خطر ابتلا به بیماری ای ال اس در افراد چاق کمتر است
- مجموعه: اخبار پزشکی
- تاریخ انتشار : سه شنبه, 10 دی 1398 15:42
به گزارش ایسنا؛محققان نروژی دریافتند، طی چند دهه اخیر، افرادی که وزن بیشتری داشتند 37درصد ریسک پایین‌تری در مقایسه با کسانی که دارای وزن ثابت بوده‌اند یا کاهش وزن پیدا کرده‌اند در ابتلا به ای ال اس داشتند.
محققان می‌گویند:" بیماری ای ال اس یک بیماری نادر از بین برنده اعصاب است که سلول‌های عصبی را در مغز یا در طناب نخاعی از بین می‌برد. افراد مبتلا به این بیماری کنترل ماهیچه‌های خود را از دست می‌دهند و طی 2 تا 5 سال دچار معلولیت یا مرگ می‌شوند."
علایم ابتلا به ای ال اس در ابتدا به سختی قابل تشخیص است و با گذشت زمان علایم بدتر می‌شوند. با مرگ سلول‌های عصبی ماهیچه‌ها کنترل خود را از دست می‌دهند و دیگر نمی‌توانند به درستی کار کنند. دست‌ها و پاها نیرو و هماهنگی خود را از دست می‌دهند و انگشتان پا ضعیف می‌شوند.
خستگی عمومی بدن، گرفتگی و انقباض در ماهیچه‌های ساعد، شانه‌ها و زبان و اشکال در تنفس، صحبت کردن و بلعیدن از علایم این بیماری هستند. با وجود اینکه توانایی فرد در فکر کردن، دیدن، بوییدن، شنیدن و لمس کردن در این بیماری از بین نمی‌رود، اما دلیل عمده مرگ ناشی از این بیماری به دلیل اشکال در بلع و تنفس است.
دکتر اولا ناکن سرپرست این تحقیق از دانشگاه اسلو در نروژ، اظهار کرد:" این پژوهش اساس کار مطالعات آینده در تمرکز روی عواملی برای جلوگیری یا معالجه بیماری ای ال اس است که به سایز بدنی و مصرف انرژی مرتبط است."
وی همچنین توضیح داد که نتایج به دست آمده اثبات نمی‌کند که افزایش بیش از اندازه وزن از این بیماری جلوگیری می‌کند.
با وجود اینکه هنوز مشخص نیست چرا عامل وزن ممکن است محافظت کننده باشد، دکتر ناکن شرح می‌دهد که افزایش توده بدنی ممکن است به حفظ انرژی فرد منجر شود.
وی گفت:" کاملا مشهود است که نورون‌های حرکتی که اصلی‌ترین سلول‌های درگیر در ای ال اس هستند در کمبود انرژی به طور قابل ملاحظه‌ای آسیب پذیرند."
همچنین ممکن است عوامل ژنتیکی، باعث کاهش خطر ابتلا به این بیماری شوند. به علاوه عوامل محیطی مانند فعالیت جسمی یا سیگار کشیدن نیز می‌تواند هم با وزن و هم با خطر ابتلا به ای ال اس در ارتباط باشد.
انجمن ای ال اس اعلام کرده که در حدود 5000 امریکایی هر سال به این بیماری مبتلا می‌شوند. این بیماری معمولا افراد در گروه سنی 40 تا 70ساله را مبتلا می‌کند هر چند در سنین کمتر نیز این امکان وجود دارد. سابقه خانوادگی در 90 درصد موارد ابتلا، نقشی ندارد و فقط 10 درصد موارد جهش‌های ژنتیکی وراثتی را شامل می‌شود.
در این تحقیق دکتر ناکن و گروه وی اطلاعات حدود یک و نیم میلیون نروژی را در گروه سنی 20 تا 70 ساله بین سال‌های 1963 تا 1975جمع‌آوری کردند و موارد ابتلا به ای ال اس را در سال 2017 را پیدا کردند. در حدود 3000 نفر در حدود سن 33 سالگی به این بیماری دچار شده بودند. آنهایی که ابتدا دارای وزن نرمال بودند و سپس افزایش وزن پیدا کرده بودند. نتایج نشان داد 17 درصد، برای هر پنج واحد افزایش در شاخص توده بدنی (بی ام آی)، ریسک کمتری برای ای ال اس دارد.
در طول تحقیق نیز مشاهده شد افرادی که در ابتدای تحقیق چاق بودند 34 درصد کمتر از کسانی که شاخص توده بدنی نرمال یا پایین داشتند به ای ال اس مبتلا شده بودند. در نهایت مشاهده شد، افراد چاق 18 درصد ریسک پایین‌تری دارند.
گروه اپیک (تحقیقات آتی اروپا در زمینه سرطان و تغذیه) نیز در پژوهشی مشابه که روی 518هزار و108نفر از ملیت‌های مختلف در اروپا انجام شد، مشاهده کردند که ارتباط معناداری بین شاخص توده بدنی و خطر ابتلا به این بیماری در 222فوت ناشی از ای ال اس در مدت زمان 13 سال، وجود دارد. نتایج این تحقیق نشان داد، افزایش توده چربی ارتباطی با کاهش آمار فوت ناشی از بیماری ای ال اس دارد. این نتایج در نشریه نورولوژی وابسته به مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی به چاپ رسیده است.
در تحقیقی دیگر که در بیمارستان عمومی ماساچوست انجام شد، محققان دریافتند که بیماران ای ال اس که تقریبا چاق بودند بیشتر از افرادی که دارای وزن عادی بودند یا لاغرتر و یا حتی خیلی چاق بودند عمر کردند. نتایج این تحقیق نیز در ژورنال عضله و عصب چاپ شده است. آن ماری ویلز محقق ارشد این پژوهش از بخش اعصاب تشریح کرد که افرادی که در دسته افراد چاق قرار می‌گیرند، به دلیل اینکه ذخیره سوخت و ساز بیشتری دارند، عمر بیشتری نیز دارند، اما افرادی که لاغرهستند به جای توده چربی، عضله را تبدیل به انرژی می‌کنند.
برخی از متخصصان اعصاب، خاطرنشان کردند: وزن چه به‌عنوان دلیل چه به‌عنوان مانع در ابتلا به ال اس و دیگر بیماری‌های از بین برنده اعصاب نمی‌تواند نشان دهد که افزایش شاخص توده بدنی مقاومت نورون‌های حرکتی را در پیشرفت ای ال اس افزایش می‌دهد. همچنین هشدار دادند افزایش دادن وزن برای جلوگیری از ابتلا به ای ال اس روشی مناسب نیست.
شایان‌ذکر است که این نتایج تأثیر حفاظتی در این بیماری را نشان نمی‌دهد.
