در مرحله دوم انتخابات،همه نامزدهای اصلاح طلب از رقیبان اصولگرا بیشتر رای آوردند
- مجموعه: اخبار سیاسی و اجتماعی
- تاریخ انتشار : یکشنبه, 12 ارديبهشت 1395 08:30
اعتماد - از هنگامی که نتایج انتخابات ٧اسفند سال ١٣٩٢ روشن شد، برخی از اصولگرایان موتور توجیه را روشن کردند تا مدعی شوند که همچنان برنده این انتخابات هستند و اگر جایی هم باخته‌اند با تفاوت‌های جزیی باخته‌اند.
هرچند اين مساله به خودي خود مهم نيست چرا كه در نهايت واقعيت را نمي‌توان پوشاند، ولي مساله بسيار مهم استناد اين افراد به تعداد برندگان منسوب به ليست آنان است. آنان هميشه از اين نكته مهم غافل بوده‌اند يا خود را به غفلت زده‌اند كه به دليل ردصلاحيت‌هاي گسترده و نيز به علت ايجاد محدوديت براي اصلاح‌طلبان جهت حضور در يك رقابت منصفانه، نتايج دور اول به هيچ‌وجه متناسب با وزن اجتماعي و سياسي دو طرف نبود هرچند در همان دور هم اصلاح‌طلبان به‌طور نسبي برتري داشتند.
از اين رو اصلاح‌طلبان اين فرصت را به دست آوردند كه با استفاده از فاصله دو ماهه‌اي كه ميان مرحله اول و دوم به وجود مي‌آيد، قدري از مشكل خود را جبران كنند و سروسامان بهتري به انتخابات مرحله دوم خود بدهند و فاصله خود با اصولگرايان را بيشتر كنند. فرصتي كه اگر در مرحله اول هم مي‌داشتند، قادر بودند نتايج بسيار بهتري را رقم بزنند.
دليل اثبات ادعاي فوق اين است كه در تمامي حوزه‌هايي كه يك اصلاح‌طلب در مقابل يك اصولگرا به مرحله دوم آمده است، تقريباً و بدون استثنا نسبت آراي آنها به نفع نامزد اصلاح‌طلب بهبود يافته است. در بسياري از موارد در دور اول نامزد اصولگرا رأي بيشتري از نامزد اصلاح‌طلب داشته است، و در دور دوم نسبت رأي آنان جابه‌جا شده است.
براي نمونه در تبريز رأي نفر اصلاح‌طلبان در دور دوم نسبت به دور اول حدود ٢٠درصد بيشتر شده، در حالي كه رأي نفر اول اصولگرايان به همين نسبت كاهش يافته است. در ايلام، دماوند، شهريار، اهواز، ايذه، داراب، رشت، اراك، ساوه و... اين پيشرفت به‌شدت محسوس است. در مقابل اغلب نامزدهاي اصولگرا، نه تنها پسرفت رأي داشته‌اند (به‌طور نسبي) بلكه در جاهايي هم كه انتخاب شده‌اند اين پسرفت مشهود است، ولي چون نامزد مقابل آنان ضعيف يا مستقل بوده، و نامزدهاي قوي رد صلاحيت شده بودند، آنان دوباره انتخاب شده‌اند.
اين فرآيند در مقايسه نامزدهاي مستقل و اصولگرا نيز تا حدود زيادي صادق است. اين اتفاق مي‌تواند براي جناح اصولگرا آموزنده باشد، به اين معنا كه خيلي روي تعداد نامزدهاي انتخاب شده ليست خود تاكيد نكنند، هرچند تعدادشان از اصلاح‌طلبان كمتر است، ولي ممكن است اين مساله باعث انحراف و تعبير نادرست از سوي آنان شود، و برآورد غلطي درباره جايگاه خود داشته باشند. به علاوه روند مشاهده شده در دور دوم نشان مي‌دهد كه جريان به وجود آمده در انتخابات تهران فرصت لازم را براي انتشار در كشور پيدا نكرده بود، در غير اين صورت در همان دور اول با فاصله خيلي بيشتري از اينكه هست، اصلاح‌طلبان پيروز ميدان مي‌شدند.
نكته بسيار مهم اين است كه اصولگرايان نه تنها از اتفاق ٧ اسفند درس نگرفتند، بلكه در همين فاصله دو ماه نيز اشتباهات گذشته را مرتكب شدند. اغلب آنان پذيرفته بودند كه مخالفت با برجام يا انگ مخالف برجام خوردن به آنان موجب شكست آنان شده است، ولي هيچگاه سعي نكردند در اين فاصله دو ماه تصوير خود را اصلاح كنند، سهل است كه دوباره و با شدت بيشتري در كنار مخالفان برجام جا خوش كردندو شايد يكي از دلايل افت بسيار محسوس آنها در دور دوم انتخابات نيز همين خطاي تكراري است. در واقع اصولگرايان همچنان گروگان نيروهاي تندروي جريان خود هستند وفضاي تبليغي آن جناح در دست تندروهاي آنان است و مي‌كوشند كه بقيه اصولگرايان را منفعل و تابع خود كنند.
از سوي ديگر برخي تبليغات نادرست و غيرواقعي و تكرار آنها در دور دوم نه تنها كمكي به اصولگرايان نكرد، بلكه به ضد آنان تبديل شد كه نشان از نداشتن اعتماد به نفس آنان بود. وقتي كه تفاوت ميان آراي اصلاح‌طلبان و اصولگرايان را يك تفاوت ناچيز بدانيم، در حالي كه حداقل ٧٠درصد برتري وجود داشته نتيجه از اين بهتر نخواهد شد. در كشورهاي توسعه‌يافته وقتي با دو درصد اختلاف مي‌بازند، فوري استعفا مي‌دهند و مسووليت مي‌پذيرند، ولي در اينجا ٧٠ درصد اختلاف را ناچيز مي‌دانيم و همچنان خود را پيروز ميدان مي‌ناميم! با اين تحليل تغييري در آنان صورت نخواهد گرفت.
اخبار سیاسی - اعتماد
