استفاده از گزینه نظامی برای توقف برنامه هستهای پیونگیانگ قابل اجرا نیست
- مجموعه: اخبار بین الملل
- تاریخ انتشار : پنج شنبه, 06 آبان 1395 09:56
به گزارش ایسنا، به نقل از نشنال اینترست؛ در اکتبر سال 2006 کره شمالی یک بمب هستهای را در زیرزمین منفجر کرد که این کشور را به نهمین کشور دارای تسلیحات هستهای و بزرگترین کشور در منطقه آسیا - اقیانوسیه تبدیل کرد.
پس از انجام این آزمایش به روزنامه نیویورکتایمز، کره شمالی را به عنوان خطرناکترین و بیثباتترین کشور هستهای توصیف کرده است. اگر چه نسبت به توانایی پیونگ یانگ برای نصب این بمب هستهای بر روی موشک باستیک ابراز تردید کرده بود.
در آن زمان، نگرانی مهمتر این بود که کره شمالی دانش ساخت بمب هستهای را به کشورهای دیگر انتقال دهد و باعث اشاعه تسلیحات هستهای شود. با گذشت یک دهه کره شمالی چهار آزمایش هستهای دیگر در سالهای 2009، 2013 و 2016 انجام داده است که هر یک از آنها نشان دهنده افزایش دانش هستهای پیونگ یانگ بوده است.
پس از آزمایش ماه گذشته این موضوع آشکار شده است که کره شمالی به سرعت در حال دستیابی به یک زرادخانه هستهای با قابلیت حمله به متحدان آمریکا در آسیا است و بهزودی قادر خواهد بود تا به خاک آمریکا حمله کند. در حالی که کره شمالی گامهای بلندی را در مسیر توسعه برنامه هستهای خود برداشته است؛ آمریکا در قبال آن یک سیاست "صبر استراتژیک" را در پیش گرفته است؛ این در حالی است که زمان همواره با امید به این که کره شمالی برنامه هستهای خود را کنار بگذارد، گذشته است. دولت بعدی آمریکا باید یک استراتژی فعالانه را در جهت توقف برنامه هستهای کره شمالی در پیش بگیرد.
برخی از تحلیلگران روش یک جنگ پیشدستانه را برای محدود کردن برنامه هستهای کره شمالی مدنظر قرار دادهاند. موافقان این ایده معتقدند که یک حمله هوایی و انهدام سایت هستهای کره شمالی به طور موثری میتواند برنامه هستهای این کشور را خنثی کند. این ایده پیشتر از سوی اشتون کارتر، وزیر دفاع کنونی آمریکا و ویلیام پری، وزیر دفاع پیشین در سال 2006 برای حمله به سایت آزمایش هستهای کره شمالی مورد حمایت قرار گرفته بود؛ آنها به درستی در این باره هشدار دادند که بروز هرگونه اشتباه در این حمله باعث تولید کلاهکهای بیشتر در آینده از سوی پیونگ یانگ خواهد شد.
در حالی که هنوز برخی معتقدند اقدام نظامی تنها راه حل موجود برای توقف برنامه هستهای است اما واقعیت آن است که این روش دیگر قابل اجرا نیست. زمانی که اشتون کارتر و ویلیام پری ایده حمله نظامی به تاسیسات کره شمالی را مطرح کردند؛ برنامه هستهای پیونگ یانگ در مرحله ابتدایی بود. حمله هوایی به کره شمالی یک پیام قاطع را به رژیم کیم ارسال میکرد؛ در صورتی که هم اکنون آمریکا باید یک حمله تمام عیار گسترده را علیه همه تاسیسات و سایتهای هستهای نظامی کره شمالی انجام دهد. استراتژیهایی از این دسته همواره به عنوان اقدامی دارای ریسک بالا محسوب میشود حتی اگر یک سلاح هستهای پس از حمله آمریکا باقی بماند بدون شک علیه آمریکا و متحدانش استفاده خواهد شد.
حتی اگر آمریکا بتواند تسلیحات و تاسیسات هستهای کره شمالی را خنثی کند؛ میزان صدماتی که پس از آن در پی حمله نظامی کره شمالی به همسایه جنوبی خود وارد خواهد کرد، گستردهتر خواهد بود.
حملات توپخانهای و تسلیحات شیمیایی خود به تنهایی میتواند باعث ایجاد تلفات گسترده و وارد شدن میلیاردها دلار ضرر به کره جنوبی شود. این احتمالات ثابت می کند که گزینه حمله هستهای به کره شمالی بدترین انتخاب ممکن است. بنابراین اگر گزینه نظامی قابل استفاده نیست؛ واشنگتن باید در عوض پیگیری یک ابتکار دیپلماتیک با حضور کشورهای دیگر را در نظر بگیرد که با آن بتواند برنامه هستهای کره شمالی را متوقف کند.
جان کری پیشنهاد داده است که آمریکا برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) با ایران را به عنوان مدلی برای دستیابی به توافقی با کره شمالی مدنظر قرار دهد. که بنابر آن تنها در صورت متوقف شدن برنامه هستهای کره شمالی تحریمهای شدید اقتصادی علیه این کشور لغو شوند.
مقامات آمریکا و کره شمالی تاکنون تنها پیش شرطهای غیرقابل اجرایی را برای یکدیگر در جهت آغاز مذاکرات در نظر گرفتهاند. پیونگ یانگ خواستار به رسمیت شناخته شدن به عنوان یک قدرت هستهای است که واشنگتن به هیچ وجه مایل به پذیرفتن این شرط نیست. برای از بین بردن این مانع آمریکا باید اقداماتی را انجام دهد تا کره شمالی به پای میز مذاکره بیاید. این اقدامات شامل این موارد میشود: اجرای شدید و سرسختانه تحریمهای شورای امنیت، توسعه سامانه موشکی ضد بالستیک در کره جنوبی و ژاپن و اطمینان دادن به پیونگ یانگ که هرگونه حمله به آمریکا یا متحدان آن با یک اقدام تلافیجویانه فاجعهبار مواجه خواهد شد.
مهمتر از همه این موارد؛ واشنگتن باید پکن را برای فشار آوردن بر پیونگ یانگ قانع کند.