علائم شروع زایمان و شرح کامل زایمان

مجموعه: بارداری و زایمان

علائم شروع زایمان

علائم شروع زایمان و مراحل زایمان

زایمان فرآیندی طبیعی است که طی آن جنین از رحم مادر خارج می شود. این فرآیند به طور معمول به سه مرحله تقسیم می شود: مرحله اول، مرحله دوم و مرحله سوم.

علائم شروع زایمان

علائم شروع زایمان می تواند از زنی به زن دیگر متفاوت باشد، اما برخی از شایع ترین علائم عبارتند از:

- انقباضات رحمی: انقباضات رحمی سفت شدن و شل شدن عضلات رحم است. این انقباضات معمولاً در ابتدا خفیف و نامنظم هستند، اما به تدریج قوی تر و منظم تر می شوند.

- پاره شدن کیسه آب: کیسه آب کیسه ای پر از مایع است که جنین را احاطه می کند. پاره شدن کیسه آب می تواند با نشت یا جاری شدن ناگهانی مایع از واژن همراه باشد.

- لکه بینی یا خونریزی واژینال: لکه بینی یا خونریزی واژینال می تواند به دلیل پارگی "نمونه مخاطی" باشد که نوعی مخاط غلیظ و صورتی رنگ است.

- کمردرد: کمردرد یکی از شایع ترین علائم شروع زایمان است. این درد می تواند از کمر شروع شده و به سمت پایین شکم منتشر شود.

- اسهال یا حالت تهوع: اسهال یا حالت تهوع می تواند به دلیل تغییرات هورمونی در بدن باشد.

- افزایش انرژی: برخی از زنان در ساعات یا روزهای قبل از زایمان، ناگهان احساس افزایش انرژی می کنند.

مراحل زایمان

شرح کامل زایمان

مرحله اول:

مرحله اول زایمان از شروع انقباضات رحمی تا باز شدن کامل دهانه رحم (10 سانتی متر) ادامه دارد. این مرحله به سه فاز تقسیم می شود:

- فاز ابتدایی: این فاز با انقباضات خفیف و نامنظم رحمی مشخص می شود. دهانه رحم در این فاز به تدریج باز می شود.

- فاز فعال: انقباضات رحمی در این فاز قوی تر و منظم تر می شوند و دهانه رحم با سرعت بیشتری باز می شود.

- فاز انتقالی: این فاز کوتاه ترین فاز مرحله اول است، اما شدیدترین انقباضات رحمی را دارد. دهانه رحم در این فاز به سرعت باز می شود.

مرحله اول زایمان شامل سه بخش است: دردهای ابتدایی، دردهای فعال، و مرحله انتقالی. کل مرحله اول ممکن است ۱۲-۱۴ ساعت برای زنان اولین بار زایمان‌دار و ۵-۶ ساعت برای مادرانی که قبلاً زایمان کرده‌اند طول بکشد. انقباضات رحمی باعث باز شدن دهانه رحم می‌شود که میزان این باز شدن با سانتی‌متر اندازه‌گیری می‌شود. دهانه رحم به طور کامل باید ۱۰ سانتی‌متر باز شود.

- دردهای ابتدایی: از شروع انقباضات واقعی زایمانی تا زمانی که دهانه رحم به ۴ سانتی‌متر باز شود. در این مرحله، دهانه رحم علاوه بر باز شدن، نازک نیز می‌شود. این بخش معمولاً نسبت به سایر مراحل قابل تحمل‌تر است و از آنجایی که حدود ۶ ساعت طول می‌کشد، بسیاری از خانم‌ها ترجیح می‌دهند این مرحله را در خانه بگذرانند. در این مرحله، باز شدن دهانه رحم به کندی صورت می‌گیرد.

برای مثال، زمان بیشتری برای باز شدن از ۲ سانتی‌متر به ۴ سانتی‌متر نیاز است تا از ۶ سانتی‌متر به ۸ سانتی‌متر، هرچند که در هر دو حالت، پیشرفت ۲ سانتی‌متری حاصل شده است.

- دردهای فعال: از زمانی که دهانه رحم به ۴ سانتی‌متر باز شده تا رسیدن به ۷ سانتی‌متر. هنگامی که دهانه رحم به ۶ سانتی‌متر باز می‌شود، انقباضات قوی‌تر شده و دفعات آن‌ها نیز افزایش می‌یابد و زمان بیشتری طول می‌کشد. به عنوان مثال، هر دو دقیقه یک انقباض ۶۰ ثانیه‌ای رخ می‌دهد. در این مرحله ممکن است احساس گرما کنید، دهانتان خشک شود، کمی خسته شوید و کمردرد بگیرید.

بهتر است مرتب تغییر وضعیت دهید ولی به پشت نخوابید. مرتب ادرار کنید (ساعتی یکبار) و در صورت امکان حوله گرم به کمرتان بگذارید. صورتتان را بشویید و نفس‌های عمیق بکشید.

- مرحله انتقالی: از زمانی که دهانه رحم به ۸ سانتی‌متر باز شود تا رسیدن به ۱۰ سانتی‌متر. این مرحله به عقیده بسیاری از زنان، دردناک‌ترین مرحله است اما خوشبختانه کوتاه‌ترین مرحله نیز می‌باشد (معمولاً ۲۰-۹۰ دقیقه طول می‌کشد). در این مرحله احساس دفع مدفوع به شما دست می‌دهد که نشان می‌دهد سر جنین به راست‌روده شما فشار می‌آورد و زایمان نزدیک است.

سایر علائم این مرحله شامل تحریک‌پذیری، نشانۀ خونی، لرز، تهوع و استفراغ، گرفتگی پا و تعریق می‌باشد. سعی کنید بدنتان را شل کنید و نفس‌هایتان را سریع‌تر کنید. اگر احساس گیجی می‌کنید، درون دست‌های بسته‌تان تنفس کنید. مرتب تغییر وضعیت دهید و در صورت نیاز صدای خود را بیرون بدهید.

هنگامی که دهانه رحم به ۱۰ سانتی‌متر باز شود، شما احساس فشار در لگنتان خواهید کرد و تمایل غیر قابل کنترل به زور زدن دارید. اما اگر دهانه رحم به طور کامل باز نشده باشد نباید زور بزنید چون باعث آسیب به دهانه رحم می‌شود. با فشارهای شما و انقباضات رحمی، سر جنین پایین‌تر می‌آید و به کف لگن فشار وارد می‌کند و با عضلات خارجی این ناحیه (پرینه) مماس می‌شود. این فشار باعث احساس کشیدگی و سوزش در منطقه پرینه می‌شود که معمولاً فقط لحظه‌ای است زیرا فشار سر جنین به پرینه نوعی بی‌حسی طبیعی ایجاد می‌کند.

این مرحله برای جنین بسیار بحرانی است. ممکن است این مرحله طولانی شود و تا خروج کامل جنین ۹۰ دقیقه طول بکشد ولی معمولاً کوتاه‌تر است، مخصوصاً اگر عمل چیدن پرینه (اپیزیاتومی) توسط ماما یا پزشک صورت گیرد که باعث می‌شود مرحله دوم سریع‌تر انجام شود و فشار کمتری به سر جنین وارد گردد و از پارگی احتمالی عضلات این ناحیه جلوگیری کند. بعد از اتمام مرحله سوم، اپیزیاتومی با چند بخیه ترمیم می‌شود. معمولاً در تمامی زایمان‌های اول این اقدام انجام می‌شود و اکثر زایمان‌های دوم نیز نیاز به این عمل دارند ولی زایمان‌های سوم به بعد معمولاً احتیاجی به این عمل ندارند زیرا عضلات پرینه شل‌تر شده و مقاومت کمتری در مقابل عبور جنین نشان می‌دهند و مرحله خود به خود سریع‌تر صورت می‌گیرد.

در مرحله زایمان، جنین به طور فعال حرکت می‌کند و به عریض‌ترین قسمت لگن حرکت می‌کند، که معمولاً با تغییر وضعیت و چرخش همراه است. این حرکت‌ها فشار بیشتری به مثانه و راست‌روده مادر وارد می‌کنند. در طول زایمان و به ویژه در مرحله دوم، جمجمه جنین تحت فشار قرار می‌گیرد و مرتب تغییر شکل می‌دهد.

اگر سر نوزاد پس از تولد کشیده یا تغییر شکل یافته به نظر برسد، جای نگرانی نیست؛ این حالت به دلیل فشارهای وارد شده به سر جنین در لگن ایجاد شده است و پس از یکی دو روز به طور کامل برطرف می‌شود. استخوان‌های جمجمه جنین در همه جا کاملاً سفت نشده‌اند و نقاط نرمی به نام فونتانل یا ملاج در جلو و پشت سر نوزاد وجود دارند.

این نقاط نرم به استخوان‌های جمجمه اجازه می‌دهند که برخی نقاط بر روی هم قرار گیرند و در مجرای زایمانی بهتر جای گیرند. به طور طبیعی نوزاد با سر به دنیا می‌آید، هرچند ممکن است با پاها، باسن، صورت یا ابرو (حالتی بین سر و صورت) نیز به دنیا بیاید. مطلوب‌ترین حالت برای تولد نوزاد، حالتی است که سر به پشت مادر باشد.

تولد نوزاد با پاها (بریچ) تقریباً ۳ درصد از کل زایمان‌ها را تشکیل می‌دهد. در این حالت، زایمان طولانی‌تر و مشکل‌تر خواهد بود، به ویژه درد کمر بیشتر خواهد بود. زایمان طبیعی در حالت بریچ هم برای مادر دردناک‌تر و هم برای جنین پرخطرتر است و همچنین برای ماما یا پزشک مشکل‌تر می‌باشد. بیشتر زایمان‌های بریچ را سزارین می‌کنند، به ویژه در زایمان‌های اول و دوم.

علائم شروع زایمان سزارین

مرحلۀ دوم: تولد نوزاد

برای زایمان احتمالاً شما را به اتاق زایمان و تخت زایمان هدایت می‌کنند (گاهی با برانکارد). تخت زایمان که در مطب ماما یا پزشک دیده‌اید، شبیه به یک صندلی بلند با دو پایه در انتهاست که پاهای شما روی آنها قرار می‌گیرند. ناحیۀ تناسلی شما با مواد ضدعفونی‌کننده شسته می‌شود و روی شکم و پاهایتان پارچه‌های استریلی پهن می‌گردد. هنگامی که دهانۀ رحم به ۱۰ سانتی‌متر باز شد، ماما یا پزشکتان به شما می‌گوید که می‌توانید به طرف پایین زور بزنید (معمولاً به طور ناخودآگاه چنین احساسی را خواهید داشت). بهتر است زور زدن شما همراه با یک بازدم آهسته باشد.

بیش از ۶-۵ ثانیه نفستان را حبس نکنید. اگر پس از ۳۰ دقیقه پیشرفتی نداشتید و جنین نزول نکرد، نشستن به صورت سرپا نیز می‌تواند کمک کند. نزول جنین در مجرای زایمانی با کمک فشارهای شما و انقباضات ماهیچه‌های شکمی و دیافراگم (عضله کف قفسه سینه) صورت می‌پذیرد. هرچند این مجرا حدود ۱۰ سانتی‌متر بیشتر نیست، ممکن است ۲۰ دقیقه تا دو ساعت (در زایمان‌های مشکل) طول بکشد تا او این مسیر را طی کند. هنگامی که سر جنین کاملاً پایین آمد و به پرنیه فشار آورد، اپیزیاتومی ممکن است انجام شود. آخرین انقباض قبل از زایمان سر، احتمالاً باعث یک احساس سوزش و کشیدگی می‌شود.

پس از تولد سر، یک شانه و سپس شانه دیگر و بلافاصله بقیه بدن به دنیا می‌آید. قسمت مشکل زایمان در درجه اول همان سر است. زایمان شانه اول نیز مقداری درد ایجاد می‌کند اما بقیه بدن تقریباً به بیرون لیز می‌خورد. معمولاً دهان و بینی نوزاد تمیز می‌شود و شما برای اولین بار صدای گریه او را می‌شنوید (که هیجان‌انگیزترین مرحلۀ زایمان و حتی عمرتان است!). در این مرحله نوزاد هنوز از طریق بند ناف به شما متصل است.

برش بند ناف

ماما یا پزشکتان بند ناف را در دست می‌گیرد و هنگامی که ضربان آن تمام شد، ابتدا با دو پنس آن را می‌بندد و سپس قطع می‌کند. سپس یک گیرۀ پلاستیکی در فاصله ۲-۳ سانتی‌متری شکم نوزاد بر روی بند ناف بسته و بقیۀ آن را قطع می‌کند. از عجایب خلقت است که پس از آن همه سختی و درد و خستگی و احتمالاً بی‌خوابی، با تولد نوزاد، تقریباً همۀ دردها از بین می‌روند.

احساسات پس از تولد

به‌ویژه هنگامی که نوزاد کوچک و قشنگتان را (که ۹ ماه در انتظار دیدارش بودید) می‌بینید، همۀ دردها حتی فراموش می‌شوند! البته توجه دارید که کل مدت دردهای ناراحت‌کننده زایمان طبیعی شاید به اندازۀ مدت یک دندان درد ساده باشد، ولی متأسفانه همیشه آن چنان از دردهای زایمانی و شدت و مدت آن‌ها نقل شده که باعث وحشت مادران جوان می‌گردد.

فورسپس و واکیوم (زایمان با دستگاه)

گاهی اوقات ممکن است دردهای زایمانی به خوبی پیشرفت کند اما در انتها خروج جنین با کمی اشکال مواجه شود یا به علت زجر جنین و یا حالت اضطراری دیگری خروج سریع جنین اجباری باشد. در این حالت پزشک ممکن است تشخیص دهد که استفاده از فورسپس یا واکیوم بهتر از اجرای سزارین است. احتمال عدم موفقیت با واکیوم بیشتر از فورسپس بوده و ایجاد ضربه به پوست سر جنین بیشتر است. اگر به پزشکتان اعتماد دارید، مطمئن باشید او فقط در جایی که لازم و ضروری است از فورسپس یا واکیوم استفاده می‌کند و همیشه سلامت شما و نوزادتان را ارجح می‌داند.

علائم شروع زایمان چیست

مرحلۀ سوم: خروج جفت

جفت عضوی است که در طول حاملگی به دیوارۀ رحم متصل است و از طریق بند ناف به جنین وصل می‌باشد. مسئولیت تغذیه و اکسیژن‌رسانی به جنین و دفع ضایعات جنین به عهده جفت است. پس از تولد نوزاد، انقباض رحم متوقف می‌شود و می‌تواند پس از آن همه فعالیت کمی استراحت کند.

پس از چند دقیقه دوباره منقبض می‌شود. این انقباضات جفت را از دیوارۀ رحم جدا کرده و آن را به بیرون هدایت می‌کنند که معمولاً با خروج مقداری خون نیز همراه است. پس از خروج جفت، ماما یا پزشکتان اقدام به ترمیم اپیزیاتومی می‌کند (در صورتی که انجام شده باشد). بخیه‌ها را با نخ‌های قابل جذب انجام می‌دهند که در عرض ۱۵-۲۰ روز جذب می‌شوند. نوزادتان کاملاً بررسی می‌شود و به شما داده می‌شود. بهتر است هرچه زودتر او را شیر دهید. این کار هم ارتباط عاطفی نوزاد و مادر را تقویت می‌کند، هم جریان شیر زودتر برقرار می‌شود و هم رحم زودتر به حالت اولیه برمی‌گردد (به علت هورمون‌های مترشحه در اثر مکیدن پستان).

حداقل تا دو ساعت در زایشگاه خواهید ماند و ماما یا پرستار آن بخش، خونریزی رحمی شما را کنترل می‌کند. اگر رحم شما منقبض شد و خونریزی‌تان کنترل گشت، شما را به اتاقتان در بخش منتقل می‌کنند. هرچند پس از آن همه تلاش احساس خستگی می‌کنید، احتمالاً برای خوابیدن بیش از اندازه هیجان‌زده هستید و بعد از خبر دادن به فامیل و آشنایان حتماً بیشتر از هر کاری تمایل دارید عضو جدید خانواده‌تان را نگاه کنید و او را تحسین نمایید و البته هرکسی هم به دنبال شباهت تازه‌وارد عزیز با خود می‌باشد.

مراقبت‌های پس از زایمان

زمان ترخیص معمولاً در زایمان طبیعی ۲۴ ساعت بعد از زایمان و در سزارین ۷۲ ساعت بعد از زایمان است. شش هفته اول بعد از زایمان دوران نقاهت یا نفاس نامیده می‌شود. در این مدت نیز لازم است مادر در روز دهم و روز چهلم پس از زایمان به مراکز بهداشتی مراجعه نماید تا از نظر وجود علائم خطر مورد بررسی قرار گیرد.

نکاتی برای آماده شدن برای زایمان

- در مورد زایمان و نحوه زایمان خود با پزشک یا ماما صحبت کنید.

- کلاس های آمادگی برای زایمان را شرکت کنید.

- یک برنامه زایمانی تهیه کنید.

- کیف بیمارستان خود را آماده کنید.

- با همسر یا شریک زندگی خود در مورد زایمان صحبت کنید و از او بخواهید که در طول زایمان در کنار شما باشد.

- استراحت کافی داشته باشید و از غذاهای سالم و مقوی استفاده کنید.

در صورت مشاهده هر یک از علائم زیر، باید فورا با پزشک یا بیمارستان خود تماس بگیرید:

- انقباضات رحمی منظم و شدید

- پاره شدن کیسه آب

- خونریزی شدید واژینال

- درد شدید شکم یا کمر

- تب

- لرز

- حالت تهوع یا استفراغ مداوم

- کاهش حرکات جنین

فرآیند زایمان

مرور وقایع زایمان: مرحله اول یا دردهای زایمانی

در مرحله اول زایمان، با شروع انقباضات رحمی، گردن رحم به تدریج نرم و منبسط می‌شود تا به 10 سانتی‌متر برسد. این مرحله به سه فاز تقسیم می‌شود: فاز ابتدایی، فاز اکتیو، و فاز انتقالی.

فاز ابتدایی

در فاز ابتدایی، رحم به صورت منظم منقبض می‌شود. این انقباضات، بر خلاف انقباضات براکستون هیکز که نامنظم و بدون درد هستند، به تدریج دردناک می‌شوند. ریتم و سرعت زایمان در هر زن باردار ممکن است متفاوت باشد. برخی از زنان حتی ممکن است متوجه انقباضات اولیه نشوند، در حالی که دهانه رحم چندین سانتی‌متر باز شده است. وقتی گردن رحم شروع به باز شدن می‌کند، وضعیت آن در لگن تغییر کرده و به سمت جلو می‌آید و نرم می‌شود. برای درک بهتر این تفاوت، نوک بینی خود را لمس کنید؛ سفت و عضلانی است. حالا لب‌های خود را لمس کنید؛ نرم و شل است. گردن رحم از حالت سفت به حالت شل در می‌آید.

چه می‌توان کرد؟

در این مرحله می‌توانید در خانه چرخی بزنید، برای قدم زدن بیرون بروید، یک فیلم تماشا کنید یا یک حمام گرم بگیرید. چرت بزنید یا استراحت کنید. تنقلات مصرف کنید؛ خوراکی‌های غنی از کربوهیدرات بهترین انتخاب هستند. اگر انقباضات دردناک هستند، ماساژ، تکنیک‌های آرامش‌بخشی، و دوش آب گرم می‌توانند مفید باشند.

فاز فعال

در فاز فعال، دهانه رحم به طور کامل باز می‌شود و انقباضات شما نزدیک‌تر و قوی‌تر می‌شوند. این انقباضات معمولاً با فاصله‌های سه تا چهار دقیقه‌ای شروع می‌شوند و به تدریج به فاصله‌های ۶۰ تا ۹۰ ثانیه‌ای می‌رسند.

چه باید کرد؟

وقتی احساس می‌کنید که رفتن به بیمارستان یا زایشگاه بهتر از ماندن در خانه است، وقت آن است که حرکت کنید. اگر در خانه زایمان می‌کنید، به ماما یا پزشک خود اطلاع دهید. در این مرحله، انقباضات مکرر و شدید هستند. می‌توانید وضعیت‌های مختلفی را امتحان کنید تا ببینید در کدام وضعیت احساس راحتی بیشتری دارید. تمرین تنفس و تکنیک‌های آرامش‌بخشی نیز بسیار مفید هستند. می‌توانید دوش آب گرم بگیرید تا درد کاهش یابد و زایمان سریع‌تر شود. همچنین، زایمان در وان آب می‌تواند گزینه مناسبی باشد.

گاهی اوقات ممکن است که باز شدن دهانه رحم به کندی انجام شود یا متوقف شود. در این مواقع، قدم زدن، ماساژ و حتی گریه کردن می‌تواند به تسریع زایمان کمک کند. اگر کیسه آب هنوز پاره نشده باشد، ماما ممکن است با پاره کردن آن، روند زایمان را تسریع کند. همچنین می‌توانید از مسکن‌ها و بی‌حسی‌های نخاعی استفاده کنید.

فاز انتقالی یا مرحله گذر

در این فاز، دهانه رحم از ۸ تا ۱۰ سانتیمتر باز می‌شود. هر انقباض زایمانی ۱ تا ۱.۵ دقیقه طول می‌کشد و تقریباً هر ۳ دقیقه تکرار می‌شود. این مرحله معمولاً سخت‌ترین مرحله زایمان است.

چه باید کرد؟

زایمان بسیار نزدیک است. وضعیت راحتی را برای خود انتخاب کنید. در فواصل انقباضات آرام باشید. تنفس خود را منظم کنید؛ از بینی نفس بکشید و از دهان بیرون دهید. اگر برای تحمل درد نیاز به فریاد زدن دارید، اشکالی ندارد.

مرحله دوم یا تولد نوزاد

در این فاز، رحم نوزاد را به بیرون می‌راند تا از کانال زایمانی یا واژن به دنیا بیاید. در این مرحله، همراه با انقباضات، سر نوزاد بین پاهای شما حس می‌شود. در ابتدای انقباض، نوزاد به بیرون رانده می‌شود و انتهای انقباض کمی به داخل بازمی‌گردد. وقتی سر نوزاد در واژن قرار می‌گیرد، ماما از شما می‌خواهد که کمتر فشار بیاورید تا نوزاد به آرامی بیرون بیاید و خطر پارگی کاهش یابد. اگر این اولین زایمان شما باشد، ممکن است این مرحله ساعت‌ها طول بکشد.

چه باید کرد؟

به بدن خود توجه کنید. زمانی که قدرت دارید، فشار بیاورید. سعی کنید هنگام فشار آوردن، نفس خود را حبس نکنید. در هر انقباض چندین بار فشار بیاورید. از کشش زمین استفاده کنید؛ ایستاده یا در حالت چمباتمه قرار بگیرید. اگر خیلی خسته شده‌اید، به پهلوی چپ بخوابید. اگر بی‌حسی نخاعی دارید، ماما به شما می‌گوید که چه زمانی فشار بیاورید. احتمالاً وی توصیه خواهد کرد تا زمانی که سر نوزاد دیده نشود، فشار نیاورید.

مرحله سوم یا خروج جفت

این فاز از زمانی شروع می‌شود که نوزاد به طور کامل بیرون آمده و در این فاز جفت خارج می‌شود. جفت مسئول رساندن مواد مغذی به جنین و دفع مواد زائد از بدن او است. پس از تولد نوزاد، انقباضات برای مدت کوتاهی ادامه می‌یابند و خروج کامل جفت و ضمائم آن معمولاً بیش از ۵ تا ۱۰ دقیقه طول می‌کشد.

چه باید کرد؟

احتمالاً این فاز را حس نمی‌کنید چون تمام توجه شما به نوزاد معطوف است. قرار دادن نوزاد روی قفسه سینه باعث ترشح هورمون‌هایی می‌شود که به جدا شدن جفت از رحم کمک می‌کنند. در این زمان ممکن است بسیار خسته یا بسیار هیجان‌زده باشید. برخی از مادران به علت زایمان طولانی و دردناک قادر به توجه کافی به نوزاد نیستند. بیشتر خانم‌ها در این مرحله نیاز به استراحت و تغذیه مناسب دارند. نوزاد خود را تحسین کنید. دست‌ها و پاهای او را بررسی کنید و او را در بغل بگیرید. اگر می‌خواهید نوزاد را با شیر خود تغذیه کنید، می‌توانید از همین حالا شروع کنید. حتی اگر نوزاد تمایلی نشان نمی‌دهد، او را به سینه‌تان بفشارید؛ او خیلی زود به خوردن شیر تمایل پیدا خواهد کرد.

مزایای زایمان طبیعی نسبت به سزارین:

از نظر پزشکی:

- کمترین نیاز به بیهوشی: زایمان طبیعی نیاز کمتری به بیهوشی دارد مقایسه با سزارین که یک عمل جراحی بزرگ است.

- کاهش خطرات جراحی: سزارین ممکن است با خطراتی مانند خونریزی بیشتری، عفونت، نیاز به انتقال خون و مشکلات مربوط به بیهوشی همراه باشد.

مادر و نوزاد:

- شیردهی و رابطه مادری-نوزادی: در زایمان طبیعی، مادران می‌توانند بلافاصله پس از زایمان نوزاد را در آغوش بگیرند و شیردهی را آغاز کنند، که این اقدام می‌تواند به برقراری رابطه - عاطفی بین مادر و نوزاد کمک کند. در مقابل، در سزارین، نوزاد ممکن است به دلیل مراقبت‌های پس از عمل، برای مدتی از آغوش مادر جدا بماند.

- مدت بستری کمتر: معمولاً مادران پس از زایمان طبیعی نیاز کمتری به بستری شدن دارند نسبت به سزارین.

اقتصادی و اجتماعی:

- هزینه کمتر: زایمان طبیعی به دلیل کمتر بودن نیازهای پزشکی و بستری کمتر، از نظر اقتصادی به خانواده و جامعه می‌تواند مفید باشد.

- بازگشت به تناسب اندام سریع‌تر: مادران زایمان طبیعی معمولاً می‌توانند با انجام ورزش‌های مناسب، به سرعت به تناسب اندام خود بازگردند.

به طور کلی، زایمان طبیعی به دلیل کاهش خطرات پزشکی، تسهیل در ارتباط مادری-نوزادی، کاهش هزینه‌ها و امکان بازگشت به تناسب اندام سریع‌تر، از سزارین به عنوان روشی انتخابی مطلوب‌تر معرفی می‌شود.

علائم شروع زایمان زودرس

سوالات متداول درباره علائم شروع زایمان و شرح کامل زایمان

1. چه زمانی باید بفهمم که در حال زایمان هستم؟

علائم شروع زایمان می تواند از زنی به زن دیگر متفاوت باشد، اما برخی از شایع ترین علائم عبارتند از:

انقباضات رحمی منظم و شدید

پاره شدن کیسه آب

خونریزی یا لکه بینی واژینال

کمردرد

اسهال یا حالت تهوع

افزایش ناگهانی انرژی

2. زایمان به چند مرحله تقسیم می شود؟

ج: زایمان به طور معمول به سه مرحله تقسیم می شود:

مرحله اول: از شروع انقباضات رحمی تا باز شدن کامل دهانه رحم (10 سانتی متر). این مرحله به سه فاز تقسیم می شود: فاز ابتدایی، فاز فعال و فاز انتقالی.

مرحله دوم: از باز شدن کامل دهانه رحم تا خروج نوزاد. این مرحله معمولاً چند ساعت طول می کشد و مادر انقباضات قوی تری را تجربه می کند و باید زور بزند تا نوزاد را از رحم خارج کند.

مرحله سوم: از خروج نوزاد تا خروج جفت. این مرحله معمولاً 15 تا 30 دقیقه طول می کشد.

3. بعد از زایمان چه اتفاقی می افتد؟

ج: بعد از زایمان، مادر و نوزاد باید در بیمارستان تحت نظر باشند. مادر ممکن است خونریزی، درد و خستگی را تجربه کند. نوزاد نیز باید از نظر سلامتی معاینه شود و در صورت نیاز مراقبت های پزشکی دریافت کند.

مهم:

اگر هر یک از این علائم را تجربه می کنید، مهم است که با پزشک یا ماما خود تماس بگیرید.

آنها می توانند به شما کمک کنند تا تعیین کنید که آیا در حال زایمان هستید و در صورت نیاز، مراقبت های پزشکی لازم را دریافت کنید.

گردآوری: بخش زناشویی بیتوته