اگر جای مدیران رسانه ملی بودید، برای پخش زنده چه می‌کردید؟

مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری

تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25

اخبار فرهنگی - در حاشیه رفتار غیرمنصفانه روزهای اخیر نسبت به تلویزیون
اگر جای مدیران رسانه ملی بودید، برای پخش زنده چه می‌کردید؟

پس از اتفاقات رخ داده در جریان پخش زنده بازیهای ایران در لیگ جهانی والیبال که به موازات جام جهانی پیش می‌رفت، حملات گسترده‌ای به رسانه ملی و مشخصاً مدیران صداوسیما به واسطه نوع پخش و میزان بالای سانسور اعمال شده در پخش زنده رقابت‌ها صورت پذیرفت؛ نقدهایی که تازگی ندارد اما این میزان خروج از دایره انصاف، حرف تازه‌ای است که پاسخی منطقی در پی دارد.

به گزارش «تابناک»، پخش زنده تلویزیونی همواره یک چالش جدی پیش روی تلویزیون ایران بوده و از زمانی که پای رقیبی چون ماهواره به ایران باز شده، عملاً این چالش جدی‌تر شده، چرا که مخاطب انتخاب‌گر ضرورتی نمی‌بیند که به تماشای با تاخیر و همچنین ممیزی شده رقابت‌های والیبال بنشینید و از این منظر نوع پوشش چنین رقابت‌هایی بسیار دشوار است، به خصوص رقابت‌هایی که فاصله تماشاچیان به زمین اندک است.

در واقع آنچه شامل ممیزی می‌شود، نه خود بازی، بلکه پوشش تماشاچیانی است که در طول هر بازی حاضر شده‌اند و از این منظر از گذشته در پوشش برخی رقابت‌های کشتی قهرمانی جهان این ملاحظات وجود داشت و حال در خصوص والیبال نیز که تماشاگرانش در کادر دوربین قرار می‌گیرند نیز این حساسیت وجود دارد و منجر به سانسور بی‌سابقه بازیهای ایران شد که خشم گروهی از مردم را در پی داشت و این عصبانیت را می‌شد در بازخوردهای اخبار حس کرد.

تلویزیون علی رغم آنکه امکانات پخش زنده اچ دی را فراهم کرده بود و از این منظر یک گام رو به جلو در ارتقاء کیفیتش برداشته بود، در این مقطع حساس نتوانست تدبیری بیاندیشد که این مسابقات به شیوه‌ای منطقی‌تر پخش شود اما آیا تدبیری در این زمینه وجود داشت و راه حل جایگزینی پیش روی مدیران رسانه ملی که این روزها غیرمنصفانه مورد تاخت قرار گرفته‌اند وجود داشت که مورد استفاده قرار نگرفت؟

ضریب نفوذ بالای ماهواره ناگفته پیداست و بنابراین در درجه نخست اگر شخصی طالب تماشای مطلقاً بدون سانسور بازی بود، این فرصت فراهم بود اما اگر انتظار می‌رفته از دم دستی ترین راهکار یعنی پخش بدون سانسور یا با سانسور کمتر مسابقات استفاده می‌شد و برخی صحنه‌ها به نمایش در می‌آمد، طبیعی است چنین مطالبه‌ای با ساختار کشورمان همخوانی ندارد و آنهایی که بازیها را بدون سانسور تماشا کرده‌اند، به این واقعیت اذعان دارند که چنین درخواستی با منطق سازگاری ندارد.

 
حتی اگر دست مدیران رسانه ملی برای چنین حرکتی باز بود و مشکلات شرعی نیز در پی نداشت، اشخاصی بودند که جنجال بیافرینند و موضوع را آنچنان رسانه‌ای کنند که ضرغامی منجر به دفاع از عدم سانسور شدید مسابقات شود و بنابراین علاوه بر ملاحظات تلویزیون، چنی عوامل خارجی نیز در دامن زدن به این فضا نقش دارند و این گونه می‌شود که در بسیاری از دقایق مسابقات، صحنه‌های اسلوموشن، پیگیری روند بازی را مختل می‌سازد و حتی گزارشگر بازی نیز به مشکل بر می‌خورد.

با توجه به آنکه اختیار تنظیم دوربین نیز با ایران نبوده و حتی میزان نمایش حاضران در سالن در پخش زنده جزو پروتکل FIVB است، اگر گزینه عدم ممیزی یا کاهش ممیزی که تبعاتش تفاوت چندانی با عدم ممیزی ندارد را از رویکردهایی که برای پخش زنده می‌توان بهره گرفت، کنار گذاشت، چه باقی می‌ماند؟ پخش با ممیزی -به همین شکل که شاهد بودیم-، پخش ضبط و تدوین شده با ساعتی تاخیر و عدم پخش بازیها و دعوت مخاطب ایرانی به پیگیری بازیها از ماهواره که آن هم برای همه مردم میسر نبود، دو گزینه دیگر بود که مدیران رسانه ملی باید یکی از آنها را انتخاب می‌کردند.

بدون تردید پخش با تاخیر نیز تفاوتی نمی‌کرد، چون سانسور مشابهی رخ می‌داد. همچنین اگر مسابقات پخش نمی‌شد موج مشابهی به راه می‌افتاد که صداوسیما نسبت درخواست مردم بی‌توجه بوده و مهم‌ترین بازیهای والیبال ایران را پخش نکرده و اتفاقاً آن زمان این چالش ایجاد می‌شد که چرا رسانه ملی این مسابقات را با سانسور پخش نکرده و فرصت تماشای مسابقات را از مردم گرفته است؛ قضیه‌ای که اکنون عکسش رخ داده و گروهی می‌گویند با این اوصاف بهتر بود تلویزیون مسابقات را پخش نمی‌کرد و این ناراحتی را رقم نمی‌زد.

البته این درخواست که پس از سانسور مسابقات اخیر مطرح شد یک پاسخ منطقی داشت و آن هم اینکه، اگر واقعاً مخاطبان از «سانسور به عنوان تنها گزینه پیش روی تلویزیون» خسته شده بودند، می توانستند تلویزیون را خاموش کنند و یا از طریق رادیو پیگیر این مسابقات باشند و در واقع اجباری برای پیگیری با سانسور مسابقات نبوده و باید پذیرفت که راهی جز این نوع پوشش مسابقات نیز برای مدیران رسانه ملی وجود نداشته است.

با این تفاسیر یک لحظه خودمان را به جای مدیران رسانه ملی بگذاریم و ببینیم اگر قرار بود هرکدام از ما درباره پخش این مسابقات تصمیم گیر باشیم، چه گزینه‌ای جز آنچه پیش رو بود، وجود داشت؟ باید بپذیریم در کنار همه نقدهایی که نسبت به تلویزیون وجود دارد و «تابناک» پیشرو بیان بسیاری از آنها بوده، در ماجرای پخش زنده مسابقات ورزشی، دست مدیران تلویزیون و ناظران پخش بسته است و توقع فراتر از آنچه رخ داده، بی‌انصافی است.
اخبار فرهنگی - تابناک