موزه زمان تهران را بشناسید

مجموعه: اخبار گوناگون

کشور عزیزمان مطمئناً اولین کشوری نیست که هنگام تأمل در هنر و علم سنجش زمان به ذهن متبادر می شود. علاوه بر این واقعیت بدیهی که ایران از نظر تاریخی یک کشور ساعت ساز نیست، ژئوپلیتیک مدرن ایران را منزوی کرده است.

اما همیشه اینطور نبود. ایران همچنان نقش تاریخی خود را به عنوان یک مرکز بین‌المللی که شرق و غرب را به هم متصل می‌کند، حفظ کرده است، موقعیت مهمی که به ایران اجازه می‌دهد تا روابط خود را با اکثر کشورهای صنعتی جهان گسترش دهد.

میراث ماندگاری از جایگاه تاریخی مهم ایران در خاور نزدیک و ارتباطات گسترده آن با کشورهای پیشرو در یکی از عمارت‌های پیچیده و پیش از انقلاب تهران که ظاهراً در زمان منجمد شده است، حفظ شده است. این عمارت واقع در منطقه زعفرانیۀ تهران یکی از قدیمی‌ترین محله‌های شهر که نام خود را از تاجران ثروتمند زعفران که زمانی در این منطقه ساکن بودند، گرفته است؛ موزه زمان تهران را در خود جای داده است.

موزۀ زمان مکانی برای ایده گرفتن در مورد ساعت مچی است. این موزه راهنمایی هایی در دیدگاه شما ایجاد خواهد کرد تا اگر قصد خرید ساعت اعم از دیواری یا مچی یا رومیزی را دارید بتوانید انتخابی مطابق با جایگاه ساعت مچی در دنیا کنید.

زعفرانیۀ تهران منطقه‌ای مجلل است که سفارتخانه‌های بسیاری از جمله برزیل، آلمان، ژاپن، سوئیس و قطر را در خود جای داده است، اما ساختمان اصلی که موزه در آن قرار دارد، قدمت بسیاری دارد. این خانه در اصل یک خانه باغ و یک طبقه متعلق به سلسله قاجار (1796-1925) بود که قبل از پهلوی ها، آخرین خاندان شاهنشاهی ایران که در جریان انقلاب 1979 سرنگون شدند، بر ایران حکومت می کردند.

اما تنها زمانی که حسین خداداد، یک کارآفرین پرکار که یکی از شهرک های صنعتی اصلی کشور را تأسیس کرد، این ساختمان را در اوایل دهه 1960 به دست آورد که این عمارت شکل کنونی خود را به خود گرفت. خداداد جلوه ای باشکوه از معماری تاریخی ایران را به عنوان خانه خود متصور بود که مستلزم گسترش گسترده و نوسازی بنای اولیه بود.

بازسازی خانه خداداد یک تمرین بدون هزینه بود که بیش از یک دهه طول کشید. او ساختمان کوچکی را در وضعیتی تا حدی خام و فرسوده به دست آورد، اما بر تغییر ساختار یک طبقه به یک ساختمان دو طبقه باشکوه به مساحت حدود 700 متر مربع یا کمی بیش از 7500 فوت مربع نظارت کرد که در مرکز فضایی آرام قرار داشت. باغ 5000 متر مربع.

به گفته سازمان بنیاد دولتی که در حال حاضر مالک این ساختمان است، برخی از مشهورترین صنعتگران و هنرمندان ایران در دهه 1960 برای تحقق بخشیدن به چشم انداز خداداد به مدت ده سال بی وقفه تلاش کردند. این پروژه توسط یکی از مشهورترین مهندسان عمران آن دوره نظارت می‌شد، در حالی که طراحی عمارت کار دو تن از برجسته‌ترین معماران آن روز، محمد کاشی و رمضان عباسیان بود.

این عمارت تماماً با نقوش تزیینی از نقوش تکراری و اشکال هندسی که نمونه‌ای از معماری سنتی منطقه است تزئین شده بود. در واقع خداداد می خواست این خانه بومی برای گچ بری باشد، که در غیر این صورت به عنوان گچ تزئینی شناخته می شود، که مدت ها عنصر کلیدی معماری ایرانی بود.

گچ بری در طول تاریخ ایران همواره بخش مهمی از بیان هنری در معماری بوده است. استفاده از آن در ساختمان های منطقه به حدود سه هزار سال پیش برمی گردد.

گچ بری معروف عبدالکریم نوید تهرانی برای نظارت بر دکوراسیون ساختمان در داخل و خارج به خدمت گرفته شد. تهرانی به نوبه خود 40 گچ کار برجسته دیگر را برای طراحی و اجرای دکوراسیون در بخش های مختلف ساختمان به خدمت گرفت. به عبارت دیگر، خداداد در حین مرمت، به کارگاهی تبدیل شد که بهترین متخصصان گچبری کشور را که برای قرن ها عنصر کلیدی معماری ایرانی بود، گرد هم آورد.

در حالی که کل ساختمان با گچ تزئین شده است، به ویژه یک اتاق دارای مقدار بیشتری از آن است که از بالا به پایین کاملاً با گچ تزئین شده است. این اتاق به خاطر سبک معماری ایرانی که الهام بخش خانه بود، اتاق اصفهانی نام گرفت. این سبک در شهر اصفهان، پایتخت امپراتوری ایران برای تقریباً هزار سال از قرن نهم آغاز شد.

در جای جای این عمارت لوستر های دست ساز دیده میشود همینطور در اتاق اصفهانی. همه لوسترها تزئین شده و منحصر به فرد هستند و هر کدام از مواد مختلف از شیشه گرفته تا چینی ساخته شده اند.

فراتر از اتاق اصفهانی، این عمارت با انواع یراق آلات و تزیینات در سرتاسر اتاق هایش تزیین شده است که از چلچراغ گرفته تا شیشه های رنگی و البته گچبری بیشتر را شامل می شود.

در برخی از اتاق ها از کف تا سقف به طور پیچیده رنگ آمیزی و طلاکاری شده اند.

سرانجام عمارت در سال 1357 تکمیل شد و خداداد به آنجا نقل مکان کرد. اما مدت اقامت او کوتاه خواهد بود.

درست چند ماه قبل از هفته های سرنوشت ساز بهمن 1357، خداداد در سفری که قرار بود چند روزه باشد، عازم آمریکا شد اما به تبعید دائمی تبدیل شد. با آشفتگی کشور در اواخر سال 1978، حوادث به سرعت پیش رفت و شاه با انقلاب اسلامی سرنگون شد.

پس از انقلاب، «دادگاه‌های انقلاب» برای محاکمه اعضای برجسته رژیم مخلوع تأسیس شد. این افراد شامل شخصیت‌های سیاسی و نظامی و همچنین بازرگانانی بودند که اکثر آنها به اعدام محکوم شدند. از جمله ژنرال نیروی هوایی نادر جهانبانی به جز عده‌ای که به حبس‌های طولانی محکوم شدند.

خداداد برای دادگاه های انقلاب دور از دسترس بود، اما عمارت آنجا برای گرفتن بود. و به این ترتیب خانه ارزشمند او، مانند بسیاری از املاک دیگر که متعلق به شخصیت های رژیم قدیم بود، مصادره شد.

در موزۀ زمان شما ساعت های قدیمی از برند های مشهور ساعت از جمله اودمار پیگه، پتک فیلیپ ، امگا، پیاژه، رولکس را میتوانید مشاهده کنید.

نقوش ستاره ای شیشه های رنگی توسط توری های فلزی پشت پنجره های سطح زمین بازتاب می یابد.

امروزه این خانه و موزه در اختیار بنیاد مستضعفان است که در ایران به نام بنیاد شناخته می‌شود، یکی از مهم‌ترین سازمان‌های دولتی جمهوری اسلامی. بنیاد مستضعفان بخش وسیعی از املاک و مستغلات و همچنین مشاغل متعدد را کنترل می کند که بسیاری از دارایی های آن زمانی متعلق به افراد مرتبط با حکومت شاه بوده است.

از میان بخش‌های متعدد بنیاد مستضعفان، مؤسسه فرهنگی موزه‌ها است که بر موسسات متعدد تحت کنترل خود نظارت می‌کند. این موزه‌ها شامل موزه‌هایی است که به منسوجات سنتی، سلاح‌ها و اسلحه‌های تاریخی، جواهرات و سفال‌ها اختصاص داده شده است، اما شناخته‌شده‌ترین آنها در سطح بین‌المللی، موزه ملی خودرو است که خانه مجموعه خودروهایی است که زمانی متعلق به شاه بود.

در سال 1379، مؤسسه فرهنگی موزه‌ها خانه خداداد را به مخزن مجموعه ساعت‌های بنیاد مستضعفان تبدیل کرد که بسیاری از آنها، مانند خود خانه، اموال مصادره‌شده است. از سوی دیگر، برخی از ساعت‌های نمایش داده شده توسط افراد خصوصی طی سال‌ها به موزه اهدا شد.

اگرچه از ساعت ها به خوبی مراقبت می شود، موزه هنوز دانش تخصصی مورد نیاز برای فهرست بندی دقیق نمایشگاه ها را پرورش نداده است. در نتیجه، برای هر نمایشگاه که قدیمی ترین آنها بیش از 200 سال قدمت دارند، فقط اطلاعات سطحی ارائه می شود.

در موزه زمان ما یکی از قدیمی ترین نمایشگاه ها: یک ساعت قرن 18 ساخته شده توسط هیتزینگر از وین را میتوانیم ببینیم. از مجموعه های کلکسیونی میتوان به یک ساعت فرانسوی قرن نوزدهمی با فاز تقویم و ماه، ساعت دیواری لویی شانزدهم و ساعتی که زمانی متعلق به میزرا حسین خان با پرتره مینیاتوری روی درب آن بود. او در زمان ناصرالدین شاه قاجار نخست وزیر و همچنین سفیر در امپراتوری عثمانی بود اشاره کرد.

بسیاری از ساعت‌های روی تاریخ، گذشته شاهنشاهی ایران را منعکس می‌کنند و بسیاری از آنها پرتره‌های شاهان گذشته را در خود دارند.

نایاب ترین ساعت های حال حاضر اعم از ساعت آفتابی ساخته شده برای ناصرالدین شاه قاجار، یک ساعت مچی اسکلتون قدیمی از اودمار پیگه، یک ساعت کارتیر تانک دهه 1960 لوئیس کارتیه، ساعت شمعی به شکل قایق اژدها، مجسمه ساعت شنی بزرگ در باغ در این موزه یافت میشود.

این موزه همچنین مجموعه‌ای از ساعت‌های مچی از جمله این ساعت سکه‌ای پیاژه دهه 1970 را به نمایش می‌گذارد.

این موزه که یک موسسه دولتی است، فقط 5000 تومان برای بازدیدکنندگان محلی دریافت می کند، در حالی که گردشگران یک دلار آمریکا می پردازند. این یک جاذبه توریستی محبوب در تهران است – رتبه 38 از 189 کاری که باید در تهران انجام دهید در Tripadvisor – و شامل یک کافه در باغ است.

اما در ادبیات رسمی موزه از حسین خداداد، که دیدگاهش از معماری استادانه ایرانی هنوز در مرکز تهران پابرجاست، اندکی اشاره شده است.

همانطور که گفته شد موزۀ زمان مکانی برای ایده گرفتن در مورد ساعت مچی است. این موزه راهنمایی هایی در دیدگاه شما ایجاد خواهد کرد با بتوانید انتخابی عالی هنگام یک خرید ساعت مردانه یا زنانه حتی رومیزی ودیواری داشته باشید.