دایناسورها آواز نمی‌خواندند
- مجموعه: اخبار علمی و آموزشی
- تاریخ انتشار : سه شنبه, 27 مهر 1395 15:08
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ABC، سی‌تی اسکن از دایناسور تازه کشف شده‌ای به نام Vegavis iaai که حدود 66 میلیون سال پیش در قطب جنوب زندگی می‌کرده است، نشان می‌دهد که این جانور دارای محفظه‌ای به نام «سیرنکس» است که در پرندگان برای آواز خواندن به کار می‌رود. محققان و زیست‌شناسان دانشگاه «یوتا» به دنبال آن هستند که این محفظه صدا در این دایناسور چگونه شکل گرفته است.
هنوز هم این باور بین دانشمندان وجود دارد که Vegavis iaai در آن زمان در گروه دایناسورها قرار داشته است و محققان تاکنون در هیچ دایناسوری «سیرنکس» مشاهده نکرده‌اند. آنها معتقدند که دایناسورها آوازخوان نبوده‌اند.
جدای از پرندگان، تمام مهره‌دارانی که از هوا تنفس می‌کنند به نوعی دارای حنجره هستند. حنجره پرندگان در بالای نای قرار گرفته است اما از آن تنها برای باز و بسته کردن نای یا مسیر هوایی استفاده می‌کنند و صدایی با آن تولید نمی‌کنند.
این در حالی است که انسان از حنجره خود برای فریاد زدن و به عبارتی برای تولید صدا استفاده می‌کند. بیشتر خزندگان با حنجره خود صدایی تولید نمی‌کنند. «سیرنکس» در پرندگان در انتهای نای و درست نزدیک به قلب و جایی قرار گرفته است که نای به دو قسمت می‌شود. این بدان معناست که نای به ایجاد صدا در آن و تقویت صدا کمک می‌کند.
«سیرنکس» یک پرنده در مقایسه با نای یک تمساح پایین‌تر قرار دارد
برخی بر این باورند که دایناسورها به دلیل تشابهی که با پرندگان در سیستم تنفسی دارند، به احتمال زیاد «سیرنکس» داشته‌اند. اما تاکنون هیچ سیرنکسی در فسیل‌های به دست آمده از دایناسورها مشاهده نشده است که بتواند ثابت کند «سیرنکس» در اواخر مرحله تکامل پرندگان از دایناسورها شکل گرفته است.
محققان معتقدند که دایناسورها حنجره‌ای مانند خزندگان داشته‌اند. آنها می‌توانستند با دهان و استفاده از مری غرش‌های بلندی را مانند صدای کروکودیل‌ها و تمساح‌ها ایجاد کنند. البته فرکانس صداهای تولید شده پایین است و در محدوده صداهایی نیست که پرندگان تولید می‌کنند.
پرندگان از این صداهای تولید شده برای جفت‌یابی و صدا کردن جفت خود از فواصل دور استفاده می‌کنند. اما جدا از این که دایناسورها محدوده صوتی ندارند، تعیین چگونگی تولید صدا در آنها کمی دشوار است. جثه یک جانور معمولا مقدار صدای آن را تعیین می‌کند به طوری که حیوانات کوچک‌تر صدای بلندتری دارند. اما این بافت‌های نرم هستند که به تعیین ویژگی‌های صداهای ایجاد شده توسط یه جانور کمک می‌کند.
در حالی که تارهای صوتی داخل محفظه صوتی (حنجره یا سیرنکس)، بافت‌های نرمی هستند که به خوبی فسیل نمی‌شوند، این ماهیچه‌هایی که آنها را کنترل می‌کنند، به غضروفی متصل می‌شوند که در پرنده بالغ سنگی می‌شود و سپس به راحتی فسیل می‌شود.
محققان با مطالعه روی غضروف‌های فسیل شده توانستند مشخص کنند که دایناسور Vegavis iaai دو مجموعه تارهای صوتی در «سیرنگس» داشته و مانند اردک‌ها یا غازهای امروزی صدا تولید می‌کرده است.
