بدهکارانی که لاف طلبکاری می زنند

مجموعه: اخبار سیاسی و اجتماعی

تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25

اخبار سیاسی - جنگ روانی- رسانه ای برای پاک کردن صورت مسئله
بدهکارانی که لاف طلبکاری می زنند

کنش یا واکنش، حمله یا دفاع؛ تک یا پاتک، حقیقت تا واقعیت، نکته کلیدی در رفتارورزی های افراطی این روزهای طیفی که خود را دلواپس می خوانند درست در همین دوگانه نهفته است.

چرا این روزها تندروهای ساکت هشت ساله به یکباره به پا خواسته اند و از هر فرصتی برای عرض اندام سیاسی بهره می گیرند؟ آیا اوضاع حقیقی و واقعیت های میدانی نسبت به چند ماه پیش تغییری حاصل کرده است؟ مگر نه اینست که توافق ژنو در سوم آذرماه سال 92 منعقد شد، پس چرا نزدیک به 6 ماهه بعد "دلواپس ها" دلواپسی آغاز کرده اند؟

جواب را باید در همان معادله کنش و واکنش یا حمله و دفاع جست.

روزی که محمود احمدی نژاد سکان هدایت قوه مجریه را در دست گرفت تورم 11.5 درصد بود، نرخ رشد توسعه کشور به عنوان یک شاخصه مهم و استراتژیک و کلان 6 درصد بود، جایگاه ایران در معادلات نظام بین الملل ارتقای خوبی یافته بود، تنش ها و تهدیدها به حداقل ممکن رسیده و برغم خشکسالی یا قیمت نازل نفت در بازار جهانی آمار اشتغال مولد سالیانه بیش از 700 هزار نفر در سال بود و کشور در تولید گندم به خودکفایی رسیده بود و بازارهای مالی روند مطلوب و رو به رشدی داشتند.

روزی که احمدی نژاد با درآمد 700 هزار میلیاردی حاصله از بالاروی خیر کننده قیمت نفت در بازارهای جهانی (رشد چهار برابری درآمد کشور) ساختمان پاستور را ترک کرد اکثریت قریب به اتفاق شاخصه ها با افول خیر کننده روبرو بود. نرخ رشد توسه طبق آمار رسمی به 5.6 منفی سقوط کرده بود، آمار اشتغال مولد تا 14 هزار نفر در سال رسیده بود، وضعیت گندم از خودکفایی به بازگشت به بزرگترین وارد کننده گندم جهان تغییر وضعیت داده بود. رکود در بخش تولید و تعطیلی کارخانه ها مشهود بود و از همه فاجعه بارتر ارزش پول ملی طی بازه زمانی کوتاه و شش ماهه به بیش از یک سوم سقوط یافته بود. انزوای جهانی و بالاروی تهدیدات دشمنان و تحدیدات بی سابقه آنان نیز بر کسی پوشیده نبود.

حال در این وضعیت بدیهی بود آنان که حامیان بی چون و چرای دولت عدالت ورز در طول هشت سال سکان داری قوه مجریه بودند حرفی برای گفتن نداشته و بدیهیست که با این عقبه و سابقه اقبالی در نزد عامه مردم نداشته باشند و شمع حیات سیاسی آنان در کوتاه مدت و طی لااقل چند دهه به خموشی نیل یابد.

شاه رگ حیات سیاسی این طیف اکنون به مویی رسده بود و دو راهکار در برابر آنان قرار داشت. پذیرش واقعیت و حرکت در مسیر اصلاح نگرش ها و تبری جویی از آن ایام که اولی با توجه به طرز فکر و نوع دیدگاه ساختاری این طیف به شوخی می مانست و مورد دوم نیز پروژه ای بود که در دو سال انتهایی دولت با برآوردن جریان انحرافی و بولد کردن آن پی گرفته شد اما آن تاثیر لازم را نداشته و نتوانست این گاف بزرگ را در اذهان کمرنگ کند.

راهکار دوم با این وصف در دستور کار قرار گرفت. بازی مرگ و زندگی.

طیف تندرو می دانست که سکوت و انفعال با آن پرونده پرو پیمان جایی برای عرض اندام در سیر تحولات آتی صحنه سیاسی باقی نگذاشته و مجلس پیش رو نیز با این وصف از کف اختیار آنان بیرون خواهد رفت. دیگر صحنه به نحوه یکطرفه برای حضور و عرض اندام آنان مهیا نبود که در غیاب رقبای سیاسی با رای حداقلی بر کرسی های پارلمان نیز تکیه بزنند.

از سوی دیگر این نکته هم بدیهیست که موفقیت دولت در توافق ژنو و در آرامش بخشی به فضای اقتصادی و بهبود وضع معیشتی مردم آنان را بیش از پیش از متن به حاشیه می برد.

راهکار تنها یک چیز بود هجمه پردامنه به دولت در راستای جنگ روانی رسانه ای برای مشوش کردن فضا؛ تیری با دو نشان

از یکسو کارشکنی در مسیر عملکردهای دولت و از سوی دیگر تشویش اذهان عمومی در راستای بولد کردن حواشی و به فراموشی سپردن عملکردهایی که در روال منطقی هیچ جای دفاعی برای خود باقی نگذاشته بود.

دلواپس ها به جای آنکه بیایند و توضیح بدهند که چرا در طول هشت سال نتوانستند پرونده هسته ای را به نقطه ثبات رسانده و تنها به ازدیاد منازعه و سیل تحریم های ظالمانه افزوده بودند، به جای اینکه بیایند و اعتراف کنند که روند فعلی گره ها را گسسته و ثبات موزونی به پرونده هسته ای داده و حقوق حقه ایرانیان را استیفا نیز کرده براحتی هر چه تمام تر جنگ روانی راه می اندازند و فریاد بلند می کنند و خود را در موضوع طلبکار قرار می دهند در این حالت دولت هم در بهترین حالت در مقام دفاع از حقیقت ماجرا و دستاوردها خواهد پرداخت و در این میان پرونده پر و پیمان خبط و خطاهای قبلی در اذهان عمومی به بایگانی خواهد رفت.

دلواپس ها به جای آنکه پیرامون عدم توجه به مقولات فرهنگی در دولت پیشین پاسخ دهند اکنون ایراد گیری از سر گرفته و در فرافکنی محض انگشت بر روی نقاطی می گذارند که دولت فعلی در پدید آمدن آن هیچ نقشی نداشته تا با این وصف ذهنیت قشر سنتی جامعه را به دولت تازه بدبین کنند.

به هر روی دلواپس ها اگر بخواهند با منطق و متانت و انصاف به میدان بیایند چنته خالی دارند و باید برای کرور کرور نامبالاتی ها و اعوجاج ها پاسخ بگویند خوب بدیهی است که در این مایه آنان ترجیح می دهند خود را در مقام مدعی قرار داده به جای واکنش منطقی کنش مطالبه ای پیشه کنند، به جای دفاع نداشته حملات پر شمار ساماندهی کنند و به جای پاسخ کرور کرور سئوالات بی در و پیکر را روانه سازند.

حیات سیاسی تندروها در همین فرآیندها نهفته و نکته آنجاست که عدم توجه به این اقدامات ایذایی و از سوی دیگر رویکرد سازنده رسانه ای و شفاف سازی ماوقع برای مردم و ترسیم حقایق آنگونه که هست، زمینه را برای عرض اندام این طیف در آینده سیاسی کشور به حداقل ممکن خواهد رساند.      

اخبار سیاسی - خردادنیوز