گنجینه‌های تهران به حاشیه رانده شده/چوب حراج به ۶۰ هزار میلیارد دارایی تهران/کشیده شدن اذهان عمومی به کلیشه‌هایی چون بودجه مداحان
- مجموعه: اخبار اجتماعی
- تاریخ انتشار : یکشنبه, 06 خرداد 1397 14:18
به گزارش ایلنا، محمدجواد حق‌شناس (رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی و عضو شورای اسلامی شهر تهران) در شصت و ششمین جلسه شورای شهر تهران در نطق پیش از دستور خود با اشاره به سالگرد ۲۹ اردیبهشت ماه ۹۶ گفت: در آن روزی که ۲۶ میلیون رای مردم تهران، پشتوانه‌ی لیست امید و ۲۱ نفر منتخب شهروندان تهرانی قرار گرفت، رخدادی ویژه، منحصر به فرد و در تاریخ انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا رخ داد که گرچه بارِ مسئولیت را سنگین می‌کند، اما یادآوری آن برای حرکت شوراییان در مسیرِ خواست و اراده‌ی شهروندان تهرانی، همواره بایسته است.
حق‌شناس با اظهار خوشحالی از اینکه شورای پنجم با همه‌ی فراز و نشیب‌هایی که داشته؛ برعهدی که با مردم بسته، استوار مانده است، افزود: انتخاب شهردار جدید در مدت زمانی کوتاه و با کسب آرای قاطع اعضای محترم شورا، در فضایی رقابتی امّا سالم، با پویاییِ درونی و استقلال تصمیم‌گیری، گرچه نشان از وفای به عهد با مردم داشت، اما گام آغازینِ ما برای استقرار نظام مدیریت مطلوبِ شهری در پایتخت است. شورا و شهرداری اگرچه همسو، همکار و همیار یکدیگرند، اما این هم‌افزایی به معنای نادیده اِنگاشتن وظایف ذاتی آنها نبوده و در آینده نیز نخواهد بود. شورا از شهردار تهران انتظار دارد نظام پاسخگویی میان دستگاه مجری و ناظر در مدیریت شهری را به شایستگى به اجرا بگذارد.
وی با بیان اینکه توسعه‌ی پایتخت، امروز بیش از هر چیز نیازمند تغییر نگاه به معنا و مفهوم دارایی و سرمایه است، ادامه داد: مادامی که ما مسئولان و سکانداران مدیریت شهری، توسعه‌ی شهر را به بهره‌برداری از دارایی‌های ملموسی چون زمین و فضای شهری پیوند بزنیم، حاصلی بیش از آنچه در ۱۲ سال اخیر عاید مردم تهران شده، بدست نخواهد آمد. تهران، دارای گنجینه‌ای از دارایی‌های معنوی و ناملموس است که در سالیان اخیر و با حاکمیتِ بی‌تدبیری بر نظام تصمیم‌گیری شهری در پایتخت، شناخت و بهره‌برداری از این میراث تجدیدناپذیر شهری به حاشیه رانده شده است.
عضو شورای شهر توسعه‌ی پایدار در دنیای امروز را حاصلِ چگونگیِ تبدیل دارایی‌های ناملموس به سرمایه‌های ناملموس و تبدیل سرمایه‌ها به ثروت خوانده و گفت: فرآیند تولید ارزش افزوده در شهرهای پیچیده‌ی امروزی، آن چیزی نیست که ما در تهران پیاده می‌کنیم. هم‌افزایی‌های موجود در مناسبات و تعاملات شهری به گونه‌ای است که امروز کم‌بهره‌ترین شهرها از تاریخ و تمدن نیز توانسته‌اند از این بستر، ارزش افزوده‌ی پایدار ایجاد کنند، و جای تأسف دارد که تهرانِ غنی از تاریخ و فرهنگ، تاکنون بهره‌ای کافى از این نوع نگاه به نظام مدیریت شهری نبرده است.
وی ادامه داد: در شرایطی که مدیریت شهری تهران در سالیان اخیر نزدیک به ٦٠ هزار میلیارد تومان از دارایی‌های ملموس شهر را چوب حراج زده و با درآمد حاصل از این حراجی امورات شهر را گذرانده است، اکنون نه ظرفیتی برای استفاده از دارایی‌های اینچنینی باقی مانده و نه فرصتی برای حراج بیشتر.
حق‌شناس با بیان اینکه در چنین شرایطی باید از تغییر نگاه تصمیم‌گیران شروع کرد، افزود: جای بسی تأسف است که به واسطه‌ی صَرف هزینه‌های هنگفت و ناهمراستا با وظایف ذاتی شهرداری‌ها در دوران مدیریتی گذشته، ده‌ها میلیارد تومان از ثروت مردم تهران صرف اموری شد که اکنون وقتی از بودجه فرهنگی شهرداری تهران سخن به میان می‌آید، نه فقط افکار عمومی بلکه اذهان برخی از اعضای شورا نیز به سمت کلیشه‌هایی چون کمک‌های بی‌حساب و کتاب به مداحان کشیده می‌شود.
عضو شورای شهر با تاکید بر اینکه خسارات ناشی از مدیریت ناصحیحِ منابع در دوره گذشته انکار شدنی نیست، افزود: کلیشه ساختن از اشتباهات گذشته و جفای به فرهنگ به واسطه‌ی تکرار این کلیشه‌ها، نه در شأن مدیریت شهری و نه پاسخ مناسب به اعتماد مردمی است.
وی ادامه داد: ما فرهنگ را اشتباه گرفتیم. فرهنگ را جزیره‌ای جدا افتاده و یتیم می‌دانیم، تلقّیِ درستی از مفهوم فرهنگ نداریم و این مسئله، اُم‌المصائب توسعه‌ی شهری در پایتخت است. مطلوب‌ترین بستر برای بازیابیِ جایگاه و بازتعریف مفهوم فرهنگ در ادبیات توسعه شهریِ پایتخت، برنامه‌ی پنج ساله‌ی سوم شهرداری تهران است. به واسطه‌ی بازیابیِ جایگاهِ حقیقی فرهنگ، مبتنی بر فروش شهر و دارایی‌های شهر توسعه پایدار محقق نخواهد شد. توسعه‌ای که به جهت تسهیل‌گری عامل فرهنگ میان دیگر عوامل موثر، متوازن و پایدار خواهد بود.
حق‌شناس در ادامه به ردیف‌های بودجه فرهنگی انتقاد کرده و گفت: این نقد به ما وارد است که شورا در مصوبه‌ی اسفند ماه اخیر پیرامون سیاست‌های تدوین برنامه‌ی سوم، آنگونه که باید به نقش فرهنگ در برنامه سوم شهر تهران نپرداخت اما اکنون نیز تحققِ برنامه‌ریزیِ شهری از طریق بازیابی جایگاه فرهنگ، با درنظر گرفتن ۲ نکته قابل حصول است.
وی افزود: نخست نظام تصمیم‌گیری شهری به ویژه در سطح مدیریت عالی باید به این باور برسد که فرهنگ به مثابه تجربه‌ی زیسته شده‌ی شهری در تهران، نه یک ساحت و حوزه‌ی مأموریتیِ مجزّا، بلکه تسهیل گرِ توسعه‌ی شهری و پیونددهنده‌ی دیگر حوزه‌های مأموریتی در ایجاد ارزش افزوده برای شهر و شهروندان است. دوم آنکه این باور در مراحل و فرآیند تدوین برنامه سوم، عمیقاً جاری و ساری گردد که مستلزم همکاری و همیاریِ معاونت محترم برنامه‌ریزی با مجموعه شورا و کمیسیون فرهنگی و اجتماعی آن خواهد بود.
