گزیده اشعار زیبا و خواندنی فردوسی



زادگاه فردوسی, شعر فردوسی در مورد ایران

اشعار فردوسی

شاهنامه پرآوازه‌ترین سرودهٔ فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. 

فردوسی در سال ۳۲۹ هجری قمری برابر با ۳۱۹ خورشیدی (۹۴۰ میلادی) در روستای پاژ در شهرستان توس در خراسان دیده به جهان گشود. نام او همه جا ابوالقاسم فردوسی شناخته شده‌است. پدرش از دهقانان طوس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت. وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد .

شاهنامه پرآوازه‌ترین سرودهٔ فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. فردوسی  بین سالهای ۴۰۵ ه. ق و ۴۱۱ ه .ق از جهان رفته است.

  

نمانیم که این بوم ویران کنند

همی تاراج از شهر ایران کنند

 

نخوانند بر ما کسی آفرین

چو ویران بود بوم ایران زمین

 

بیارای دل رابه دانش که ارز

به دانش بود چو بدانی بورز

 

به دانش بود مرد را ایمنی

ببندد ز بد دست آهرمنی

 

به دانش بود بیگمان زنده مرد

خنک رنجبردار پایند مرد

 

چنین گفت داننده دهقان پیر

که دانش بود مرد را دستگیر

 

هر آن مغز کو را خرد روشنست

ز دانش به گرد تنش جوشنست

 

یک فارسی بود هشیار نام

که بر چرخ کردی به دانش لگام

 

زادگاه فردوسی, شعر فردوسی در مورد ایران

شعرهای فردوسی

 

به یزدان چنین گفت کای دادگر

تو دادی مرا دانش و زور و فر

 

چو دیدار یابی به شاخ سخن

بدانی که دانش نیاید به بن

 

اگر چند بخشی ز گنج سخن

بر افشان که دانش نیاید به بن

 

اگر دانشی مرد گوید سخن

تو بشنو که دانش نگردد کهن

 

به رنج اندر ار تنت را رواست

که خود رنج بردن به دانش سزاست

 

زادگاه فردوسی, شعر فردوسی در مورد ایران

اشعار زیبا و خواندنی فردوسی

 

بیاموز و بشنو ز هر دانشی

بیابی ز هر دانشی رامشی

 

ز خورد و ز بخشش میاسای هیچ

همه دانش و داد دادن بسیچ

 

از آن پس که بسیار بردیم رنج

به رنج اندرون گرد کردیم گنج

 

شما را همان رنج پیشست و ناز

زمانی نشیب و زمانی فراز

 

چنین است کردار گردان سپهر

گهی درد پیش آرَدَت ، گاه مهر

 

گهی بخت گردد چو اسپی شموس

به نُعم اندرون زُفتی آردت و بؤس    

 

بدان ای پسر کاین سرای فریب

ندارد ترا شادمان بی‌نهیب

 

نگهدار تن باش و آن خرد

چو خواهی که روزت به بد نگذرد

 

بدان کوش تا دور باشی ز خشم

به مردی به خواب از گنهکار چشم

 

چو خشم آوری هم پشیمان شوی

به پوزش نگهبان درمان شوی

 

به فردا ممان کار امروز را

بر تخت منشان بدآموز را

 

مجوی از دل عامیان راستی

که از جست‌ و جو آیدت کاستی

 

وزیشان ترا گر بد آید خبر

تو مشنو ز بدگوی و انده مخور

 

نه خسروپرست و نه یزدان‌پرست

اگر پای گیری سر آید به دست

 

بترس از بد مردم بدنهان

که بر بدنهان تنگ گردد جهان

 

سخن هیچ مگشای با رازدار

که او را بود نیز انباز و یار

 

سخن بشنو و بهترین یادگیر

نگر تا کدام آیدت دلپذیر

 

سخن پیش فرهنگیان سخته گوی

گه می نوازنده و تازه‌روی

 

مکن خوار خواهنده درویش را

بر تخت منشان بداندیش را

 

هرانکس که پوزش کند بر گناه

تو بپذیر و کین گذشته مخواه

 

همه داده ده باش و پروردگار

خنک مرد بخشنده و بردبار

 

چو دشمن بترسد شود چاپلوس

تو لشکر بیارای و بربند کوس

 

به جنگ آنگهی شو که دشمن ز جنگ

بپرهیزد و سست گردد به ننگ

 

وگر آشتی جوید و راستی

نبینی به دلش اندرون کاستی

 

ازو باژ بستان و کینه مجوی

چنین دار نزدیک او آب‌روی

 

چو بخشنده باشی گرامی شوی

ز دانایی و داد نامی شوی

 

تو پند پدر همچنین یاددار

به نیکی گرای و بدی باد دار

 

همی خواهم از کردگار جهان

شناسندهٔ آشکار و نهان

 

که باشد ز هر بد نگهدارتان

همه نیک نامی بود یارتان

 

ز یزدان و از ما بر آن کس درود

که تارش خرد باشد و داد پود

 

نیارد شکست اندرین عهد من

نکوشد که حنظل کند شهد من

 

بیا تا همه دست نیکی بریم

جهان جهان را به بد نسپرسم

 

 

گردآوری:بخش فرهنگ و هنر بیتوته

 

کالا ها و خدمات منتخب

      ----------------        سیــاست و اقتصــاد با بیتوتــــه      ------------------

      ----------------        همچنین در بیتوته بخوانید       -----------------------