دون کورلئونه علیه منصوریان؟
- مجموعه: اخبار ورزشی و نتایج مسابقات
- تاریخ انتشار : چهارشنبه, 03 دی 1399 08:36
وقتی علیرضا منصوریان در برنامه فوتبال برتر گفت که او را تهدید کرده‌اند اگر در این برنامه حرف بزند با او کاری می‌کنند که هیچ وقت نتواند در فوتبال فعالیت کند و «زنوزی» به فدراسیون فوتبال برسد پرسپولیس و استقلال را «سلاخی» می‌کند، در ذهن برخی از بینندگان زنوزی مالک تراکتور به شکل دون کورلئونه در پدرخوانده درآمد. سبیل قیطانی نشسته در تاریکی، پاپیون به گردن، خونسرد اما با خشمی فروخورده!
علیرضا منصوریان چانه گرم است. از آنها که با حوصله می‌تواند خاطره را به خاطره گره بزند، شوخی کند، تواضع به خرج بدهد و سر فرصت همه را با خودش یار کند. از آن تیپ‌هایی که قدیمی‌ها به آنها می‌گفتند: «بچه تهرون!» یعنی سر و زبان‌دار، با جربزه و کسی که در کل‌کل‌ها کم نمی‌آورد. در برنامه فوتبال برتر با جزئیات در مورد تجربه ناکامش در تبریز حرف زد.
محمدحسین میثاقی هم خیلی کم وسط حرف‌هایش پرید تا یکی از جذاب‌ترین و عجیب‌ترین روایت‌های ناگفته پیرامون تراکتور را بشنویم. راست و دروغش گردن راوی! او با هوشمندی هم کوشید با هواداران پرسپولیس همدلی کند، هم دل استقلالی‌ها را یک بار دیگر به دست بیاورد و با تحسین مکرر از «اشکان دژاگه»، «احسان حاجی‌صفی» و «مسعود شجاعی» که ستاره‌های تیم تبریزی هستند تلاش کرد نشان بدهد هنوز دل با تیم و هواداران دارد و اگر گله‌ای هم می‌کند برمی‌گردد به شیوه مدیریت باشگاه به ویژه آقای زنوزی.
در اینکه شیوه برکناری علیرضا منصوریان، ناپسند و غیرحرفه‌ای بود شکی نیست. حتی اگر از عملکرد او ناراضی بودند می‌توانستند محترمانه‌تر عذرش را بخواهند. اخراج در هواپیما یادآور برکناری منوچهر متکی وزیر امور خارجه دولت محمود احمدی‌نژاد است.
به همان اندازه غافلگیرکننده و رنج‌آور برای قربانی. اما آیا همه حرف‌هایی که شماره هفت سابق تیم ملی زد واقعیت دارد؟ تیمی که از آن به عنوان یکی از ثروتمندترین‌های لیگ یاد می‌شود چطور ممکن است لباس برای تمرین نداشته باشد؟ انگلیسی‌ها می‌گویند کسی که پول می‌دهد تعیین می‌کند نی‌زن چه آهنگی بنوازد. باشگاه خصوصی در تعریف ایرانی یعنی همین. آقای زنوزی اراده می‌کند، سرمربی‌ها یکی‌یکی به تبریز می‌روند و اخراج می‌شوند.
آیا همه آنها بی‌کیفیت هستند؟ تراکتور در این سال‌ها مجید جلالی، امیر قلعه‌نویی و یحیی گل‌محمدی را به عنوان سرمربی در اختیار داشته است. سه نفر که در لیگ‌برتر جام برده‌اند اما هر سه را برکنار کرد. تونی اولیویرا در سه کشور پرتغال، فرانسه و مصر جام گرفت اما در تبریز ناکام ماند. ژرژ لیکنز در سه، چهار کشور قهرمان شد ولی زیر نظر زنوزی کمتر از یک سال دوام آورد.
مصطفی دنیزلی که در ترکیه با همه تیم‌ها جام گرفت اینجا دستش خالی ماند و نیمه‌کاره ول کرد رفت.
جان توشاک در اسپانیا، مراکش، ترکیه، آذربایجان و ولز قهرمان شد اما اینجا به عنوان یک شکست خورده بدرقه شد. این میان حتی پسران خود تراکتور یعنی احد شیخ‌لاری و رسول خطیبی هم نتیجه‌ای نگرفتند. محمد تقوی هم تحمل نشد و ... آنها رکورد سرمربی را در این سال‌ها شکسته‌اند اما جز دو جام‌حذفی و سه نایب‌قهرمانی در لیگ‌برتر دستاورد دیگری نداشته‌اند. باور کنیم که همه این مربیان ضعیف، ناکارآمد و بی‌تعصب بوده‌اند؟ تراکتور در این سال‌هایی که زنوزی را داشته از لحاظ بازیکن و ستاره کم و کسر نداشته، هوادارانش برایش سنگ تمام گذاشته‌اند ولی اندک اندک دارد به اف‌سی هالیوود ایران تبدیل می‌شود.
پرحاشیه، جنجالی و کم عنوان. حیف از این تیم است که اینطور وارد بازی‌های پرتنش شود. مسئولان تراکتور حتماً برای حرف‌های منصوریان پاسخ‌هایی دارند اما آیا مشکل آنها کیفیت سرمربی است یا این باشگاه گرفتار ویروسی داخلی شده که هر بار آن را به تلاطم می‌اندازد؟ آیا زنوزی به عنوان یک عابر بانک که گاهی با زیرکی روی موج تنش‌آفرین تهران- شهرستان سوار می‌شود اگر از این تیم برود آنها به ساحل آرامش می‌رسند؟ بعید است این اتفاق بیفتد.
تراکتور نیازمند یک پوست‌اندازی اساسی است. چیزی که چون منافع عده‌ای در آن نیست رخ نمی‌دهد. برای همین همه چیز در سطح پاسخ دادن به علیرضا منصوریان باقی می‌ماند. اینکه به او جواب دندان‌شکن بدهند تا بقیه حساب کار دستشان بیاید! نتیجه؟ چند روز جنجال و هیاهو و هیچ! بعید است این حاشیه‌ها برای تراکتور امتیاز و جام با خودش بیاورد ولی به هرحال صلاح تراکتور خویش را «زنوزی» داند.
ایران /احسان محمدی
