جنایت بی‌دقتِ ایرانی در ونیز محبوب شد
- مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری
- تاریخ انتشار : چهارشنبه, 19 شهریور 1399 15:22
«جنایت بی‌دقت» ساخته شهرام مکری در بخش افق‌های جشنواره جهانی فیلم ونیز به روی پرده رفت.
در ادامه بخش‌‌هایی از این نقد را می‌خوانید:
« جنایت بی دقت بازگویی یک واقعه تاریخی نیست ، بلکه مراقبه ای درباره قدرت داستان پردازی سینما و نحوه برخورد شما با چنین فاجعه ای (آتش زدن سینما.م)، مضامین گسترده تر و چگونگی بازتاب آن در ایران امروز است. فیلم نامه ، که توسط مکری و نسیم احمدپور نوشته شده است ، از یک رویکرد غیرخطی ، یک کانسپت روایی جذاب اما پرریسک ، پیروی می کند و حوادث ، شخصیت ها و گروه های مختلف و همچنین آنچه را در اصل یک فیلم در فیلم با داستان سه سرباز است، پی می‌گیرد.»
« مقدار زیادی از اپیزودها به حوادث نسبتاً پیش پا افتاده ، افراد درگیر با یکدیگر و مشاجرات کوچک در مورد موضوعات مختلف مربوط می‌شود ، مانند بحث شخصیت الهام با مادرش برای دوست یابی و دیدگاه او در مورد روابط. مکری و احمدپور حتی تفسیری را ارایه می‌دهند،هنگامی که صاحب سینما با دو نفر از کارمندان خود در مورد صندلی های سینما بحث می کند ، صاحب سینما آنها را تشویق می کند تا فضای بیشتری برای صندلی های فراهم کنند ، تصمیمی که کارمند وی به دلایل ایمنی به شدت مخالف آن است. هنگام ترکیب این جنبه ها از فیلم ، ممکن است تصویری از یک جامعه گسسته دریافت شود ، از افرادی که در مورد زندگی دیگران تصمیمات سهل انگارانه و خودمحورانه می گیرند. از همان ابتدا ، در جنایت بی‌دقت احساس تنش وجود دارد ، اشاره ای به انباشتگی این موارد از رفتار های بی دقت که منجر به فاجعه خواهد شد.»
« گرچه شخصیت ها قادر به تغییر دیدگاه خود نیستند ، اما مخاطب متوجه تهدید بالقوه و خطر آزاردهنده می شود. تصویر یک موشک رها شده در صحرا ، سلاحی خطرناک که ممکن است هر لحظه منفجر شود اما بی توجه رها شده ، شاید استعاره اصلی برای نوعی بی دقتی است که مکری به تصویر می کشد.»
« در پایان ، جنایت بی دقت یک درام چالش برانگیز است که رویکرد اپیزودیک آن ، گاه پراکنده به لحاظ رویکرد به داستان پردازی ، منتهی به ساخت فیلمی در مورد افرادی است که مراقب یکدیگر نیستند و فاجعه هایی که می تواند در پی بیاید . مطمئناً تماشای فیلم آسان نیست ، اما تاثیرگذاراست و مخاطب خود را آشفته و عصبانی می کند.»
سیمونه تاردینی منتقد ایتالیایی در نقدی بر آخرین اثر شهرام مکری یعنی «جنایت بی دقت» نوشته:«در صحنه عجیب افتتاحیه «جنایت بی دقت» صاحبان سینما در حال صحبت در این باره هستند که می توانند با میخ کردن صندلی ها به زمین، تعداد بیشتری را در داخل سالن جا دهند و تماشاگران را از این هم که هست بیشتر به هم نزدیک کنند. صحبت از دوران دیگری است، چرا که حالا در دوران شیوع کوید دقیقا عکس این طرز فکر در حال اجرا شدن است. اینکه چطور تماشاگران را از هم فاصله دهیم. داستانی که الهام گرفته از فاجعه سینما رکس آبادان است، که در آن 420 نفر در آتش سوختند.
کارگردان فیلم شهرام مکری با هوش و نبوغ رقصی به جلو و به عقب از قدم های اشتباه را به نمایش می گذارد. هدف او خلق داستانی گیراست که اطلاعاتی از وضعیت احساسی شخصیت ها و انگیزه پشت اعمالشان به ما می دهد، بدون پناه بردن به تمهید خلق دوباره اتفاقات به ترتیب زمانی و تاریخی.سالهای مختلف، یعنی گذشته و حال در یک زمان-مکان عظیم در هم ترکیب می شوند.
به طور کلی در این اثر سینما به جای تبدیل شدن به متاسینما (سینما درباره سینما) به یک ابزار گفتمان تبدیل می شود، یک پیشفرض (که صد البته با احترام با آن رفتار می شود) برای رفتن به سفری به درون هویت و روان ملتی که دائم تنش های متفاوت در آن اوج می گیرند.
این المانهای بینامتنی فقط به همین اشارات محدود نمی‌شوند. در جایی از فیلم شخصیت اصلی زن به فیلم های هنری را که برای روشنفکران ساخته شده خرده می‌گیرد:«واقعا باید دو ساعت اینو تماشا کنیم؟ از فیلم هایی که لوگوی جشنواره ها رو روی پوسترشون دارن متنفرم!» یا مردانی که حتی بدون اینکه بدانند چه فیلمی می بینند به سینما آماده اند. آن هم در سال 57 و در دورانی که بدون محدودیت می شد در سینما سیگار کشید! یا اشاره ای به فیلمی از ادیسون در 1912 یا «آرواره ها» استیون اسپیلبرگ که البته دومی، انتخابی تصادفی نبود، چرا که «جنایت بی دقت» با همان دورنمایه های وحشت، ترس و خطر که در آرواره ها هست، سروکار دارد.
دنیای تصویر آنلاین
