حمله یک روزنامه ورزشی به تیم ملی فوتبال؛ نسل بی اعتبار، از تبار توهم!
- مجموعه: اخبار ورزشی و نتایج مسابقات
- تاریخ انتشار : شنبه, 21 بهمن 1402 18:46
روزنامه گل نوشت: همه چیز برای حضور در یک فینال دلچسب و حتی قهرمانی ماندگار فراهم شده بود غافل از اینکه علیرغم بهتر بودن از قطر، این میزبان بازیها بود که مانع از تکمیل کردن رویای ایران و رسیدن به فینال شد.هر چند که در اداور مختلف ملتها و حتی جام های جهانی عادت کرده ایم به خوردن حسرت و صحنه هایی هم تا همیشه در اذهان ما باقیمانده که گواه این حسرتهای بزرگ است.
گریزی به سکانسهای حسرت گونه و فراموش نشدنی میزنیم که اگر در این صحنه های خاص کمی بیشتر دقت می کردیم یا حتی کمی چاشنی شانس همراهش میشد اتفاقات ماندگار و بزرگی برای ما رقم میخوردند، جالب آنکه اکثر این سکانسها در جام ملتها و البته مرحله طلسم گونه نیمه نهایی جام برای ما ثبت شده و کم کم باید رکوردهای گینس هم به ثبت برسد! ملتهای ۹۶ و ضریات مرگبار پنالتی با عربستانی که از ما ترس داشت ولی هدر رفتن ضربات توسط ستارگانی که فکرش را نمیکردیم باعث شد تا آن تیم دوستداشتنی به فینال و قهرمانی ۹۶ امارات دست نیابد.در جام ملتهای ۲۰۰۴ چین با تیمی پر ستاره کارمان در نیمه نهایی به ضیافت پنالتی ها با میزبان کشید و ضریه چیپ معروف یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال مون که در کمال خونسردی وی نواخته شد ، در عین ناباواری گل نشد و فینال از دست رفت و تیمی که شایسته قهرمانی بود به فینال هم نرسید، جمله معروف چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی که یادتان هست؟!
در ملتهای ۲۰۱۵ باز هم نیمه نهایی و پنالتی ها و ضربه پنالتی وحید امیری که با اوج بدشانسی به تیر خورد و مجددا ناکامی در رسیدن به فینال و غم فقدان جام و البته آن صحنه معروف در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه و حسرتی در حد جام جهانی؛ ضربه طارمی به پشت دروازه پرتغال و با فاصله کمی به اوت رفت به اندازه همان فاصله کمی که تا صعود داشتیم و اگر توپ گل میشد اولین صعود از گروه در تاریخ جام جهانی رقم میخورد. و بالاخره این آخری که خیلی حیف شد؛ در آخرین لحظات بازی مقابل قطر، شلیک جهانبخش به دیرک دروازه و حسرت جدید و عمیقی که برایمان رقم خورد، وای که اگر آن توپ بجای تیر به تور می نشست و با امیدهایی که زنده میشد پس از سالیان سال راهی فینال میشدیم و حیف و صد حیف که با همه کاستی های مقابل قطر چاشنی بدشانسی هم همراه شده بود.انگار طلسمهایی عجیب و حسرت هایی عمیق با فوتبال ما گره عجیبی خورده و در پیشانی نوشت مان حک شده است.
هر چند کار از کار گذشته است و باید به آینده امید بست اما با همه این احوال، این سوال در اذهان عاشقان فوتبال خطور میکند که براستی اگر همان تیم نیمه دوم مقابل ژاپن بودیم و همان نمایش جسورانه را ارائه میکردیم بردی قاطعانه مقابل میزبان در انتظارمان نبود؟
در آخر ناگفته نماند که در این حذف تلخ یک نکته تامل برانگیز نهفته است که تلخی بی پایان نصیب این نسل طلایی پر نوسان تیم ملی ایران در ایندوره از بازیها شد، حال بماند که تلخی عدم صعود از گروه در جامهای جهانی، تلخی نرسیدن به جام و مقام در دوره قبلی از ملتهای آسیا را باید به آن اضافه کرد و نهایتا به جا ماندن حسرت و آه با جود تمام شایستگی ها.منتظریم تا ببینیم بالاخره کدام نسل از نسلهای فوتبال مان این طلسم با سابقه بیش از نیم قرن را خواهد شکست و بالاخره جام را به خانه می آورد.امیدواریم که آن روز را ببینیم و عمرمان قد بدهد!
وحیدرضا عبدی نژاد
