پورحیدری؛ سرمربی نابغه (یادداشت)

مجموعه: اخبار ورزشی و نتایج مسابقات

تاریخ انتشار : دوشنبه, 17 آبان 1395 11:59

به گزارش ورزش سه ، بد نیست مروری برنشانه های نبوغ سرمربیگری این مرد محجوب داشته باشید ؛ با 4 مثال از بهترین سال های او:

استقلال رویایی

 به گواه بسیاری و به گواه نتایج، استقلال سال‌های ۶۹ و ۷۰ بهترین استقلال تاریخ است. استقلالی که قهرمانی لیگ سراسری قدس را در خرداد ۶۹ به دست آورد؛ سپس جام باشگاه‌های آسیا را فتح کرد و در ادامه باشگاه‌های تهران را پس از پنج سال قهرمانی پیاپی پرسپولیس در بهمن ۷۰ از آن خود کرد. آن استقلال ساخته‌ی دست منصور پورحیدری بود. او در سال ۶۸ به استقلال بازگشت و اگرچه با شکست در دربی، جام باشگاه‌های تهران را به پروین واگذار کرد،

اما با شناسایی نقاط ضعف تیمش، عابدزاده، فنونی زاده، حسن‌زاده، فلاحت‌زاده و ... را به تیمش اضافه کرد و در ادامه یک مربی مجاری به نام بونژاک (که به دعوت کمیته المپیک به ایران آمده بود) را به کادر فنی‌اش اضافه کرد. در حالی که قبل از او، پروین هدیه کمیته المپیک را پس فرستاده بود، اما پورحیدری در آن سال‌ها ابایی از استفاده از یک تمرین‌دهنده خارجی مسلط به علم روز نداشت. همین شد که بونژاک با هزینه‌ کمیته المپیک به استقلال آمد و در ادامه همین بونژاک بود که به پورحیدری پیشنهاد استفاده از سیستم سه-پنج-دو را (که با آن آلمان در جام‌جهانی نود قهرمان شده بود) داد تا برای اولین بار در ایران سیستم متکی به یک دفاع پوششی و دو دفاع یارگیر و دو پیستون راست و چپ مد شود.

بدین ترتیب در استقلال رویایی، عابدزاده دروازبان بود، شاهین بیانی دفاع آخر، فرشاد فلاحت‌زاده و رضا حسن‌زاده مدافعان یارگیر، جواد زرینچه پیستون راست، صادق ورمزیار پیستون چپ، مهدی فنونی‌زاده هافبک دفاعی، مجیدنامجومطلق و شاهرخ بیانی دو هافبک دیگر و در خط حمله مرفاوی و سرخاب قرار می‌گرفتند. بازیکنانی نظیر قلعه‌نویی، چنگیز، احدی، هاشمی‌مقدم و ... نیز به تناوب به بازی گرفته می‌شدند. البته از این جمع زرینچه به کشاورز رفت تا افتخار قهرمانی آسیا را از دست دهد. هنر پورحیدری به غیر از پیاده کردن سیستمی نوین در آن زمان، کنترل حاشیه‌های تیمی بود که در آن معضل بازوبند کاپیتانی و اختلافات درونی می‌رفت تا در اردوی شمال قبل از مرحله نهایی جام باشگاه‌های آسیا در تابستان ۷۰، تیم را دچار فروپاشی کند. اما پورحیدری با تدبیرش کاری کرد که همان تیم دو هفته بعد قهرمان آسیا شود.

منصوریان مهاجم کاذب

 استقلال پس از نایب قهرمانی در لیگ ۷۳ و پشت سر گذاشتن دربی جنجالی آن سال، پا به لیگ آزادگان ۷۴ گذاشت؛ آن هم در حالی‌که قلعه‌نویی، فکری، ورمزیار و غفوری‌های‌اصل با محرومیت شش ماهه مواجه بودند. اما به یکباره با شروع لیگ نصراله عبدالهی، سرمربی تیم بنای رفتن گذاشت. استقلال هفته اول در تهران به برق شیراز باخت و در هفته دوم، بدون سرمربی، با گل دقیقه ۹۴ با کشاورز دو-دو مساوی کرد. اینجا باز هم در شرایط بحرانی دست نیاز به سوی مردی دراز شد که در میانه‌های سال ۷۱ به دلایل نامعلومی از استقلال جدا شده بود. پورحیدری این‌ بار نیز فداکارانه سرمربیگری تیم بحران‌زده‌ای که با سلیقه مربی دیگری بسته شده بود را به عهده گرفت و یک ماه بعد، در دربی تهران پرسپولیس را سه بر یک برد.

او در چند بازی، علیرضا منصوریان را که ابتدای فصل به استقلال پیوسته بود، به عنوان مهاجم کاذب به میدان فرستاد تا این بازیکن یکی از بهترین گلزنان استقلال در آن فصل شود. در آن سال‌ها که همه تیم‌ها با دو مهاجم بازی می‌کردند، پورحیدری مهاجم کاذب یا سایه را در تیمش به کار گرفت تا منصوریان به عنوان پدیده فوتبال ایران در آن سال معرفی شود و پس از عابدزاده موثرترین و بهترین بازیکن لیگ ۷۴ شود. استقلال در آن فصل اغلب تیم‌های بالای جدول نظیر پرسپولیس، بهمن و پاس را برد اما امتیاز دادن به تیم‌های پایین جدول، نهایتاً این تیم را سوم کرد. اما جام حذفی در نهایت نصیب استقلال و منصورخانی شد که تیم بحران‌زده را تا پای قهرمانی لیگ برد.

وقتی کریمی مدافع شد 

 ایران با اغلب ستاره‌های جام‌جهانی ۹۸ عازم بازی‌های آسیایی بانکوک شده بود تا مدال طلای این بازی‌ها را به‌دست آورد. اما یک باخت عجیب و غیرمنتظره با نتیجه چهار بر دو مقابل عمان، اوضاع را مشوش کرد. با این حال پورحیدری به عنوان سرمربی تیم‌ملی که جانشین جلال طالبی دوست و همبازی قدیمی‌اش شده بود، با چند تغییر در ترکیب تیم ملی، به راحتی ایران را قهرمان کرد.

ابتدا در دروازه بهزاد غلامپور را جانشین نیما نکیسای جام‌جهانی رفته کرد. سپس جواد زرینچه را از دفاع یارگیر به پست دفاع آخر برد تا نادر محمدخانی که در برابر عمان پر اشتباه ظاهر شده بود به دفاع کنار منتقل شود. علی کریمی با تکنیک را که تازه چند بازی در پرسپولیس انجام داده بود و هنوز اعتماد به نفس لازم برای نشان دادن تکنیک نابش در میان ستارگان رنگارنگ پرسپولیس را پیدا نکرده بود، در پست پیستون چپ به بازی گرفت و علی موسوی را به عنوان زوج علی دایی در غیاب خداداد عزیزی، رو کرد.

غلامپور و زرینچه آرامش را به خط دفاع آوردند، کریمی با افزایش اعتماد به نفسش تکنیک نابش را به رخ آسیا کشید و در فینال گل زد تا بازیکنی که حتی اگر به تیم ملی دعوت نمی‌شد صدای اعتراض هیچ‌کس بلند نمی‌شد، به عنوان ستاره و پدیده ایران معرفی شود. موسوی نیز پنج گل زد و به بایر لورکوزن که دومین تیم جدول رده‌بندی بوندس‌لیگا بود، ترانسفر شد. وحید هاشمیان نیز با درخشش در این بازی‌ها به هامبورگ رفت. این نیز بخشی از هنر منصور پورحیدری در شناسایی بازیکنان مستعد بود.

هاشمی‎نسب؛ تکخال در آستین

 انتقال مهدی هاشمی‌نسب از پرسپولیس به استقلال، دربی دی‌ماه ۱۳۷۹ را به  بالاترین درجه حساسیتش در تاریخ دربی‌ها تا آن‌زمان رسانده بود. پروین پیش‌بینی کرده بود که هاشمی‌نسب در این دربی اخراج می‌شود.

او برای این‌ کار بر روی بازی‌های روانی مهاجمانش به خصوص پایان رأفت حساب باز کرده بود. اما بازی که آغاز شد سورپرایز بزرگ پورحیدری چشم‌ها را خیره کرد. هاشمی‌نسب با تدبیر پورحیدری در خط حمله استقلال قرار گرفت تا او که به فکر گلزنی به پرسپولیس بود با خیال راحت و بدون فکر کردن به وظایف دفاعی در خط آتش استقلال قرار گیرد و حاشیه بازی از دفاع استقلال به منطقه دفاعی پرسپولیس منتقل شود. تدبیر پورحیدری و رودستی که او به پروین در این بازی زد، باعث شد تا نقشه‌های پروین برای بازی‌های روانی به هم خورده و هاشمی‌نسب زهرش را با گلزنی در دربی بریزد.