انبار عظیم تلویزیون‌های لامپی دوو در قلب پایتخت/ نابودی قدرت خرید مردم باعث شده مردم به خرید تلویزیون‌های دهه ۷۰ روی بیاورند
- مجموعه: اخبار اقتصادی و بازرگانی
- تاریخ انتشار : سه شنبه, 10 آبان 1401 17:56
به گزارش اقتصاد۲۴، چند توییت از احسان فدایی، فعال صنعت لوازم خانگی، بهانه‌ای شد تا برای سنجش صحت و سقم خبری که مطرح کرده بود، گشتی در بازار صوت و تصویر پایتخت بزنیم. از نشانه‌ها و اطلاعات تماس، پای ما به فروشگاهی باز شد که در قلب پایتخت در عصر کوانتوم، تلویزیون‌هایی با تکنولوژی دهه ۷۰ را می‌فروشد آن هم با قیمتی رویایی! قیمتی که به یک میلیون تومان هم نمی‌رسد (طبق تبلیغ فروشنده، قیمتی معادل یک سشوار) و متقاضیان آن هزار تا هزار تا از آن می‌برند تا در بازار رکودزده لوازم خانگی؛ مشتریان را به تور بیندازند.
دور نرویم، قیمتش ۵۹۰ هزار تومان ناقابل است، تلویزیون ۱۴ اینچی اش را می‌گویم؛ آن هم به اصرار فروشنده «دوو» کره‌ای اصل.
گارانتی یک ماهه تلویزیون‌های «دوو» کره‌ای
«این تلویزیون‌ها «دوو» کره جنوبی است و ۱۰ هزار تا هم از هر کدامش موجود است؛ فقط اگر نخرید شاید تا چند روز آینده تمام شود.» این صحبت‌های فروشنده تلویزیون است که در گفتگو با اقتصاد ۲۴ بیان داشت و آدرس مغازه اش را داد که اگر متولیان امر بیدار شوند، خواهند دید این انبار در همین نزدیکی هاست.
فروشنده می‌گوید: «قیمت تلویزیون دوو ۱۴ اینچ را به صورت تک ۵۹۰ هزار تومان گذاشته ام و ۲۱ اینچی اش را ۹۹۰ هزار تومان. اصل کره اند و کنترل و آنتن و تمام تجهیزات آن هم اصل است. خیال تان راحت باشد اگر مشکلی داشتند تا یک ماه هم امکان تعویض دارد.»
واردات رسمی تلویزیون دوو؟
این فروشنده می‌گوید: «اگر بخواهید می‌توانم انبار را هم نشان تان بدهم سوله‌ای در منطقه شورآباد. ۲۹ و ۳۲ اینچی اش را هم در تعداد بالا سفارش داده ام و در روز‌های آینده خواهد آمد. همه کالا‌ها شماره سریال دارد و به طور رسمی وارد شده است؛ کالای خارجی که مثل لوازم خانگی داخلی نیست که زود خراب شود؛ خیالتان راحت باشد تا ۱۰ سال آینده برایتان کار می‌کند.»
از مغازه خارج می‌شوم؛ چقدر سوال در ذهنم است! فروشنده دل رحمی بود و انصاف داشت، واقعا قیمت‌های مناسبی را برای خریداران در نظر گرفته بود آنهم در شرایطی که خط فقر از قد و قواره خیلی از مردم بالا زده؛ اما....
اما در روز‌هایی که سر واردات هر چیزی دعواست و شعار «حمایت از تولید داخل» آن هم به طور ویژه از لوازم خانگی داخلی داده می‌شود، این حجم از تلویزیون از کجا وارد شده است؟ کدام سازمان متولی اجازه واردات آن را داده است؟ ارز آن از کجا تامین شده؟ آیا بر فروش آن در فروشگاه نظارتی هم شده؟ مردم در کجای خط فقر ۱۸ میلیونی اند که حاضرند تلویزیون قرن اتم را بخرند به شرطی که ارزان باشد؟ و هزاران سوال دیگر که آن را اینجا کوتاه می‌کنیم تا سناریو‌های دیگر را در نظر بگیریم.
لیست قیمت تلویزیون‌های دوو
چه کسی اجازه ورود تلویزیون‌های دوو را داده؟
بد نیست با همراهی شما برگردیم به ۳ حدود دهه پیش، زمانی که آرام آرام، تکنولوژی تلویزیون‌های لامپی منسوخ شد و جای خود را به پلاسما، ال سی دی و کمی بعد به ال‌ای دی داد! از طرفی ۲۲ سال از جوان‌مرگ‌شدن «دوو» در کره جنوبی می‌گذرد، اگر این تلویزیون‌ها اصل کره است تاکنون کجا بوده اند تا خود را به قلب تهران برسانند؟ در روز‌های ممنوعیت واردات لوازم خانگی، چه کسی اجازه واردات این حجم از تلویزیون به اصطلاح «دوو» را داده است؟
کسی که این محصولات را می‌فروشد به هیچ وجه منبع واردات خود را اعلام نمی‌کند، ولی نکته مهم‌تر این است که با تاکید می‌گوید تمام محصولات کد رهگیری دارد و عوارض گمرکی پرداخت کرده است، گمرک بر چه اساسی در این شرایطی که در کشور، تولیدکنندگان به شدت برای فروش محصول خود تلاش می‌کنند و بازار را رکودی بی سابقه فراگرفته و تولیدکننده تمام سرمایه درگردش خود را درگیر واردات تکنولوژی و قالب‌های جدید می‌کند که محصول به روزتر تولید کند مجوز ورود این حجم از تلویزیون را می‌دهد و نکته جالب‌تر این است که واردکننده به این تاکید می‌کند که «من با این شرایطی که بازار استقبال می‌کند تلویزیون‌های ۲۹ و ۳۲ اینچی لامپی را هم به لیست فروشم اضافه می‌کنم.»
برگشت به عقب این بار در بازار تلویزیون فروشان
اینکه محصول ارزان به دست مردم برسد جای بسی تقدیر و تشکر دارد، ولی چرا یک محصول با تکنولوژی بسیار قدیمی باید وارد شود؟ آیا نباید اگر اجازه واردات می‌دهیم لوازم خانگی با تکنولوژی روز وارد کنیم؟ آیا سهم مردم ما بهره مندی از تولیدات روز دنیا نیست؟ از طرفی اگر قرار است شعار حمایت از تولید داخلی در بازار لوازم خانگی بدهیم چرا هزاران تلویزیون لامپی دوو را می‌پذیریم تا بازار کسادِ تولیدکنندگان داخلی را کسادتر کنیم؟
مورد عجیب‌تر اینکه این فروشگاه نه در بانه است و نه زیرپله ای، بلکه فروشگاهی معتبر در قلب پایتخت است که این ابهام را به ذهن متبادر می‌کند که اگر به واسطه نور چشمی وارد شده آیا نظارتی هم در بازار نیست؟
سوال ما از دستگاه‌های متولی امر این است که آیا؛ ۱. اینقدر قدرت خرید مردم کاهش پیدا کرده که به سراغ لوازم خانگی‌های قدیمی آنهم مدلی منسوخ شده در دنیا بروند؟ ۲. وقتی این گونه محصولات به صورت رسمی وارد کشور می‌شود توانی برای رقابت کالا‌های ایرانی باقی خواهد ماند؟ البته منظور مسئولانی است که شعار حمایت از تولید ملی می‌دهند، وقتی می‌توانیم نیازمان را به این محصولات ارزان تامین کنیم، چه نیازی به کالای وطنی؟
