چرا ایمنی درمانی برابر سرطان ریه چندان موثر نیست؟

مجموعه: اخبار پزشکی

تاریخ انتشار : سه شنبه, 18 بهمن 1401 15:56

به گزارش ایسنا و به نقل از تی ان، ایمونوتراپی(درمان دارویی که سیستم ایمنی را برای حمله به تومورها تحریک می‌کند) در برابر برخی از انواع سرطان به خوبی عمل می‌کند، اما موفقیت‌ متفاوتی(برخی موارد خوب و در برخی موارد بد) در برابر سرطان ریه نشان داده است.

اخیرا نتایج مطالعه جدید محققان ام.آی.تی به دانشمندان کمک می‌کند تا دریابند که چرا سیستم ایمنی بدن حتی پس از درمان با داروهای ایمونوتراپی، چنین پاسخ ضعیفی به سرطان ریه نشان می‌دهد. در مطالعه‌ای که روی موش‌ها انجام شد، محققان دریافتند باکتری‌هایی که به طور طبیعی در ریه‌ها یافت می‌شوند به ایجاد محیطی که فعالسازی لنفوسیت‌های تی را در غدد لنفاوی نزدیک ریه‌ها سرکوب می‌کند، کمک می‌کنند.

محققان آن نوع محیط سرکوب کننده سیستم ایمنی را در غدد لنفاوی نزدیک تومورهایی که در نزدیکی پوست موش رشد می‌کنند، پیدا نکردند. آنها امیدوارند که یافته‌های آنها بتواند به توسعه راه‌های جدیدی برای افزایش پاسخ ایمنی به تومورهای ریه کمک کند.

تفاوت عملکردی مشخصی بین پاسخ‌های لنفوسیت‌های تی که در غدد لنفاوی مختلف قرار دارند، وجود دارد. «استفانی اسپرانگر»(Stefani Spranger) نویسنده ارشد مطالعه جدید گفت: ما امیدواریم راهی برای مقابله با این پاسخ سرکوبگر شناسایی کنیم تا بتوانیم لنفوسیت‌های تی مورد هدف تومور ریه را دوباره فعال کنیم.

سال‌ها، دانشمندان می‌دانستند که سلول‌های سرطانی می‌توانند سیگنال‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی را ارسال کنند که به پدیده‌ای به نام فرسودگی لنفوسیت‌های تی منجر می‌شود. هدف از ایمونوتراپی سرطان، جوان‌سازی آن لنفوسیت‌های تی است تا بتوانند دوباره به تومورها حمله کنند.

یکی از داروهایی که معمولاً برای ایمونوتراپی استفاده می‌شود، مهارکننده‌های ایست بازرسی است که ترمزهای لنفوسیت‌های تی خسته را از بین می‌برند و به فعال شدن مجدد آنها کمک می‌کنند. این رویکرد در مورد سرطان‌هایی مانند ملانوما به خوبی جواب داده است، اما در مورد سرطان ریه خیر.

مطالعه اخیر اسپرانگر یک توضیح احتمالی برای این موضوع ارائه کرده است: او متوجه شد که برخی از لنفوسیت‌های تی حتی قبل از رسیدن به تومور، به دلیل فعال نشدن در اوایل رشدشان، کار خود را متوقف می‌کنند. در مقاله‌ای در سال ۲۰۲۱، او جمعیت‌هایی از لنفوسیت‌های تی ناکارآمد را شناسایی کرد که می‌توان آن‌ها را از لنفوسیت‌های تی معمولی با الگوی بیان ژنی که از حمله به سلول‌های سرطانی هنگام ورود به تومور جلوگیری می‌کند، متمایز کرد.

اسپرانگر افزود: با وجود این واقعیت که این لنفوسیت‌های تی در حال تکثیر و نفوذ به تومور هستند، هرگز امکان کشتن آنها وجود نداشت.

در مطالعه جدید، تیم او بیشتر به بررسی این شکست که در غدد لنفاوی رخ می‌دهد، پرداخت. غدد لنفاوی مایعات تخلیه شده از بافت‌های مجاور را فیلتر می‌کنند. غدد لنفاوی جایی هستند که «لنفوسیت‌های تی کشنده» با سلول‌های دندریتیک مواجه می‌شوند که آنتی‌ژن‌ها(پروتئین‌های تومور) را ارائه می‌کنند و به فعال کردن لنفوسیت‌های تی کمک می‌کنند.

برای بررسی اینکه چرا برخی از لنفوسیت‌های تی کشنده به درستی فعال نمی‌شوند، تیم اسپرانگر موش‌هایی را که تومورهای کاشته شده در ریه یا پهلو داشتند، مورد مطالعه قرار دادند. همه تومورها از نظر ژنتیکی یکسان بودند. محققان دریافتند که لنفوسیت‌های تی در غدد لنفاوی که از تومورهای ریه تخلیه می‌شوند، با سلول‌های دندریتیک مواجه می‌شوند و آنتی‌ژن‌های تومور نمایش داده شده توسط آن سلول‌ها را تشخیص می‌دهند.

محققان دریافتند که این لنفوسیت‌های تی تنظیم‌کننده به شدت در غدد لنفاوی که از ریه‌ها تخلیه می‌شوند فعال می‌شوند، اما در غدد لنفاوی نزدیک تومورهای واقع در پهلو فعال نمی‌شوند. لنفوسیت‌های تی تنظیم‌کننده معمولاً مسئول اطمینان از اینکه سیستم ایمنی به سلول‌های بدن حمله نمی‌کند، هستند. با این حال، محققان دریافتند که این لنفوسیت‌های تی همچنین با توانایی سلول‌های دندریتیک برای فعال کردن لنفوسیت‌های تی کشنده که تومورهای ریه را هدف قرار می‌دهند، تداخل دارند.

محققان همچنین کشف کردند که چگونه این لنفوسیت‌های تی تنظیم‌کننده سلول‌های دندریتیک را سرکوب می‌کنند. آنها با حذف پروتئین‌های محرک از سطح سلول‌های دندریتیک، که از فعال کردن فعالیت لنفوسیت‌های تی کشنده جلوگیری می‌کند این عمل را انجام می‌دهند.

مطالعات بیشتر نشان داد که فعال شدن لنفوسیت‌های تی تنظیمی توسط سطوح بالای اینترفرون گاما در غدد لنفاوی که از ریه‌ها تخلیه می‌شوند، انجام می‌شود. این مولکول سیگنال‌دهنده در پاسخ به حضور باکتری‌های مشترک(باکتری‌هایی که معمولاً بدون ایجاد عفونت در ریه‌ها زندگی می‌کنند) تولید می‌شود.

محققان هنوز انواع باکتری‌هایی را که این پاسخ را القا می‌کنند یا سلول‌هایی که گاما اینترفرون را تولید می‌کنند شناسایی نکرده‌اند، اما نشان دادند که وقتی موش‌ها را با آنتی‌بادی که اینترفرون گاما را مسدود می‌کند درمان کردند، می‌توانند فعالیت لنفوسیت‌های تی کشنده را بازیابی کنند.

یافته‌های این مطالعه در مجله «Immunity» منتشر شد.