از علی انصاریان به خاطر محبوبیتش استفاده کردیم/ مدیران تلویزیون به هنرمندان اعتماد کنند

مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری

تاریخ انتشار : پنج شنبه, 20 شهریور 1399 10:20

به گزارش  ایلنا، بهادر اسدی کارگردان و تهیه کننده سریال سرزده که این شب‌ها از شبکه یک سیما روی آنتن می‌رود،  با اشاره به طرح اولیه این سریال گفت: طرح این سریال مربوط به دو سال پیش است که قرار بود در ۱۵ قسمت و در شبکه دیگری ساخته شود که بعد از صحبت‌هایی که با فرمانده انتظامی خراسان رضوی و مدیر شبکه استانی خراسان رضوی انجام دادیم این سریال را ویژه ایام محرم آماده پخش کردیم. در صحبت‌هایی که با صداوسیمای مرکز خراسان رضوی انجام دادیم قرار شد این مرکز مشارکت ۵۰ درصدی در تولید این اثر داشته باشند و باقی مشارکت را هم با همراهی نیروی انتظامی این استان به توافق رسیدیم. 

وی با اشاره به نشان دادن شرایط شیوع ویروس کرونا در سریال گفت: وقتی طرح را در صداوسیما استان مطرح کردیم پیشنهاد دادند حالا که شیوع این ویروس گسترده شده است این موضوع هم در فیلمنامه گنجانده شود. این پیشنهاد زمانی مطرح شد که فیلمنامه به صورت کامل نوشته شده بود و آماده فیلمبرداری بودیم که مجدد از زامیاد سعدوندیان خواستم به مشهد بیاید و دوباره در زمان فیلمبرداری بازنویسی مجدد روی فیلمنامه انجام گرفت و با اینکه کار خیلی سختی بود بخش‌های مربوط به بیماری کرونا را به قصه اضافه کردیم.

شاید مخاطب متوجه نشود اما به دلیل شرایط شهر مشهد که جزو استان‌هایی بود که از روز اول شیوع ویروس کرونا حالت فوق‌العاده داشت و امکان تصویربرداری در شهر نبود حدود ۸۰ درصد لوکیشن‌هایی که در فیلم وجود دارد، دکور دست‌ساز هست. فیلمبرداری سریال زمانی شروع شد که این ویروس تازه در کشور شیوع پیدا کرده بود و شرایط را برای کار سخت کرده بود چراکه پروتکلی برای رعایت بهداشت هم تعریف نشده بود و از این بابت چالش‌های جدی نسبت به این موضوع داشتیم.

اسدی در پاسخ به این پرسش که چرا با وجود تصویربرداری سریال در شهر مشهد، المان‌های کمتری از این شهر و به خصوص حرم امام رضا(ع) در تصاویر دیده می‌شود و آیا این موضوع تعمدی بوده است؟ گفت: به نظر من نمای عمومی از یک شهر نمی‌تواند معرف آن باشد. شاخصه شهر مشهد حرم امام رضا(ع) است که ما از آن بهره‌برداری درست کردیم و در قسمت‌های پایانی مخاطب صحنه‌هایی را از حرم امام هشتم(ع) می‌بیند که اغراق شده نیست.

من برخلاف دیگر فیلم‌ها نخواستم تصاویر را به نمای عمومی شهر ارجاع بدهم و ضمن اینکه شرایط زمان فیلمبرداری که با شیوع ویروس کرونا همزمان بود به ما این اجازه را نمی‌داد دوربین را داخل شهر بچرخانیم و یا هلی شات بگیریم. نکته مهمی که در فیلم هم به آن پرداختیم اقدام سریع شهر مشهد برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا بود و امکاناتی که در این باره بسیج کردند که جزو اولین شهرهایی بود که دستورالعمل‌های بهداشتی خیلی سریع در آن اجرا شد و ما سعی کردیم بخشی از این را در فیلم نشان دهیم. 

کارگردان سرزده در ادامه این گفتگو با بیان اینکه ایده دزد و پلیس در این سریال شبیه آثار دیگر پلیسی نیست، گفت: با صحبت‌هایی که پیش از فیلمبرداری با فرماندهی انتظامی خراسان رضوی کردیم با جرائمی آشنا شدیم که شاید به گوش کمتر کسی رسیده باشد و آنقدر انواع مختلف در شکل وقوع جرم وجود دارد که گاهی از دایره تصور مردم عادی خارج است. ایده و تم اصلی سریال سرزده هم بر اساس یکی از موضوعات متفاوت پلیسی شکل گرفت.

اینکه شخصیت منفی فیلم با نام اصلان از یک خانواده مذهبی و ریشه‌دار دست به خلاف می‌زند و رفیق صمیمی و قدیمی‌اش در مقابل او و در مقام سرگرد نیروی انتظامی حاضر است و می‌خواهد او را از منجلاب فسادی که حضور دارد خلاص کند در کنار تقابل خیر و شر از جنسی از رفاقت حرف می‌زند که کمتر از آن سراغ داریم. همچنین این موضوع قابل بحثی است که چطور می‌شود دو دوست قدیمی با یک خاستگاه مشترک که هر دو آنها در خانواده‌های مذهبی رشد کردند یکی به سمت کارهای خلاف می‌رود و دیگری پلیس می‌شود؟ 

وی با اشاره به اینکه حضور علی انصاریان به بیشتر دیده شدن سریال کمک کرده است، گفت: هدف اصلی ما این بود که با حضور علی انصاریان بتوانیم مخاطب را جذب سریال کنیم. انصاریان هر چقدر هم که بازیگر خوبی نباشد اما فوتبالیست خوبی است و در میان مردم محبوب است! (می‌خندد) اما فارغ از این موضوع بازیگری یک تکنیک است که اگر آن را خوب اجرا نکنید مخاطب خیلی سریع شما را پس می‌زند. من معتقدم علی انصاریان در سرزده خیلی کنترل شده و دقیق بازی کرد و انگار که بازیگری برایش جدی شده بود. او پیش از این هم تجربه بازیگری داشت اما من جدیت و تلاشش برای بهتر شدن نقش را در او می‌دیدم. ضمن اینکه برای نقش رضا که یک پلیس ورزیده است باید از کسی استفاده می‌کردیم که اندام ورزشکاری داشته باشد و در قامت نقش بنشیند و علی انصاریان گزینه مناسبی بود برای این سریال.

اسدی درباره استفاده از بازیگران بومی در این سریال گفت: تلاش کردم با ایجاد فضای دوستانه میان بازیگران مطرح که از تهران آمده بودند و بازیگران بومی شهر مشهد جو سنگین میان آنها شکسته شود تا بتوانیم بازی‌های یکدستی از آنها ببینیم. در این مسیر باید یاد کنم از همراهی بازیگران مطرحی که همراهمان بودند که کمک بسیاری به بازیگران بومی کردند. لطف ساخت سریال در مراکز استان‌ها پرورش و کشف استعدادهای جدید بازیگری است که می‌تواند به این حرفه کمک کند. 

اسدی با بیان اینکه ساخت سریال‌های ۱۰ قسمتی تاثیرگذارتر است، گفت: تاثیر پرداخت قصه‌های ۱۰ قسمتی در ذهن مخاطب به مراتب از سریال‌های ۳۰ – ۴۰ قسمتی بیشتر است و ای کاش سازمان صداوسیما رویکرد خودش را در ساخت چنین آثاری تقویت کند چراکه نوشتن و پرداخت قصه در ۱۰ قسمت برای نویسنده بهتر است و انرژی و سرمایه کمتری هم صرف می‌شود و خروجی آن هم مطلوب‌تر است. من اصرار مدیران برای ساخت سریال‌های طولانی را متوجه نمی‌شوم. 

وی با اشاره به اینکه مدیران تلویزیون از جامعه دور هستند، گفت: هنرمندان و تولیدکنندگان سریال در تلویزیون در متن جامعه حضور دارند و با ذائقه مردم سر و کار دارند. متاسفانه مدیران در پشت میز کارشان نشستند و از اینکه در محیط جامعه چه اتفاقی در حال رخ دادن است، غافل هستند. آنها باید به ما به عنوان کسانی که در جامعه زندگی می‌کنیم و سوژه‌ها را رصد می‌کنیم اعتماد کنند و اجازه طرح موضوع بدهند.

 تلویزیون ایران سالها است که ورشکسته است و نمی تواند هزینه های خودش را تامین کند و در تولید سریال های خود به مشکل خورده است. چرا من باید برای ساخت یک سریال به فکر مشارکت ۵۰ درصدی یک نهاد دیگر باشم؟

اسدی که سابقه ساخت سریال در شبکه نمایش خانگی هم دارد با اشاره به موضوع طرح نظارت سازمان صداوسیما بر تولیدات شبکه نمایش خانگی گفت: اگر قرار باشد تلویزیون با همین سفت و سختی که بر تولیدات خودش نظارت می‌کند به سراغ شبکه نمایش خانگی برود، این بستر خیلی زود از بین می‌رود. نمایش خانگی یک سوپاپ اطمینان برای جامعه بود که نوع دیگری از سریال‌سازی که متفاوت از اتمسفر تلویزیون است در آن جریان داشت و اگر قرار باشد نظارت برعهده تلویزیون باشد بخش خصوصی دیگر در این زمینه سرمایه‌گذاری نمی‌کند.

وی در پایان گفت: تلویزیون ایران مدتهاست که نمی‌تواند هزینه‌های خودش را تامین کند و در تولید سریال‌ها به مشکل خورده است. چرا من باید برای ساخت یک سریال به فکر مشارکت ۵۰ درصدی یک نهاد دیگر باشم؟ تلویزیون می‌خواهد حرف بزند آنوقت جای دیگری پولش را بدهد؟ اصلا این هم قبول که فیلم با مشارکت ساخته شود اما وقتی سازمان و ارگانی مشارکت می‌کند توقع دارد به اندازه پولی که وسط گذاشته، دیده شود. الان چالش من با سریال سرزده در قسمت پایانی همین است که نیروی انتظامی یک پایان‌بندی دیگری را مدنظرش است که تلویزیون آن را شاید قبول نکند و اگر آن پایان‌بندی که مدنظر اسپانسر است شکل نگیرد پای من به عنوان تهیه‌کننده در میان است و آنها از من توقع دارند. این روندهای فرسایشی برای تولید یک سریال تهیه‌کنندگان قدیمی را دلزده می‌کند و از یک جایی به بعد دیگر برای ادامه کار دلسرد می‌شویم.