از عدم توجه مسئولان به هنرمندان سپاسگزارم
- مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری
- تاریخ انتشار : چهارشنبه, 01 مرداد 1399 08:36
دو روز قبل یکی از روزنامهنگاران جوان کشورمان که مدتی هم سردبیر «جام جم» بود، بعد از دست و پنجه نرم کردن با بیماری کرونا، جان خودش را از دست داد؛ روحالله رجایی. جالب اینجاست که همین دیروز متنی به نقل از اسماعیل رمضانی مدیرکل روابط عمومی هلال احمر منتشر شد که در آن توضیح داده شده بود، زندهیاد رجایی پیش از آنکه ناچار به تحویل تلفن همراهش در بیمارستان بشود، به رمضانی پیامی داده بود با این محتوا: «دنیای خوبی بود!» بله برای او و خیلیهای دیگر زندگی به پایان رسید، اما رنج و غم و اندوه رفتنشان برای ما به یادگار ماند.
در این ایام کم نبودند روزنامهنگاران و خبرنگارانی که به کرونا مبتلا شدند و متاسفانه تا امروز تعدادی از آنان در مواجهه با این ویروس بیرحم، جان خودشان را از دست دادهاند.
در میان این همه خبر تلخ که البته هم مایه نگرانی است و هم باعث تاسف، شاید فهمیدن این خبر که یکی از قدیمیترین روزنامهنگاران کشورمان توانسته بعد از بیست و چند روز بستری شدن در بیمارستان به علت درگیری با ویروس کرونا، بالاخره از تخت بیماری بیرون بیاید و حالا روی پاهای خودش بایستد و از تجربه همآوردی با کرونا حرف بزند، بتواند اندکی التیامدهنده دلهای شکسته بسیاری از ما باشد. او از جمله بازماندگان دوره طلایی مطبوعات در ایران به حساب میآید. لیسانس حقوق دارد و دکترای اقتصاد. شاعر، نقاش، محقق ادبی- هنری، روزنامهنگار، طنزپرداز و داستاننویس است و بدون اغراق باید او را جزو یکی از اثرگذارترین هنرمندان چند دهه گذشته در ایران به حساب بیاوریم.
در عرصههای مختلف تا امروز کتابهای زیادی را منتشر کرده و به نوعی میشود او را دایرهالمعارف هنر معاصر ایران در معنای کلی به حساب آورد؛ جواد مجابی. همسرش سه روز قبل با بیان اینکه حال او بعد از ابتلا به کرونا رو به بهبود است، از پایان دوره ۲۱روز قرنطینه این نویسنده باسابقه سخن گفت. آسیه مجابی (ناستین) درباره وضعیت سلامتی جواد مجابی توضیح داد: «حالش خوشبختانه رو بهبود است و امروز (یکشنبه، ۲۹ تیر) تست آخر کرونا را انجام داده و ما منتظر جواب آن هستیم. این تست برای این است که ببینیم آنتیبادی در بدنش به وجود آمده و دیگر ناقل نیست. الان در محیط خانه با هم هستیم. پیش از این، او در یک اتاق دیگر بود و در قرنطینه کامل روزگار میگذراند.»
در آن ایام البته همسر جواد مجابی گفت: «الان شرایطی ندارد که بتواند صحبت کند؛ در این ۲۱روز فقط آه و ناله کرده است و الان صدایش واضح نیست که بتواند به خوبی حرف بزند.»
دیروز اما بالاخره او توانست سخن بگوید. این هنرمند و البته منتقد پیشکسوت بعد از رهایی از بند کرونا، حرفهای جالبی برای گفتن داشت. او گفت که امیدوار است همه ما انسانها بتوانیم در دوران پساکرونا با اخلاقیات بهتر و حفظ شأن انسانی بیشتر، زندگی خود را عوض کنیم.
او البته متنی کوتاه آماده کرده و در آن نوشته بود: «نخست باید تشکر کنم از مراقبت شبانهروزی ناستین و دخترم پوپک که کمک کردند به این سرای فانی برگردم. دیگر از دکتر ابوالقاسم مختاری که آگاهانه و بیشتر دوستانه در معالجه من کوشید.»
او در ادامه متنی که بعد از بهبودی نوشته، آورده است: «از دوستم دولتآبادی و همچنین همایون ایزدی که دائم پیگیر احوال من بودند و دوستان فراوان دیگر که بعدها خبردار شدند و مرا رهین منت خود کردند. همدلیشان را در روزهای درد و کابوس فراموش نمیکنم.»
مجابی این را هم نوشته که «باید یاد کنم از دکتر امید روحانی و البته گفتوگوهای تصویری با پسرم. در پایان سپاس و ستایش بیپایان دارم از عدم توجه کامل مسئولان فرهنگی به وضع هنرمندان معاصر. از طبعم توقع از هیچکس و هیچجا نداشتهام (ما آبروی فقر و قناعت نمیبریم)؛ اما در یک جامعه مدنی آنها وظایف بدون مرزبندی نسبت به اهل فرهنگ و هنر دارند که انجام آن شجاعت اخلاقی خاصی میطلبد.»
این پیشکسوت عرصه مطبوعات در ادامه چند کلامی هم حرف زد. مجابی گفت:«درباره کرونا هم مقاله نوشتهام و هم حدود ۵۰ شعر سرودهام.»
او البته در بخش بعدی توضیح داد که به کرونا چگونه نگاه میکند و افزود: «نظر من درباره کرونا این است که این بیماری یک بلای جهانگیر است و حالاحالاها دست از سر ما بر نمیدارد و بهپایان رسیدنش همدلی جهانیان را میطلبد.»
مجابی ادامه داد: «امیدوارم با توجه به این همه قربانی که این ویروس دارد میگیرد، ما را به مرحله دیگری از توجه به جامعه برساند، نه فقط در ایران که در جاهای دیگر تا بتوانیم در دوران پساکرونا با اخلاقیات بهتر و حفظ شأن انسانی بیشتر، زندگی خود را تغییر بدهیم.»
او در پایان سخنانش هم توضیح داد: «وضعی که فعلا در دنیا وجود دارد بر اثر سرمایهداری مهاجم، کثیف و بیاخلاق بوده، و نه در شأن انسان است و نه جامعه جهانی. امیدم این است به رغم مسائلی که در یکی دو سال آینده تحمل خواهیم کرد، بتوانیم ارزیابی تازهای از وضع جامعه و انسان معاصر داشته باشیم.»
همدلی/علی نامجو