اختلالات خوردن چیست؟ و چه علائمی دارد؟

مجموعه: تغذیه سالم

اختلالات خوردن چیست؟ و چه علائمی دارد؟

همه چیز درمورد اختلالات خوردن:

اختلالات خوردن چیست؟

اختلالات خوردن، بیماری های پزشکی جدی و تحت تأثیر بیولوژیکی هستند که با اختلالات شدید در رفتارهای غذایی فرد مشخص می شوند. اگرچه ممکن است بسیاری از افراد گهگاه نگران سلامت، وزن یا ظاهر خود باشند، اما برخی از افراد نسبت به کاهش وزن، وزن یا شکل بدن و کنترل میزان غذای خود دچار وسواس می شوند. اینها ممکن است نشانه های اختلال خوردن باشد.

اختلالات خوردن یک انتخاب نیست. این اختلالات می تواند بر سلامت جسمی و روانی فرد تأثیر بگذارد. در برخی موارد، آنها می توانند تهدید کننده زندگی باشند. با این حال، با درمان، افراد می توانند به طور کامل از اختلالات خوردن بهبود یابند.

چه کسانی در معرض خطر اختلالات خوردن هستند؟

اختلالات خوردن می تواند افراد را در هر سنی، نژادی/قومی، وزن بدن و جنسیت تحت تاثیر قرار دهد. اگرچه اختلالات خوردن اغلب در دوران نوجوانی یا بزرگسالی ظاهر می شود، اما ممکن است در دوران کودکی یا بعد از آن (40 سال و بالاتر) نیز ایجاد شود.

به یاد داشته باشید: افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است سالم به نظر برسند، اما به شدت بیمار باشند.

علت دقیق اختلالات خوردن به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، رفتاری، روانی و اجتماعی می تواند خطر ابتلا را افزایش دهد.

انواع رایج اختلالات خوردن کدامند؟

اختلالات رایج خوردن عبارتند از بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، اختلال پرخوری و اختلال اجتنابی محدود کننده مصرف غذا. هر یک از این اختلالات با علائم متفاوت اما گاهی اوقات همپوشانی همراه است. افرادی که ترکیبی از این علائم را نشان می دهند ممکن است دچار اختلال خوردن باشند و باید توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ارزیابی شوند.

بی اشتهایی عصبی چیست ؟

بی اشتهایی عصبی وضعیتی است که در آن افراد از غذا اجتناب می کنند، غذا را به شدت محدود می کنند یا مقدار بسیار کمی از غذاهای خاص را می خورند. آنها همچنین ممکن است بارها و بارها خود را وزن کنند. حتی زمانی که به طور خطرناکی کمبود وزن دارند، ممکن است خود را دارای اضافه وزن ببینند.

دو زیر گروه از بی اشتهایی عصبی وجود دارد: یک زیرگروه محدود کننده و یک زیرگروه پاکسازی بیش از حد.

محدود کننده : افراد مبتلا به زیرگروه محدود کننده بی اشتهایی عصبی به شدت میزان و نوع غذای مصرفی خود را محدود می کنند.

پاکسازی بیش از حد : افراد مبتلا به زیرگروه بی اشتهایی عصبی، میزان و نوع غذایی که مصرف می کنند را نیز بسیار محدود می کنند. علاوه بر این، ممکن است دوره های پرخوری و پاکسازی داشته باشند - خوردن مقادیر زیادی غذا در مدت کوتاهی و به دنبال آن استفراغ یا استفاده از ملین ها یا دیورتیک ها برای خلاص شدن از شر چیزی که مصرف شده است.

علائم اختلالات خوردن

علائم بی اشتهایی عصبی :

علائم بی اشتهایی عصبی عبارتند از :

– غذا خوردن بسیار محدود و/یا ورزش شدید و بیش از حد

– لاغری شدید (لاغری)

– تلاش بی وقفه برای لاغری و عدم تمایل به حفظ وزن طبیعی یا سالم

– ترس شدید از افزایش وزن

– تحریف بدن یا تصور از خود که به شدت تحت تأثیر تصورات از وزن و شکل بدن است

– انکار جدی بودن وزن کم بدن

با گذشت زمان، بی اشتهایی عصبی می تواند منجر به عواقب متعدد سلامتی شود، از جمله:

– نازک شدن استخوان ها (استئوپنی یا پوکی استخوان)

– کم خونی خفیف

– تحلیل رفتن و ضعف عضلانی

– مو و ناخن شکننده

– پوست خشک و مایل به زرد

– رشد موهای نازک در سراسر بدن (lanugo)

– یبوست شدید

– فشار خون پایین

– کند شدن تنفس و نبض

– آسیب به ساختار و عملکرد قلب

– کاهش دمای داخلی بدن، باعث می شود که فرد همیشه احساس سرما کند

– بی حالی، سستی یا احساس خستگی دائمی

– ناباروری

– ضربه مغزی

– نارسایی چند عضوی

بی اشتهایی عصبی می تواند کشنده باشد. میزان مرگ و میر (مرگ) بسیار بالایی در مقایسه با سایر اختلالات روانی دارد. افراد مبتلا به بی اشتهایی در معرض خطر مرگ ناشی از عوارض پزشکی مرتبط با گرسنگی هستند. خودکشی دومین عامل مرگ و میر در افرادی است که مبتلا به بی اشتهایی عصبی هستند.

پر خوری عصبی چیست ؟

پرخوری عصبی چیست ؟

پرخوری عصبی وضعیتی است که در آن افراد دوره های مکرر مصرف مقادیر زیادی غذا و احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن خود را دارند. این پرخوری رفتارهایی را به دنبال دارد که برای جلوگیری از افزایش وزن، پرخوری را جبران می کند، مانند استفراغ اجباری، استفاده بیش از حد از ملین ها یا دیورتیک ها، روزه گرفتن، ورزش زیاد یا ترکیبی از این رفتارها. بر خلاف افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی، افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است وزن طبیعی خود را حفظ کنند یا اضافه وزن داشته باشند.

علائم و پیامدهای سلامتی پرخوری عصبی :

علائم و پیامدهای سلامتی پرخوری عصبی عبارتند از :

– به طور مزمن ملتهب و گلو درد

– غدد بزاقی متورم در ناحیه گردن و فک

– مینای دندان فرسوده و دندان های حساس و پوسیده فزاینده در اثر قرار گرفتن در معرض اسید معده هنگام استفراغ

– اختلال رفلاکس اسید و سایر مشکلات گوارشی

– ناراحتی و تحریک روده در اثر سوء مصرف ملین ها

– کم آبی شدید ناشی از پاکسازی

– عدم تعادل الکترولیت (سطوح بسیار کم یا زیاد سدیم، کلسیم، پتاسیم و سایر مواد معدنی)، که می تواند منجر به سکته مغزی یا حمله قلبی شود.

اختلال پرخوری چیست ؟

اختلال پرخوری وضعیتی است که در آن افراد کنترل غذا خوردن خود را از دست می دهند و دوره های تکراری از خوردن مقادیر زیادی غذا را تجربه می کنند. بر خلاف پرخوری عصبی، دوره های پرخوری با پاکسازی، ورزش بیش از حد یا روزه داری همراه نیست. در نتیجه، افراد مبتلا به اختلال پرخوری اغلب دارای اضافه وزن یا چاق هستند.

علائم اختلال پرخوری :

علائم اختلال پرخوری عبارتند از :

– خوردن مقادیر زیاد غذا در مدت زمان کوتاه، مثلاً در عرض دو ساعت

– خوردن سریع در طول دوره های پرخوری

– خوردن حتی زمانی که سیر هستید یا گرسنه نیستید

– خوردن تا زمانی که به طور ناراحت کننده ای سیر شود

– خوردن به تنهایی یا مخفیانه برای جلوگیری از خجالت

– احساس ناراحتی، شرم یا گناه در مورد غذا خوردن

– رژیم گرفتن مکرر، احتمالاً بدون کاهش وزن

اختلال مصرف غذای محدودکننده اجتنابی چیست ؟

اختلال مصرف غذای محدودکننده اجتنابی (ARFID)، که قبلا به عنوان اختلال غذا خوردن انتخابی شناخته می شد، وضعیتی است که در آن افراد مقدار یا نوع غذای مصرفی را محدود می کنند. برخلاف بی اشتهایی عصبی، افراد مبتلا به ARFID تصویر بدنی تحریف شده یا ترس شدید از افزایش وزن ندارند. ARFID در سنین میانی کودکی شایع است و معمولاً زودتر از سایر اختلالات خوردن شروع می شود. بسیاری از کودکان مراحل پرخوری را پشت سر می گذارند، اما کودک مبتلا به ARFID کالری کافی برای رشد و تکامل مناسب نمی خورد و بزرگسال مبتلا به ARFID کالری کافی برای حفظ عملکرد اولیه بدن نمی خورد.

علائم ARFID :

علائم ARFID عبارتند از :

– محدودیت شدید انواع یا مقدار غذای خورده شده

– عدم اشتها یا علاقه به غذا

– کاهش وزن چشمگیر

ناراحتی معده، درد شکم یا سایر مشکلات گوارشی بدون هیچ دلیل شناخته شده دیگری

محدوده محدودی از غذاهای ترجیحی که حتی محدودتر می شود («غذا خوردن» که به تدریج بدتر می شود)

درمان اختلالات خوردن

اختلالات خوردن چگونه درمان می شود ؟

اختلالات خوردن را می توان با موفقیت درمان کرد. تشخیص و درمان به موقع برای بهبودی کامل مهم است. افراد مبتلا به اختلالات خوردن در معرض خطر بیشتری برای خودکشی و عوارض پزشکی هستند.

خانواده یک فرد می تواند نقش تعیین کننده ای در درمان داشته باشد. اعضای خانواده می توانند فردی را که مشکل غذا خوردن یا تصویر بدنی دارد تشویق کنند که به دنبال کمک باشد. آنها همچنین می توانند در طول درمان حمایت کنند و می توانند یک متحد عالی برای فرد و ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی باشند. تحقیقات نشان می دهد که ترکیب خانواده در درمان اختلالات خوردن می تواند نتایج درمان را به ویژه برای نوجوانان بهبود بخشد.

برنامه های درمانی برای اختلالات خوردن شامل روان درمانی، مراقبت و نظارت پزشکی، مشاوره تغذیه، داروها یا ترکیبی از این رویکردها است. اهداف درمانی معمولی عبارتند از:

– بازگرداندن تغذیه کافی

– رساندن وزن به سطح سالم

– کاهش ورزش بیش از حد

– توقف رفتارهای پرخوری و کم خوری

افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است سایر اختلالات روانی (مانند افسردگی یا اضطراب) یا مشکلات مصرف مواد نیز داشته باشند. درمان هر گونه بیماری همزمان به عنوان بخشی از برنامه درمانی بسیار مهم است.

اشکال خاصی از روان درمانی ("گفتگو درمانی") و رویکردهای شناختی-رفتاری می توانند برخی از اختلالات خوردن را به طور موثر درمان کنند.

تحقیقات همچنین نشان می دهد که داروها ممکن است به درمان برخی از اختلالات خوردن و اضطراب یا افسردگی مرتبط با اختلالات خوردن کمک کنند. اطلاعات مربوط به داروها اغلب تغییر می کند، بنابراین با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

از کجا می توانم کمک پیدا کنم ؟

اگر مطمئن نیستید که از کجا کمک بگیرید، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی محل خوبی برای شروع است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما می تواند شما را به یک متخصص سلامت روان واجد شرایط، مانند روانپزشک یا روانشناس که تجربه درمان اختلالات خوردن را دارد، ارجاع دهد.

آیا آزمایشات بالینی در مورد اختلالات خوردن وجود دارد ؟

NIMH از طیف وسیعی از تحقیقات، از جمله آزمایش های بالینی که به روش های جدید برای پیشگیری، تشخیص یا درمان بیماری ها و شرایط، از جمله اختلالات خوردن می پردازد، پشتیبانی می کند. اگر چه ممکن است افراد از حضور در یک کارآزمایی بالینی سود ببرند، اما شرکت کنندگان باید بدانند که هدف اولیه کارآزمایی بالینی کسب دانش جدید علمی است تا در آینده بهتر به دیگران کمک شود.

محققان NIMH و سراسر کشور آزمایش های بالینی را با بیماران و داوطلبان سالم انجام می دهند. با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد آزمایشات بالینی، مزایا و خطرات آنها و اینکه آیا یکی برای شما مناسب است صحبت کنید.

گردآوری: بخش سلامت بیتوته