ایده آل گرایی چیست و خطرات آن چیست؟

مجموعه: مشاوره خانواده

ایده آل گرایی چیست

درباره ایده آل گرایی چه میدانید؟

ایده آل گرایی چیست؟

ایده آل گرایی یعنی اینکه برای هدف هایمان ملاک های بالایی را ایجاد کنیم و برای رسیدن به آنها، سعی و تلاش کنیم. ایده آل‌ها و آرمان‌های ما با اهمیت اند. آنها به زندگی ما معنا و سمت و سو می دهند. ولی هیچ وقت مثل ایده آل‌هایمان نخواهیم بود.

کمال گرایی یک خصوصیت شخصیتی است که در بیشتر اشخاص جامعه وجود دارد و در آشفتگی هایی مانند وسواس، افسردگی،اضطراب، خودکشی و اختلالات خوردن به آشکاری می توان شاهد پیدایش آن بود در سازمانهای امروزی هم دو شکل مثبت و منفی کمال گرایی به صورتی در هم پیچیده شده که تمایز آن سخت است. اشخاص کمالگرا، افراد شگفت آوری هستند، مدیریت چنین اشخاصی صبر بسیاری را می خواهد و در ضمن باید شیوه خاصی از مدیریت را برای آنها به کار برد.

خطرات ایده آل گرایی

خطرات ایده آل گرایی:

- ابتلا به افسردگی و اختلالات اضطرابی

- خشم

- تخریب روابط اجتماعی

- تعیین هدف های دست نیافتنی است

- تربیت فرزند

- درس نگرفتن از اشتباهات

- ناامیدی از اطرافیان و جامعه

- از اثر رسانه های اجتماعی دور نباشید

ایده آل گرایی مثبت

ایده آل گرایی مثبت و سازگارانه

ولی نوع دیگری از ایده آل گرایی وجود دارد که اگرچه آنان معیارهای بالایی برای خود ایجاد کرده اند، ولی ترس از شکست ندارند و نگران آشکار شدن نقص های خود نیستند. آنها می توانند از از چیزهایی که به دست می آورند حس غرور کنند. شکست و موفقیت، هر دو برایشان یک معنی دارد و چیزی که اهمیت دارد، در مسیر هدف ها و ملاک های شخصی بودن است. از شکنجه‌گر و انتقادگر درونی خبری نیست.

از شکست و نقص های خود حس خجالت را تجربه نمی کنند، بنابراین کمتر افسرده و یا مضطرب می شوند. می دانند که انسان بودن به معنی کامل بودن نیست و چنانچه اشتباهی کنند، آنان مستعد تجربه ی حس گناه هستند. حس گناه اگرچه حس دردناکی است، ولی نیرویی عملکردی در سمت جبران خطا است و در سمت مهرورزی به خود و دیگری عمل می کند.

درمان ایده آل گرایی

درمان ایده آل گرایی 

درمان ایده آل گرایی ، حقیقت بینی نسبت به ضعف انسانی مان است و آگاهی عمیق از آثار تخریبی استبداد بایدها بر روانمان. حقیقت این است که زندگی انسان با درد و سختی به همراه است. درد و نقص در همه ما مشترک است و معیارهای غیر حقیقی، بیشتر از توان و ظرفیت ماست. انتخاب با ماست که با معیارهای ناممکن، خود را مضطرب و افسرده و ناتوان تر کنیم یا اینکه خود را با همه نقص ها و زخم‌هایمان عاشقانه دوست داشته باشیم و کمی در آغوش خود زمان سختی‌ها و شکست‌ها آرامش بگیریم.

برای آغاز محبت به خود ، احتیاج به بستر ارتباطی امن و نزدیکی مانند روان درمانی داریم تا بتوانیم با واقعیت ضعف انسانی خود رو به رو شویم و با دلسوزانه در آغوش گرفتن خود، از بار سنگین خودانتقادی و خجالت، خود را رها سازیم و سبک بار زندگی پر فراز و نشیب خود را از سر بگیریم.

گردآوری: بخش روانشناسی بیتوته