آخرین اخبار فرهنگی - هنری

فیلم رزمی،اخبار فرهنگی،خبرهای فرهنگی

۱۰ فیلم رزمی جذاب و دیدنی در مورد بوکس که علیرغم کیفیتشان نادیده گرفته شدند

روزیاتو | در طول سال ها اکران فیلم های مورد تحسین منتقدان و موفق در گیشه، چندین فیلم رزمی با موضوع بوکس تا حدودی دور از…

جامعه‌ای که با موقعیت‌های کمیک روایت می‌شود



اخبار,اخبار فرهنگی وهنری,سریال مرزحوشبختی

سریال‌«مرز خوشبختی» از جمله کارهای حسین سهیلی‌زاده است که با انتخاب بازیگران جوان سعی بر این داشته که به مشکلات جوانان بپردازد که تقریبا می‌‌‌‌‌توان گفت موفق هم بوده است.

 در روزگاری که رقابت تنگاتنگی میان تلویزیون و شبکه‌های ماهواره‌ای در جریان است، حسین سهیلی‌زاده هر بار موفق شده با ساخت سریال‌های متفاوت، مخاطبان پرشماری را در یک ساعت مقرر پای جعبه جادویی بکشاند و برای ساعتی آنها را با تلویزیون سرگرم کند.

این سریال ‌برای نوروز سال ١٣٩۶ ساخته شده بود و داستان جوانی به نام امیر را روایت می‌کرد که برای تحصیل به تهران می‌آید و جزو نخبگان علمی می‌شود. امیر در ادامه به خواهر دوست خود علاقه‌مند می‌شود اما پدر دختر، راضی به سر گرفتن این وصلت نیست.

از سوی دیگر، امیر مجبور می‌شود که در سرقت یک طلا‌فروشی به دوستش حمید کمک کند اما در ادامه داستان وی به علت جلوگیری از فروش طلاها به دست حمید مجبور می‌شود مخفیانه از تهران برود اما ساک حاوی طلاها در شهر محلات که فیلم در این شهر ادامه پیدا می‌کند با چمدان یک روحانی جابجا می‌شود.

مشکلات حوزه جوانان
در مرز خوشبختی، حسین سهیلی‌زاده و علی خودسیانی تلاش بر این داشتند که به مشکلات حوزه جوانان بپردازند و در این راه موفق شدند با سریالی که کلیتش ژانر کمدی نیست، موقعیت‌های کمیک خوبی را به تصویر بکشند.

انتخاب و ترکیب جالب بازیگران در کنار هم یکی از خلاقیت‌های سهیلی‌زاده در ساخت این سریال‌ است. این کارگردان توانسته در این سریال ‌بازیگرانی را در کنار هم قرار بدهد که تا به امروز ایفای نقش چنین کاراکترهایی را بر عهده نداشته‌اند و این خصیصه همان برگ برنده سهیلی‌زاده است که کارهای او را متفاوت و پر بیننده کرده است.

علی خودسیانی نیز در این اثر توانسته است تجربه جدیدی از نگارش را با توجه به سابقه کاری خود تجربه کند. وی تا به امروز نگارش آثاری همچون رویای شیرین دریا، خواستگاران، تولدی دیگر، فصل زرد و هیات مدیره را در کارنامه بلند و بالای کاری خود جای داده است که جزو آثار پرمخاطب و جذاب تلویزیون بوده‌اند.

پربیننده‌های جذاب
مرز خوشبختی در سال پخش خود جزو سریال‌های پر بیننده عیدانه بود و همین امر سبب شده که امروز در بازپخش مجدد خود از کانال «آی فیلم عربی» نیز موفق باشد و مخاطبان زیادی را جذب این کانال خاطره ساز کند. سریال‌ سهیلی‌زاده جدا از بار معنایی و محتوایی سریال‌ با توجه به موقعیت‌های طنزی که دارد یک اثر سرگرم کننده نیز محسوب می‌شود.

سهیلی‌زاده در این سریال ‌از بازیگران جوانی چون امیرحسین آرمان، پوریا پورسرخ، مهدی سلوکی، سروش جمشیدی، شهرزاد کمال زاده و مریم معصومی استفاده کرده که تیم به نسبت خوبی برای ایفای نقش‌های مجموعه هستند.

در انتها می‌توان نتیجه گرفت که سریال «‌مرز خوشبختی» با وجودی که در ژانر «ملودرام اجتماعی» ساخته شده اما توانسته است لبخندی هم بر لب بینندگان بنشاند. سهیلی‌زاده با این تیم جوان اثبات کرد که می‌توان به همراه گروهی از جوانان یک اثر مطلوب و ماندگار برای قاب تلویزیون تهیه و تولید کرد.

مشکل اساسی ژانر درام اجتماعی
ژان کوکتو-نویسنده و کارگردان فرانسوی- درباره درام نظر جالب توجهی دارد. او اظهار می‌دارد: «درام را به گونه‌ای ظریف و هوشمندانه تعریف کرده‌اند؛ اما به گمان من کمتر به مقصود رسیده‌اند. درام عمل است‌ریشه درام در زبان یونانی به معنای کنش یا عمل است- عملی معطوف به هدف و این هدف چیزی جز افشاگری نیست.» این موضوع ماهیت درام و ژانر درام را در کنار امر دراماتیک مشخص می‌کند. آرتور میلر-نمایشنامه‌نویس آمریکایی- نظر بسیار مهمی درباره درام دارد. او می‌نویسد: «اگر در نمایش نشان داده شود که اشخاص چه کاری می‌کنند، ملو‌درام و اگر نشان داده شود که آنها چه کاری نمی‌کنند، درام شکل می‌گیرد.» بنابراین، در بیشتر سریال‌های تلویزیونی و حتی سینمای ایران شاهد ژانر ملودرام هستیم که به امر اجتماعی هم توجه ویژه‌ای دارد؛ و به اشتباه، چنین ژانری را «درام اجتماعی» می‌دانند. مشکل زمانی بدتر می‌شود که ژانر درام اجتماعی را با عنوان ژانر «اجتماعی» مطرح می‌کنند که از اساس غلط است و از عدم شناخت نویسنده و تحلیلگر برمی‌آید.

کتاب «داستان، ساختار، سبک و اصول فیلمنامه‌نویسی» نوشته «رابرت مک‌کی» از انتشارات هرمس و ترجمه محمد گذرآبادی و همچنین «فن شعر» به نویسندگی ارسطو-فیلسوف یونان باستان- به خوبی این موضوع را نشان داده‌‌اند. اینجا جا دارد که نگاه جدی به نوشته‌های انتقادی در روزنامه‌ها و سایت‌های سینمایی بیندازیم.

نویسندگانی هستند که تنها از سریال‌ها و آثار سینمایی تعریف و تمجید می‌کنند و اصلا نمی‌توانند از سطح به باطن برسند. این دسته از نویسندگان بدون مطالعه نظری و تاریخی وارد حرفه نویسندگی می‌شوند و نقدهای به شدت سطحی را هم منتشر می‌کنند که به فرایند نقدنویسی ایرانی صدمات جدی وارد کرده است.

در یکی از نقدهای سینمایی شاهد بوده‌ایم که نویسنده محترم فرق بین «تیپ» و «شخصیت» را تشخیص نداده است و با تمجیدهای بی‌مورد از نویسنده و کارگردان نه تنها راه درست را به آنها نشان نداده است بلکه نشانی غلطی هم به تماشاگر داده است و این امر باعث از بین رفتن اعتماد مخاطبان به نویسندگان آثار نمایشی شده است.

این دسته از نقدها باعث شده است تا کیفیت سریال‌های تلویزیونی هم پایین بیاید؛ زیرا کارگردان و نویسنده سریال، با خیال راحت به ساخت مجموعه‌های آبکی می‌پردازند و کسی هم نیست که «سره» را از «ناسره» تشخیص بدهد. معنای نقد نیز از همین تشخیص «سره» و «ناسره» می‌آید؛ مانند کسی که پول تقلبی را از پول واقعی تشخیص می‌دهد و مردم را هم از گمراهی نجات می‌دهد.

 

 

کالا ها و خدمات منتخب

    تازه ترین خبرها(روزنامه، سیاست و جامعه، حوادث، اقتصادی، ورزشی، دانشگاه و...)

      ----------------        سیــاست و اقتصــاد با بیتوتــــه      ------------------

      ----------------        همچنین در بیتوته بخوانید       -----------------------