روسیه به ایران اجازه برداشت گاز نمی‌دهد/ پرونده صادرات گاز ایران به اروپا بسته خواهد ماند؟
- مجموعه: اخبار اقتصادی و بازرگانی
- تاریخ انتشار : چهارشنبه, 13 دی 1402 09:12
به گزارش اقتصادآنلاین، اردشیر دادرس در صبحانه کاری کمیسیون انرژی اتاق ایران گفت: ممانعت روسیه از برداشت گاز توسط ایران در میدان سردار جنگل، یکی از عوامل ناترازی تولید و مصرف گاز در کشور است.
وی سرمایه گذاری ناکافی برای حفظ ظرفیت فعلی تولید و توسعه استحصال گاز را زمینه ساز ناترازی بحرانی در ده سال آینده ذکر کرد و افزود: برای گذر از ناترازی، باید ۶۰ میلیارد دلار برای حفظ تولید پارس جنوبی و توسعه سایر میادین گاز کشور در ده سال آتی سرمایه گذاری شود در غیر اینصورت و با ادامه شرایط فعلی با ۴۰۰ میلیون مترمکعب ناترازی در تولید و مصرف گاز مواجه خواهیم شد.
رئیس انجمن سی ان جی کشور، ایران را بزرگترین تخصیص دهنده یارانه گاز در جهان عنوان کرد و گفت: از ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ بیش از ۳۲۴ میلیارد دلار یارانه گاز در ایران توزیع شده است که غیرعقلایی و غیر اقتصادی است.
اردشیر دادرس با تاکید بر این که مهمترین عامل ناترازی تولید و مصرف گاز در کشور سوء مدیریت و بی تدبیری مدیریتی است افزود: در اوج ناترازی تولید و مصرف گاز، وزیر نفت دستور می‌دهد یک میلیون و یکصد هزار انشعاب جدید به شبکه گاز کشور متصل شود که عملا ناترازی را تشدید می‌کند.
***
پرونده صادرات گاز ایران به اروپا بسته خواهد ماند؟
یک کارشناس حوزه انرژی گفت: ترکیه از وضعیت کنونی و تحریم ایران و همچنین خلا جایگزین‌های دیگر استفاده می‌کند تا بتواند گاز بیشتری را با قیمت ارزان‌تر دریافت کرده و با قیمت مورد نظر خود صادر کند.
میرقاسم مومنی در گفت‌وگو با ایلنا، در ارزیابی صادرات گاز ایران به اروپا از مسیر ترکیه و یا فروش گاز به ترکیه به عنوان مقصد نهایی ایران اظهار داشت: بعد از حمله روسیه به اوکراین موضوع ترانزیت و طرح مسائل مربوط به انرژی شدت یافت و نیاز اروپایی‌ها به جایگزینی منابع تولید و صادرات گاز روسیه افزایش یافت و اکنون شاهدیم که ترکیه علیرغم داشتن منابع بسیار محدود گاز، خود را به عنوان یک مرکز صادرت گاز و یا هاب گازی منطقه آماده می‌کند و طرح‌های بلندمدتی هم برای این هدف تدوین کرده که یکی از نتایج آن همین سیاست‌های جنگ قره‌باغ پیروزی آذربایجان بود. یعنی بنا بر این بود که با آزادسازی قره‌باغ بتوانند از طریق منطقه زنگزور خط لوله انرژی حوزه دریای خزر را از مسیر نخجوان به ترکیه انتقال دهند و درواقع این می‌تواند مسیری باشد که ترک‌ها گاز ترکمنستان و آذربایجان را از مسیر زنگزور انتقال دهند.
وی با بیان اینکه پروژه انتقال انرژی از کریدور زنگزور به زودی اجرایی خواهد شد، افزود: ترکیه و دیگر کشورهای حاضر در این پروژه امتیازات منطقه‌ای و جذابیت‌هایی برای دولت ارمنستان در نظر گرفته‌اند بنابراین مشکلات آن حل خواهد شد. در واقع، خط زنگزور در سال ۲۰۲۴ افتتاح می‌شود و این یک الزام بین‌المللی خواهد بود یعنی ترک‌ها مسئله زنگزور را یک مسئله بین‌المللی اعلام کرده‌اند و فشار زیادی به ارمنستان وارد کردند که این کشور را با خود همراه کنند. در مورد جزئیات امنیتی و اقتصادی آن نیز مذاکراتی انجام شده است. در هر حال اصل ماجرا این است که این خط اجرایی خواهد شد.
این کارشناس حوزه انرژی تصریح کرد: ترکیه در حال حاضر گاز روسیه، ایران، قزاقستان و آذربایجان را وارد خاک خود کرده و از کشور خود صادر می‌کند و در واقع مدیریت بازار دیگر نقاط و از جمله اروپا را در دست گرفته است. این کشور اکنون از ایران واردات گاز دارد و بخش زیادی از شمال غرب ترکیه گاز ایران را دریافت و تغذیه می‌شود و مسئله اینکه ترک‌ها از وضعیت کنونی و تحریم ایران و همچنین خلا جایگزین‌های دیگر استفاده می‌کند تا از این طریق بتواند گاز بیشتری را با قیمت ارزان‌تر دریافت کرده و با قیمت مورد نظر خود صادر کند. بنابراین اینکه ایران بتواند از این کشور خط لوله مستقلی برای صادرات مستقیم به اروپا داشته باشد، میسر نیست، ایران باید گاز را سوآپ کرده و یا اینکه به ترکیه بفروشد و این کشور خود بعنوان صادرکننده به اروپا مطرح باشد.
وی درباره امکان حضور ایران در پروژه زنگزور بیان داشت: تحریم‌ها این اجازه را به ما نمی‌دهد که در پروژه زنگزور حضور داشته باشیم ضمن اینکه سیاست اجرای زنگزور دست اسرائیل و در آن حضور دارد و قرار است بخشی از انرژی به بندر ایلات اسرائیل برود، علاوه بر آن ۶۰ درصد انرژی مورد نیاز رژیم صهیونیستی از سوی آذربایجان تامین می‌شود، در نتیجه ما از نظر سیاست خارجی نمی‌توانیم با این رژیم همکاری داشته باشیم.
مومنی درباره اینکه آیا ایران در شرایط کنونی می‌تواند از ارسال گاز به ترکیه و صادرات به اروپا توسط ترک‌ها منتفع شود، تصریح کرد: ما مزیتی در این حوزه نداریم، مجبوریم گاز را با قیمت پایین در اختیار ترکیه قرار دهیم و سیاست‌گذاری هم در دست ترک‌ها خواهد بود، مشتری نهایی را نیز ترکیه تعیین می‌کند و ما نمی‌توانیم حقی در این رابطه داشته باشیم. درواقع اجرای آن می‌تواند ما را در محدوده تحریمی جدید قرار دهد و حتی اختیارات را نیز از ما می‌گیرد، اما در عین حال اگر هم بخواهیم این پروژه را اجرا کنیم موضوع این است که ما هنوز نتوانسته‌ایم از ذخایر گازی کشور خودمان بدرستی استخراج کنیم و گازی برای صادرات نداریم. اکنون برای مصرف داخل مشکل داریم و از ترکمنستان سواپ می‌کنیم چه برسد به اینکه بخواهیم مقصد جدید برای مصرف تعریف کنیم.
