چرا رسانه های دلواپس در دوران احمدی نژاد سکوت کردند؟

مجموعه: اخبار سیاسی و اجتماعی

تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25

تحریم نمایشگاه مطبوعات از سوی رسانه های نزدیک به دلواپسان
چرا رسانه های دلواپس در دوران احمدی نژاد سکوت کردند؟

  بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات کارش را با شعار "نقد منصفانه؛ پاسخ مسئولانه" آغاز کرد. باز شدن فضای فرهنگی کشور در مقایسه با سال های برگزاری نمایشگاه در هشت سال گذشته به وضوح احساس می شد. از رسانه های وابسته به اصلاح طلبان تا اصولگرایان میانه رو همگی در نمایشگاه حضور داشتند. انتهای سالن اصلی برگزاری نمایشگاه اما یک غرفه به چشم می خورد. غرفه رسانه های تحریمی وابسته به دلواپسان.

رسانه های وابسته به جریان دلواپسان از جمله "فارس"، "رجا نیوز"، "تسنیم"، "کیهان"، "9 دی"، "یالثارات" دیگر رسانه های منتقد دولت در حوزه مذاکرات هسته ای و سایر مسائل داخلی و بین المللی تصمیم گرفته بودند تا در اقدامی نمادین تصاویری را  با مضمون نمایش سکوت نصب کنند و صدای سخنرانی های "حسن روحانی" رییس جمهوری را که مضمون آن نقد منتقدان تندرو بود را پخش کنند.

این رسانه ها در نامه ای مشترک به رییس جمهوری اشاره اند که به دلیل آن چه "برچسب زنی به منتقدین"، "برخوردهای متعدد هیئت نظارت بر مطبوعات"، "تبعیض در اختصاص یارانه مطبوعات" در کنار "گزینشی عمل کردن سیستم اطلاع رسانی دولت در دعوت از رسانه ها" خوانده بودند نمایشگاه امسال را تحریک کرده اند.

نکته جالب توجه دیگر در این نامه آن بوده که نویسندگانش از "سانسور" شدید حاکم بر جامعه در طول دو سال گذشته یاد کرده اند ! این در حالیست که به گفته قریب به اتفاق نویسندگان، فعالان حوزه مطبوعات و رسانه ها روند رسیدگی به درخواست های مطبوعاتی و فرهنگی و هم چنین رسیدگی به مسائل مطرح شده درباره امور ممیزی و چاپ کتاب در دوره دولت تدبیر و امید بهتر از قبل شده است و یکی از علل اصلی رای مردم در انتخابات به آقای روحانی نیز رها شدن کشور از فضای تنگ و امنیتی ایجاد شده حاکم بر رسانه ها و هم چنین محیط دانشگاه بود.

مطالبه برای آزادی بیان و حق انتشار آزادانه نظرات حق تمامی رسانه هاست فارغ از آن که چه دولتی بر سر کار باشد. با این حال، در اینجا پرسشی مطرح می شود و آن این که رسانه ها وابسته به جریان دلواپسان در دوران هشت ساله احمدی نژاد کجا بودند؟ آیا در آن زمان متوجه فضای خفقان آور اعمال شده بر رسانه های منتقد بودند یا آن که از اعمال فشار برای رقبای مطبوعاتی و رسانه ای خود استقبال نیز می کردند و خود با ریختن نفت بر آتش ایجاد شده بیش تر دامن می زدند؟

رسانه های وابسته به جریان دلواپس گویا تنها آزادی بیان را برای خود می پسندند و مجاز می دانند. آنان برخورداری تریبون برای طرف مقابل را نمی پذیرند. این رسانه ها در حالی از وارد شدن "برچسب" بر خود از سوی دولت انتقاد می کنند که خود به طور مداوم به رسانه های اصلاح طلب و مستقل انگ و تهمت وارد می کنند.

 برای مثال، شبکه اطلاع رسانی "دانا" که یکی از رسانه های تحریم کننده  نمایشگاه مطبوعات بوده با صدور بیانیه ای در خصوص علت عدم حضور ضمن اعتراض به آن چه "فیلترینگ غیر قانونی" آن رسانه "به بهانه عدم دریافت پروانه فعالیت" خوانده با برچسب وارد کردن به رسانه های غیر همسو با خود می نویسد:"هم چنین نگاه تبعیض آمیز هیئت نظارت بر مطبوعات به رسانه ها تا جایی پیش رفت که حتی توهین مکرر برخی رسانه های زنجیره ای هم نادیده گرفته شد".

 رجانیوز نیز که یکی دیگر از رسانه های تحریم کننده بوده در بیانیه خود اشاره کرده که در طول سه سال فعالیت دولت دوازدهم یک نشریه منتقد هم چون 9 دی سه بار توقیف شده و چندین بار به دادگاه ارجاع شده و فهرست های تذکرات زیادی نیز به رسانه هایی چون وطن امروز، یالثارات، کیهان و رجا نیوز ارائه شده است.

نکته اساسی در اینجاست که رسانه های دلواپس که هنوز حاضر به تحمل رسانه های منتقد و مخالف خود نیستند چگونه سخن از "آزادی بیان" به میان می آورند. به یاد می آوریم که این رسانه ها زودتر از هر رسانه دیگری اخبار توقیف فله ای روزنامه های اصلاح طلب و منتقد دولت در دوران احمدی نژاد را منتشر می کردند. این رسانه ها نه تنها از کم شدن روزنامه های اصلاح طلب از کیوسک ها خم به ابرو نمی آوردند بلکه از آن به مثابه فرصتی برای حذف رقیب استفاده می کردند و با انتشار گزارش هایی با دامن زدن هر چه بیش تر به حواشی توقیف ها از لزوم "برخورد شدید" و "صدور حکم اشد مجازات" برای مدیر مسئولان و فعالان رسانه ای و روزنامه نگاران در قالب مصاحبه با کارشناسان و مسئولان هواداری می کردند.
 
پرسش در اینجاست که آیا رسانه های وابسته به جریان دلواپسان در روزگاری که از توقیف رسانه های منتقد دولت احمدی نژاد حمایت می کردند به این موضوع فکر می کردند که چه تعداد از کارکنان روزنامه های توقیف شده از روزنامه نگاران تا کارکنان بخش فنی بیکار می شوند و تا ماه ها با مشکلات مادی و معنوی ناشی از توقیف مطبوعات و یا فیلترینگ سایت ها مواجه خواهند بود. اکنون چه شده که رسانه هایی که روزگاری از بیش ترین حمایت مالی از سوی دولت پیشین برخوردار بودند صدای فریادشان بلند شده است؟ آیا بلند کردن صدای اعتراض برای باز بودن فضای بیان عقاید مستلزم آن نیست که چنین رسانه های حضور و وجود رسانه های مخالف شان را نیز برسمیت بشناسند ؟

خویست رسانه های وابسته به دلواپسان نگاهی به کارنامه دوران احمدی نژاد در عرصه مطبوعات داشته باشند زمانی که آنان یا در سکوت به سر می بردند یا علنی و غیر علنی از روند برخورد حمایت می کردند:

آبان 1385 برخورد توقیف روزنامه روزگار، 8 بهمن 1386 لغو امتیاز ماهنامه زنان، 26 اسفند 1386 توقیف مجلات و نشریات هنری هفت، دنیای تصویر و شوکا، تیرماه 1387 لغو پروانه انتشار تهران امروز، 12 تیر 1386 توقیف روزنامه هم میهن، 15 مرداد 1386 توقیف دوباره روزنامه شرق، 16 آبان 1387 توقیف هفته نامه شهروند امروز، 11 دی 1387 توقیف روزنامه کارگزاران و روند ادامه توقیف که به روزنامه های بهار و مردم امروز نیز رسید.

 در این میان نقدی اساسی نیز به دولت تدبیر و امید وارد است. در ماه های نخست پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری امیدهای زیادی نسبت به حمایت از رسانه های مستقل ایجاد شده بود. با این حال، رفتارها و رویکرد دولت نشان می داد که بیش از آن که تمایلی به حمایت از رسانه های مستقل و منتقدان دلسوز وجود داشته باشد عرصه برای فعالیت رسانه های تندرویی که تنها کارشان تهدید دولت و تلاش برای حذف منتقدان بود گشوده می شد. از جمله این موارد می توان به نمونه کوچکی اشاره کرد که سخنگوی دولت به جای آن که در مورد مسائل مختلف جوابگوی رسانه های مستقل و اصلاح طلبی باشد که در دوران انتخابات بیش ترین حمایت را برای گشایش فضا به عمل آوردند بلافاصله پاسخگوی رسانه های وابسته به جریان دلواپسان بود. رویکردی که تبعات منفی آن امروز قابل رویت  است و پیامد آن بلند شدن صدای رسانه های تندرویی است که صدای شان بلندتر از تعداد مخاطبان و دوستداران آنها در میان مخاطبان است و ادبیات و لحن گفتار و نوشتارشان تنها مبتنی بر "زور" و "تهدید" و نه گفتمان متقابل در فضایی همراه با نقد و رقابت سالم و سازنده است.

اخبار سیاسی - خردادنیوز