مشکل اصلی حسن روحانی، نقطه قوت اوست!
- مجموعه: اخبار سیاسی و اجتماعی
- تاریخ انتشار : دوشنبه, 12 مهر 1395 10:59
به گزارش آفتاب یزد، متین مسلم - تحلیلگر مسائل بین‌الملل نوشته است: حسن روحانی رئیس‌جمهور ایران گفته «چرا بزرگان و رسانه‌ها از جمله صداوسیما اشاره‌ای به دستاوردهای دولت او نمی‌کنند؟» ناراحتی‌های مکرر روحانی از رادیو و تلویزیونی که تسلط و نفوذی بر آن ندارد البته موضوع تازه‌ای نبود که به آن اشاره کرد؛ اما با وجود تجربه چند سال گذشته، مشخص نیست چرا همچنان امیدوار است و سطح انتظاراتش از رادیو و تلویزیون ایران را کاهش نمی‌دهد؟ در حالی که اگر واقعیت کارکرد و رابطه متقابل دولتش با این رسانه را بپذیرد، راحت‌تر می‌تواند انتظارات خود نزد افکار عمومی را تحقق بخشد.
برای عبور از درز دیوار، ایجاد شکاف در آن ضروری نیست، کافی است خود را قدری لاغرتر کنید! البته پذیرش وضع موجود نه به معنای تسلیم شدن، که دقیقاً به معنای تنظیم سطح مطالبه‌گری انتظارات، متناسب با واقعیات غیر قابل تغییر است. اعتراف تلخی به نظر می‌رسد، اما به نظر نمی‌رسد اصرار و گلایه‌های رئیس‌جمهور تغییری در شرایط به نفع وی ایجاد کند.
از جنبه تبلیغاتی و شرایط روانی اینکه حسن روحانی احساس می‌کند موفقیت‌های او به درستی منعکس نمی‌شود و از طرفی سخت به تبلیغات آن هم نیاز دارد، خواست روانی قابل درکی است. اما اشکال کار آنجاست که او راه تحقق اهداف، نیات و عملکرد دولت در افکار عمومی را اگر نه صرفاً، که عمدتاً، اولاً از رادیو تلویزیون و تریبون‌هایی رسمی و نیمه‌رسمی انتظار دارد و ثانیاً به نقش اطرافیان خود در عدم تلاش و پیگیری برای تحقق اهداف دولت اشاره‌ای نمی‌کند.
این به جز ناکارآمدی آشکاری است که تیم روابط عمومی و تأثیرگذار او بر افکار مردم ایران، در ایجاد یک رابطه مدرن با شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌ها و افکار عمومی عمیقاً ناتوان به نظر می‌رسند و زمین را معمولاً به حریف واگذار می‌کنند؛ در حالی که وجود چنین ساختاری لازمه تداوم حیات یک دولت نوگرا و مدرن در افکار عمومی است.
آقای روحانی نباید فراموش کند که بخش زیادی از زاد سیاسی او به عنوان یک رئیس‌جمهور متفاوت و واقع‌بین در دوره کوتاه نامزدی انتخابات ریاست جمهوری سال 2013، مدیون شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ای خصوصاً مطبوعات بود که اینک او یا تیمش (فرقی نمی‌کند) از آنها به خوبی و تخصصی بهره‌ای نمی‌گیرند.
در واقع بخش بخش زیادی از انتقادات حسن روحانی مسلماً به خود او بازمی‌گردد؛ آنجا که نتوانسته تیم روابط عمومی و رسانه‌ای مجربی را گرد خود جمع کند که قادر باشد مقتضایات تبلیغات و تأثیر بر افکار عمومی در عصر مدرن رویارویی آرا و نبرد بی‌رحمانه میان رسانه‌ها و افکار عمومی را درک کند.
اکنون صدای اعتراض متحدی قوی و پر نفوذ او آقای رفسنجانی نیز درآمده. این حامی تأثیرگذار روحانی اوایل ماه گذشته با صراحتی گزنده گفت «تیم اطلاع‌رسانی دولت ضعیف است و در حد اقدامات و دستاوردهای دولت نیست». در تحولی مشابه، نه فقط اکبر هاشمی رفسنجانی بلکه اکثر همراهان و متحدان استراتژیک و تاکتیکی رئیس‌جمهور می‌گویند در کنار این ضعف، انتقادی مضاعف به آقای رئیس‌جمهور مبنی بر کم‌فروشی، فروش ارزان و شاید حراج دستاوردهای دولت به افکار عمومی وارد است؛ ضعفی که راه حملات بی‌رحمانه و غیرمنصفانه مخالفان را هموار کرده است.
دستاورهایی از توافق بی‌سابقه هسته‌ای با قدرت‌های جهانی گرفته تا بازگشت ایران به جامعه بین‌المللی، از تغییر نگاه افکار عمومی جهان گرفته تا رقابت برای حضور در بازارهای این کشور، از توسعه صادرات نفت و برداشته شدن بسیاری از موانع و تحریم‌های تجاری گرفته تا کاهش نرخ تورم به زیر 9 درصد و از همه مهمتر آرامش روانی نسبی که در میان مردم ایران مشاهده می‌شود، نمونه‌هایی از این اقدامات به شمار می‌روند. این دستاوردها بسیار ارزان و بی‌مقدار فروخته شدند. شاید به همه این آنها نتوان امتیاز A++ داد. اما حسن روحانی و تیم تکنوکرات او ترم اول آکادمی دولت اول را با نمرات خوبی پاس کرده‌اند. در حالی که بر خلاف مخالفان، متوجه موفقیت نسبی کارهایشان نیستند ولی انتظار دارند دیگران به آنها توجه کنند.
اما آقای روحانی در برابر یک چنین کارزاری چه می‌تواند بکند؟ مشکل رئیس‌جمهور ایران که عیناً نقطه قوت او نیز به شمار می‌رود، این است که به تنها فرد رسانه‌ای دولت تبدیل شده که می‌تواند از اقدامات و دستاوردهایش بی‌پرده سخن بگوید و دفاع کند. این برای یک رئیس‌جمهور سخت گرفتار شاید چیز خوبی نباشد - که حتماً نیست - اما متقابلاً و به وضوح نشان می‌دهد روحانی شخصاً کارکرد و تأثیری برابر با توپخانه قدرتمند مخالفان دارد؛ آنگاه که با یک سخن کوتاه یا طنز گزنده آنها را به شدت بی‌تاب می‌کند، ولی این برای او کافی نیست.
ارزش استفاده از فرصت چندماهه باقی‌مانده تا انتخابات به مراتب از ارزش سه سال و نیمِ طی‌شده بیشتر است. آقای روحانی فرصت زیادی ندارد. نه به این دلیل که سازمان رأی روحانی در انتخابات 2017 در معرض تهدید یا رقیب قدرتمندی در برابر اوست؛ خیر، بی‌شک مقابله با روحانی یک انتحار سیاسی تمام‌عیار است. بلکه بیشتر به این اعتبار که اولاً شدت حملات، ثانیاً عدم دفاع مؤثر، ثالثاً رها کردن افکار عمومی و نهایتاً کسب رأی اعتراضی مثبت، اندکی پس تمدید اجاره چهار ساله کاخ ریاست جمهوری برای او در اداره آتی کشور مشکلات زیادی ایجاد خواهد کرد. ارزش کسب رأی مردم در مقابل ارزش ماندگاری عملکرد یک رئیس‌جمهور پایداری چندانی ندارد. رئیس‌جمهوری آن‌هم با دست پر، چرا قادر به انعکاس دستاوردهایش نزد افکار عمومی نیست؟ مسأله این است.
