چرا وقتي احمدي‌نژاد در مجلس شأن و مقامتان را به سخره مي‌گرفت ساکت مي‌مانديد؟
- مجموعه: اخبار سیاسی و اجتماعی
- تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25
اخبار سیاسی - پايداري در برابر چه!؟
پس از انتخابات 24 خرداد و گزينش حسن روحاني به عنوان رئيس جمهور ششم، مطمئناً نقشه بسياري از افراطيون و مدعيان اصول گرايي براي ادامه يافتن نقششان در قدرت، نقش بر آب شد. پس از اين شکست، جريان افراط ابتدا در رويکردي فرصت طلبانه روحاني را اصولگرا دانست و منکر تفاوت ماهيتي برنامه‌هاي انتخاباتي وي با رقباي اصولگراي وي و تأثير وعده‌هاي برون رفت از بن بست مذاکرات هسته اي در پيروزي او شد.
همزمان با معرفي کابينه اما اعمالي ازسوس برخي از فعالان اين جريان بروز کرد که نشان دهنده واقعيتي ديگر در پس ادعاي اين گروه بود. حمله‌ها و هجمه‌ها عليه وزراي پيشنهادي رئيس‌جمهور که اکثراً در قالب توسل به واژه «فتنه» بيان مي‌شد، نشان از صف آرايي دو رويکرد متفاوت در اداره امور کشور بود.
رئيس دولت اعتدال که از پيش با گروههاي معتدل نمايندگان بر سر وزرايش رايزني‌ها کرده بود در جهت عملي شدن خواست مردم همراه با ژنرال هايش در يک سو استوار مي‌نمود و جبهه افراط نيز که در برابر پيام انتخابات خود را به ناشنوايي زده بود- و هنوز هم چنين است- با رأي عدم اعتماد به برخي وزرا، پايداري شديدي در مقابل مطالبات مردم از خود نشان مي‌داد.
پايداري اقليت در مجلس تنها به محروم ساختن دولت از انتخاب وزراي اوليه اش ختم نشد. اين گروه با تجربه ي ايستادگي در مقابل دولت اصلاحات به اين نتيجه رسيد که نبايد ذره اي از خواسته‌هاي جناحي خود کوتاه بيايد، حتي اگر در اين بين منافع کشور فدا شود. به همين لحاظ نيز جريان افراط که ثابت کرده به هيچ خط قرمزي جز منافع کوتاه مدت خود پايبند نيست، تا کنون از هيچ فرصتي، جهت مقابله با عملکرد دولت يازدهم در بر آوردن خواست ملت فروگذار نکرده است.
مجموعه افراط در حدود چهار ماه عمر دولت تدبير و اميد رکورد دار کارشکني ها، رأي عدم اعتماد، سؤال از رئيس جمهور و وزرا و حتي تهديد به استيضاح شده است. عملکرد ناسازگار اقليت مجلس وقتي بيشتر جلب توجه مي‌کند که اين گروه نه تنها در برابر تخلفات دولتهاي نهم و دهم مهر سکوت بر لب زده بود بلکه در مقام دفاع از تخلفات آشکار آن نيز بر مي‌آمد!
بديهي است که وظيفه نمايندگان مجلس نظارت بر کار دولت است و شکي هم در اين موضوع نيست، اما اقليت نمايندگان پايدار در برابر مطالبات ملت؛ که هم در دوره احمدي‌نژاد نماينده بوده‌اند و هم در دوره روحاني، چگونه عملکرد متفاوت و حتي متضاد خود را توجيه مي‌کنند؟
آيا شما حضرات، در حفظ و حراست از منافع ملت، فقط پس از انتخاب روحاني الزام و اجبار خود را در نظارت بر دولت به ياد آورديد يا قبل از اين نيز بنا به سوگند نمايندگي، خود را موظف به چنين حسابرسي سختگيرانه اي مانند اين روزها مي‌دانستيد؟
اگر مورد دوم صدق مطلب است پس چرا وقتي احمدي‌نژاد در مجلس شأن و مقامتان را به سخره مي‌گرفت ساکت مي‌مانديد؟ چرا در اين هشت سال که خزانه تهي شد و سفره مردم تهي تر از خزانه، سکوت اختيار کرديد؟
چرا وقتي ميلياردها ميليارد تومان از سرمايه زحمتکش ترين قشر اين مردم که الآن مدعي دفاع از آنها هستيد توسط عوامل دولت پاکدست به يغما مي‌رفت و سرازير جيب ميلياردرها مي‌گرديد لب از لب باز نمي‌کرديد؟
چرا حتي براي يک بار دولت قبل را مورد بازخواست قرار نداديد که در دوران طلايي قيمت نفت، چگونه شد که رشد اقتصاد منفي گشت و رکود تورمي نفس مردم را گرفت؟ که اگر همين دقت را که الآن داريد قبلاً داشتيد کشور به اين وضعيت فاجعه بار دچار نمي‌شد. شايد براي همين مردم رنج ديده اي که از نزديک، رفتار نمايندگان را در هشت سال گذشته ديده اند جاي اين سؤالِ به حق وجود داشته باشد که نکند پايان ريخت و پاشها از بيت المال که برخي نمايندگان هم (به استناد گزارش مجلس) در آن دستي داشته اند به يک باره اين همه حساسيت را در به چالش کشيدن دولت تدبير و اميد- که به واقع توانسته است اميد زيادي را در همين بازه کوتاه زماني از عمر خود به وجود آورد- ايجاد کرده است؟
آقايان که مذاکره با دول غربي را نوعي سازش و حتي شکست مي‌دانند توضيح دهند که دولت احمدي نژاد با ديپلماسي تهاجمي اش و سعيد جليلي با کلاسهاي فلسفه اش چه ارمغاني جز تحريمهاي بيشتر و انزواي شديدتر براي کشور آوردند که اکنون غير منصفانه مدعي يکي از توانمندترين وزيران کابينه روحاني، محمد جواد ظريف، مي‌گردند؟ چگونه است که با ادعاي وجود يک جاسوس CIA (سازمان جاسوسي ايالات متحده آمريکا) در دفتر احمدي نژاد، حتي از زمان شهرداري وي، آب از آب تکان نمي‌خورد ولي يک اظهار نظر ظريف همه حضرات را وادار به واکنش آنچناني مي‌کند؟
جبهه افراط خوب مي‌داند در انتخابات 24 خرداد، مردم با آراي خود در پذيرش جنبه متفاوتي از حاکميت برآمدند که نظر به تحولي مبتني بر شکستن انزواي کشور داشت. اين نظر البته از زمين تا آسمان با آنچه کانديداي مطلوب پايداري‌ها بيان مي‌کرد نيز تفاوت داشت ولي اين گروه که الآن به يکباره به ياد آورده بايد از دولت بازخواست کند(!) مدعي سياست خارجي دولت است و به نوعي مي‌خواهد در همچنان برپاشنه سابق بچرخد.
اين گروه در حالي که ظريف با تمام توان در مذاکرات ژنو مشغول چانه زني براي ذره ذره منافع کشور بود با پايداري در برابر مطالبات مردم، ابقا يا جاي دادن عوامل خود در دولت فعلي از معاون وزير گرفته تا آبدارچي را دنبال مي‌کرد! و به نوعي مصمم به بازگشت به دوران احمدي نژاد بود.
دوران کابوس وار به بازي گرفتن باورهاي ديني مردم، ميلياردها دلار توقيف شده در اين سو و آن سوي جهان، باج خواهي هر کشور ريز و درشتي از ايران، خزانه خالي، رکود تورمي، رشد منفي اقتصاد، تاراج بيت المال به نفع يک جريان خاص، اختلاسهاي هزاران ميلياردي که هر روز گوشه‌هايي از ابعاد آن آشکار مي‌گردد، استخدامهاي اتوبوسي و بي توجيه فاميلي، تأخير عامدانه در ارائه بودجه، تقابل قوه مجريه با ديگر قواي حاکميت، و مضيقه در وضع معيشت مردم و هزاران تخلف ديگر که احمدي نژاد بايد در دادگاه اين دنيا پاسخگوي آنها باشد و در پيشگاه خداوندي نيز در حلقه همراهان و حاميانش حساب پس دهد شايد ايده آل اين گروه باشد که اين گونه در کار يکي از موفق ترين تيم کابينه دولت يازدهم سنگ اندازي مي‌کند.
يكي از آقايان پايدار كه در دولت عدالت محور سابق چندين سمت و مسئوليت كلان را در جواني تجربه نموده، به ظريف به عنوان وزير امور خارجه کشور مي‌گويد که در امور نظامي که سر رشته‌اي در آن ندارد دخالت نکند، اگر واقعاً چنين سخني را درست بدانيم، از آن سو هم بايد بپذيرفته شود كه زين پس هيچ فرد ناآشنا با امور ديپلماسي، حق اظهار نظر در باره اقدامات وزرات امورخارجه را ندارد چرا که صلاحيت اين کار را دارا نمي‌باشد.
آيا دستمزد کسي که نزاع را از جنگي احتمالي- که مي‌تواند نقطه قوت دشمن باشد- به سوي مذاکره که ايرانيها نشان داده اند در آن دست بالاتري دارند يا حد اقل، بضاعتي همسان با رقيب را دارا مي‌باشند، کشانده اين است که آماج تهمتهاي ناروا قرار گيرد؟
ظريف هم اکنون سکاندار کشتي است که ديگري آن را به گِل نشانده و گروه مدعي ولايت پذيري با همه تمجيدهاي مقام معظم رهبري از تيم مذاکره کننده، هنوز سعي در تضعيف وي دارند تا مبادا در تعامل با جهان و به ويژه غرب دولت يازدهم موفق گردد و اوضاع اقتصادي و به تبع آن وضع معيشتي مردم را سامان دهد و براي 4 سال ديگر هم با آرايي بيشتر به قدرت برسد و آن وقت است که اعطاي کارتهاي هديه و ريخت وپاشهاي بي حساب ديگر از بيت المال تکرار نخواهد شد.
جاي تأسف دارد که اقليت تندرو در کنار لابيستهاي طرفدار اسرائيل، دولت جنگ طلب نتانياهو، باج خواهان و کاسبان تحريم از تحريمهاي جديد خزانه داري آمريکا شادي و شعفي وافر احساس کنند و از به حقيقت رسيدن پيش بيني‌هاي سياسي خود و شکست ديپلماسي دولت روحاني سخن گويند.
اما سؤال اين است که اگر سه گروه اخير از تحريمهاي نابجاي کنوني- که البته تأثير چنداني هم ندارد- به اميد نابودي توافقات صورت گرفته بسي خوشحال و سرخوشند، جاي تعجب نيست اما جرياني که خود را مدعي حفظ منافع جمهوري اسلامي مي‌داند چه دليلي براي اين هماهنگي آشکار دارد؟
اين بار نيز اما شادي ناپايدار پايداري چي‌ها ديري نپاييد و طرح ديپلماسي ظريف توانست در همراهي با اتحاديه اروپا و بخش معقولتر مقامات ايالات متحده وزنه سياست را به نفع کشورمان سنگين تر نمايد و نشان دهد که او بهتر از هر فرماندهي مي‌داند که چگونه از زبان ديپلماسي، مؤثر تر از هر جنگ افزاري مي‌توان استفاده نمود.
گرچه توصيه به گروه افراط جهت شنيدن پيام انتخابات، رعايت انصاف در مواجهه با دولت و يا ترجيح مصالح ملي و نظام بر منافع گروهي و شخصيشان و يا حتي پايبندي به سخنان رهبري، نکته اي کم تأثير باشد ولي شايد ذکر اين نکته خالي از فايده نباشد که به گواه تاريخ آنان که مقابل خواست ملت خود پايداري و مقاومت كردند کارشان جز به ذلت کشيده نشد.
اخبار سیاسی -روزنامه ابتکار
