیتوان انتظار داشت دو کشور بتوانند همکاریهای مشترک امنیتی داشته باشند.
حتی حضور ایران در نشست ژنو 2 نیز به عنوان یک همکاری تلقی نمیشود؛ از دید آمریکاییها اگر ایران به این نشست دعوت و آنها این حضور را بپذیرند، از این جهت است که تمام بازیگران بحران سوریه پشت یک میز باشند تا بتوان به یک راه حل سیاسی دست یافت.
البته اخیرا آمریکا نیز به این نتیجه رسیده که سرنگونی اسد به هر قیمتی ضرورت ندارد و اگر قرار باشد گروههای تکفیری و وابسته به القاعده دست بالا را در این کشور داشته باشند، آمریکا حمایتش را از جریانهای مخالف اسد کاهش خواهد داد. در نتیجه شاید بتوان گفت در این صورت نوعی اشتراک نظر و نه همکاری میان ایران و آمریکا شکل خواهد گرفت مبنی بر این که سوریه در اختیار گروههای وابسته به القاعده قرار نگیرد.
اخبارسیاست خارجی - قانون