مرگ دلخراش دانش‌آموز در زنگ ورزش
- مجموعه: اخبار حوادث
- تاریخ انتشار : پنج شنبه, 20 خرداد 1395 08:53
علیرضا چندماه قبل با مراجعه به پزشک متخصص قلب و عروق، متوجه می‌شود که انجام هرگونه فعالیت ورزشی برای وی ممنوع است، اما با وجودی که مسئولان مدرسه و معلم ورزش وی از این موضوع آگاه بوده‌اند، وی را مجبور به انجام فعالیت‌های ورزشی می‌کنند.
پدر داغدیده علیرضا می‌گوید: هنگام ثبت‌نام برای سال تحصیلی جدید ٩٤ نیز ضمن تکمیل فرم ثبت‌نام مربوط به پزشک پسرم مراجعه کردیم و وی فرم پزشکی را تکمیل و گواهی مدرسه را مهر کرد و گواهی کرد که انجام هرگونه فعالیت ورزشی برای علیرضا مطلقا ممنوع شود. این گواهی توسط ناظم مدرسه ضمیمه پرونده تحصیلی فرزندم شد و مراحل ثبت‌نام توسط وی انجام شد. مدیر مدرسه مبلغ ٣٠هزارتومان مربوط به بیمه دانش‌آموزی را نیز از ما دریافت کرد و توضیح داد که دانش‌آموز به‌طور شبانه‌روزی تحت پوشش این بیمه قرار دارد.
وی گفت: در آغاز نخستین زنگ ورزش سال تحصیلی مجددا به دبیرستان مذکور رفتم و با دبیر ورزش راجع به بیماری فرزندم و تأکید پزشک جهت ممنوعیت مطلق برای ورزش کردن پسرم صحبت کردم. دبیر ورزش نیز تعهد اخلاقی و انسانی به من داد که تمامی این خواسته‌ها و مراقبت‌ها را انجام داده و به هیچ طریقی ایشان را مجبور به ورزش کردن نکند و برای فرزندم رشته شطرنج درنظر می‌گیرد که متاسفانه به هیچ کدام از تعهدات خویش عمل نکرد.
وی درخصوص روز حادثه گفت: حادثه منجر به فوت علیرضا در روز شنبه اول اسفند سال گذشته درحین ورزش اتفاق افتاد. اخبار هواشناسی سراسری و هواشناسی خوزستان در ٣روز آخر بهمن ٩٤ برای کلیه شهرستان استان خوزستان را پدیده گردوخاک همراه با کاهش دید اعلام کرده بود.
تا این‌که زنگ ورزش فرا می‌رسد و دبیر ورزش علاوه بر مجبورکردن فرزندم به تعویض اونیفرم مدرسه و پوشیدن لباس ورزشی، ابتدا به سمت ایشان می‌رود و وی را بلند می‌کند ولی فرزندم مجدداً می‌نشیند که دوباره معلم به سمت او آمده و با اشاره دست‌هایش او را مجبور به دویدن در دور حیاط مدرسه می‌کند. بعد از دوبار دویدن دور زمین پسرم سمت نیمکت می‌رود و می‌نشیند و کمتر از یک دقیقه تمام علایم حیاتی‌اش را از دست می‌دهد، به‌طوری که فاقد نبض و تنفس می‌شود. همکلاسی‌ها و دوستانش می‌گویند، علیرضا روی شانه بغل‌دستی‌اش که روی نیمکت بود، می‌افتد و بچه‌ها از ترس بلند شده و فرزندم روی زمین می‌لغزد. بچه‌ها با صدا زدن معلم ورزش وی را مطلع می‌کنند.
معلم ورزش بر بالین فرزندم حاضر می‌شود و شروع به ماساژدادن قلبش می‌کند و با وقت‌کشی‌های بسیار به اورژانس زنگ می‌زنند و به اصطلاح زمان طلایی برای نجات پسرم از بین می‌رود. بیش از ١٥ دقیقه فرزندم روی زمین افتاده و با وجود خودروهای بسیاری که درحیاط مدرسه پارک شده بود و با توجه به این‌که فاصله مدرسه تا بیمارستان فقط ٥٠٠متر بود، هیچ کدام از مسئولان فرزندم را به بیمارستان منتقل نکردند و با اتلاف وقت منجر به تحمل بی‌اکسیژنی در وی می‌شوند و درنهایت اورژانس وارد مدرسه می‌شود و بعد از ١٠ الی ١٥ دقیقه تلاش برای نجات جان فرزندم وی را احیا می‌کنند.
بعد از گذشت ٤روزی که پسرم در کما بود، بالاخره در صبح روز ٤ اسفند روی تخت بیمارستان جان باخت. برخی از پرسنل بیمارستان ضمن تأکید بر این‌که نباید پسرم را مجبور به ورزش کردن می‌کردند، گفتند: اگر زمان حیاتی برای نجات وی توسط مسئولان مدرسه سوزانده نمی‌شد، فرزندتان اکنون در آغوش خانواده‌اش بود. شکایت خود را تسلیم مراجع قضائی کردم و خواستار احقاق حقوق فرزندم و مجازات مقصران و مسببان قتل غیرعمدی وی هستیم.
اخبار حوادث - شهروند
