حق دخترم است بازی پدرش را در ورزشگاه ببیند
- مجموعه: اخبار ورزشی و نتایج مسابقات
- تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25
فرهاد ظریف که در سال ٩٢ بعد از کسب عنوان بهترین لیبروی جهان تصمیم به خداحافظی گرفت اما چندماه بیشتر طول نکشید تا مسئولان فدراسیون و سرمربی جدید تیم‌ملی او را برای پوشیدن دوباره پیراهن تیم‌ملی متقاعد کنند.
حالا مرد کوتاه‌قامت والیبال ایران با ٣٢ سال سن از انگیزه‌هایش برای ادامه درخشش در والیبال جهان می‌گوید و حتی به سکوی المپیک نیز فکر می‌کند. البته سال ٩٣ هم به دلیل ایستادن روی سکوی چهارم لیگ جهانی قطعا برای لیبروی والیبال ایران سالی سرشار از موفقیت بوده است.
در ادامه گفتگو با فرهاد ظریف که در فضایی متفاوت انجام شده را می‌خوانید:
* بهتر است از ابتدای سال ٩٣ شروع کنیم که از تصمیم جدی‌ات برای خداحافظی از تیم‌ملی صحبت می‌کردی اما درنهایت هم برگشتی...
- وقتی در سال ٩٢ پیراهن تیم‌ملی را بوسیدم و به قصد خداحافظی از تمام بازیکنان تیم‌ملی حلالیت طلبیدم، یک‌درصد هم فکر نمی‌کردم که چیزی بتواند تصمیم مرا عوض کند. خدا را شکر همه می‌دانند که اهل این کارها هم نیستم که این‌طور صحبت کنم تا دنبالم بیایند اما به یک جایی می‌رسی که دیگر در مقابل مردم کشورت قرار می‌گیری و من هم به همان جا رسیده بودم و فکر می‌کردم اگر به تیم‌ملی برنگردم و نتیجه خوبی به‌دست نیاید، مقصر اصلی من هستم. کواچ هم خیلی به من لطف داشت و حالا هم ناراحت نیستم که به تیم‌ملی برگشتم.
* حالا که برگشتی می‌خواهی تا چه زمانی بمانی؟
- دیگر نمی‌خواهم ضرب‌الاجلی برای خودم تعیین کنم چون تمام هدف کمک کردن به والیبال ایران است. شاید هر زمانی که احساس کنم کسی می‌تواند جای مرا پر کند و درواقع نبودم به تیم‌ملی ضربه نمی‌زند، می‌روم. به‌هرحال من هم خانواده دارم و فقط نباید به بخش ورزشی زندگی‌ام نگاه کنم. شاید نزدیک‌ترین رقابتی که بتوان به خداحافظی از آن فکر کرد، المپیک باشد.
* پس می‌خواهی با مدال المپیک کنار بروی؟
- این‌طور هم نیست که از الان بگوییم مدال المپیک برای ماست. هنوز نزدیک به ٢سال مانده تا به المپیک برسیم و در سال ٩٤ باید سهمیه این رقابت‌ها را به‌دست آوریم. والیبال ایران تابه‌حال به المپیک نرفته و همین که بتوانیم در این رقابت‌ها حاضر شویم، یک موفقیت بزرگ برای ماست. من هنوز تصمیمی نگرفته‌ام اما امیدوارم رویای سکوی المپیک هم در زمانی که من هستم، به تحقق بپیوندد.
* همیشه دلیل اصلی تصمیمت برای کنار رفتن از تیم‌ملی را بودن در کنار دخترت عنوان کردی. او الان از پدرش ناراحت نیست؟
- قطعا هم او از این‌که من کمتر کنارش هستم، ناراحت است و هم این‌که من خیلی ناراحتم اما چند‌سال است و می‌گذرد. امیدوارم حداقل شرایطی فراهم شود تا در بازیهایی که انجام می‌دهیم ترمه (دخترم) را در سالن ببینم. این یکی از بزرگترین دغدغه‌های من است و شنیده ام که با رایزنی مسئولان فدراسیون درحال حل شدن است. این حق دخترم است که حداقل پدرش را در زمین بازی از نزدیک ببیند و متوجه شود که چرا کنارش نیستم. حتی وقتی سعی می‌کنم او را متقاعد کنم که از تلویزیون مرا ببیند، می‌گوید پدرم را از صفحه تلویزیون دوست ندارم.
فکر می‌کنی دخترت می‌تواند در آینده یک والیبالیست سطح بالا شود؟
- فکر نمی‌کنم علاقه‌ای به والیبال داشته باشد و من هم به زور هیچ‌وقت او را به این سمت سوق نمی‌دهم که برود و والیبالیست شود. فعلا که کوچک است و به موسیقی بیشتر از ورزش علاقه دارد. در ضمن ورزش ایران در بخش بانوان هنوز آن‌قدر حرفه‌ای نشده که کسی بتواند به رده‌های بالا برسد. شاید دیگر وقتی من از ورزش حرفه‌ای خداحافظی کردم، اصلا نه خودم و نه خانواده‌ام به سمت ورزش حرفه‌ای نرویم.
* یعنی فرهاد ظریف به‌عنوان یکی از بهترین لیبروهای تاریخ والیبال ایران نمی‌خواهد به مربیگری بپردازد؟
- تابه‌حال به این موضوع فکر نکرده‌ام اما تصور نمی‌کنم علاقه‌ای به مربیگری داشته باشم. در ورزش ایران خیلی ارزش بالایی برای یک مربی قایل نمی‌شوند و به خاطر همین من هم نمی‌خواهم اعتباری که این همه‌سال در ورزش جمع کرده‌ام را در چند ماه یا چند سال از دست بدهم. البته تمام مربیان برای من محترم هستند اما نحوه برخورد با مربیان در ایران جالب نیست.
* وقتی ولاسکو رفت و کواچ اوایل سال ٩٣ وارد ایران شد، خیلی‌ها نگران بودند که موفقیت‌های والیبال به پایان رسیده باشد اما این‌طور نشد؟
- ولاسکو مربی شناخته‌شده‌ای در کل دنیا به شمار می‌آمد و خوب توانست قلب مردم ایران را هم به دست آورد. البته از حق نگذریم که یکی از دلایل اصلی موفقیت والیبال ایران او بوده است اما کواچ چنین شخصیتی ندارد. او تازه اول راه است و می‌خواهد با ایران جهانی شود. شاید حداقل تا چند سال آینده کواچ نتواند به اندازه ولاسکو در میان مردم محبوب شود اما قطعا هر کسی که سرمربی تیم‌ملی باشد، برای مردم قابل احترام است.
* در روزهای پایانی سال ٩٣ بسر می‌بریم، در کل امسال برایت چطور گذشت؟
- از نظر ورزشی که قطعا با توجه به چهارمی در لیگ جهانی، ششمی در مسابقات جهانی و همچنین قهرمانی در بازیهای آسیایی یکی از بهترین سال‌های زندگی‌ام بود. از نظر شخصی هم نمی‌توانم بگویم بد بود و تنها نقطه بدش همین دوری از خانواده بود. در کل در زندگی ورزشکاران اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد چون دایم درگیر مسابقات هستند و من هم از این قاعده مستثنی نیستم.
* به‌عنوان سوال آخر، فکر می‌کنی در سال ٩٤ چه اتفاقاتی انتظار تو و والیبال ایران را می‌کشد؟
- ٩٤ هم برای والیبال ایران سال مهمی است چون هم به دنبال سهمیه المپیک هستیم و هم کار سختی در لیگ جهانی داریم. امیدوارم که اتفاقات خوبی هم برای من و هم والیبال ایران رخ دهد. برای والیبال شاید بهترین آرزو جدا از نتیجه‌گیری بازشدن در سالن‌های والیبال به روی خانواده‌هاست که امیدوارم عملی شود. همچنین مسئولان ورزش باید بیشتر به فکر والیبال باشند. ما همین امسال روی سکوی جهانی رفتیم اما هیچ حمایتی از ما نشد و فقط وقتی مقام گرفتیم، چند مسئول به استقبال ما آمدند. فقط بحث مالی نیست و اگر می‌گوییم والیبال ورزش اول ایران است باید به آن توجه شود. خیلی از مردم فکر می‌کنند ما پول پارو می‌کنیم اما از این خبرها نیست.
اخبار ورزشی - شهروند
