«فتنه بازی» برای اختلال در فضای امید
- مجموعه: اخبار سیاسی و اجتماعی
- تاریخ انتشار : دوشنبه, 30 -3443 03:25
«فتنه بازی» برای اختلال در فضای امید
درهمه این چهارسال دو طرف ماجرا بر مواضع خود ایستاده بودند و به نظر می‌رسید که یک انتخابات می‌تواند سرنوشت این موضوع را رقم بزند.
اگر طرفداران وضع موجود برنده می‌شدند طبیعی بود که در بر همان پاشنه‌ای بچرخد که پس انتخابات ۸۸ چرخیده است و اگر نامزدی مخالف وضع موجود سکان اداره کشور را به دست می‌گرفت نیز امید بسیاری از مخالفان وضع موجود (که از بخشی از آن‌ها در طرفداران نامزد‌های معترض به انتخابات گذشته خلاصه می‌شدند) به تغییر شرایط بالا می‌رفت.
از قضا مورد دوم اتفاق افتاد و دکتر حسن روحانی با حضور ناگهانی و چشم گیر بسیاری از مردم خسته از هشت سال التهاب و جنجال- و البته چهار سال درگیری و رویارویی شدید- در پای صندوق‌های رأی، به ریاست جمهوری رسید تا بسیاری از معترضان به نتیجه انتخابات گذشته، نتیجه اقدامات عملی و مدنی خود را ببینند و از این رهگذر به تحکیم اعتماد سست شده خود به مقوله انتخابات بپردازند.
در چهار سال گذشته «فتنه» برچسبی شده بود در دست یک جناح سیاسی خاص تا هر که را نمی‌پسندد و قصد طرد او از صحنه را دارد، به این وسیله او را از پای درآورد. با آن هم می‌شد دانشجویانی را ستاره دار کرد و هم اساتیدی را از دانشگاه اخراج کرد. هم سندی غیر قابل خدشه برای رد صلاحیت برخی از فعالان سیاسی و مدنی بود و هم اتهامی از پیش اثبات شده برای مجازات رقیب. در کل ابزاری چند منظوره بود که استفاده کنندگان به خوبی از آن بهره می‌بردند تا رقیب را از میدان به در کنند و تا اندازه‌ای نیز موفق شده بودند.
پس از برگزاری پرشور انتخابات ۲۴ خرداد ۹۲ و حضور حماسی مردم در آخرین روزهای منتهی به انتخابات و نتیجه نامطلوبی که استفاده کنندگان از این حربه چهارساله، گرفته بودند، به نظر می‌رسید که آنان راه و روش تازه‌ای برگزینند. اما گویی «عبرت» درسی است که تنها «دیگران» باید از گذشت روزگار بگیرند.
به نظر می‌رسد که «فتنه» کاربرد تازه تری پیدا کرده است و آن اختلال در فضای پرامیدی است که توسط مردم خلق شده و دولت وعده مدیریت آن را داده است. در اولین مورد پس از انتخابات تلاش کرده بودند تا بخشی از هواداران رئیس جمهور را متصف به صفت «فتنه گر» کنند و در این میان سدی میان رئیس جمهور وهوادارانش ایجاد کنند. امری که البته با واکنش زودهنگام حسن روحانی می‌سر نشد.
پس از آن در ماجراهای مربوط به رای اعتماد وزرای دولت یازدهم «عضویت در جریان فتنه» را سندی کرده بودند تا در اتفاقی عجیب رئیس جمهور برای تکمیل کابینه خود چهاربار راه پاستور تا بهارستان را بپیماید. با همین حربه توانستند برخی از مدیران باسابقه و کارآمد را از همراهی با دولت محروم کنند و از این رهگذر امید گروه‌هایی از مردم را به یاس نزدیک کنند.
به نظر می‌رسد که «فتنه» همچنان می‌تواند در این میانه نقش آفرینی کند. همین که دولت از اصولگرایان نباشد، خود می‌تواند از هرگوشه آن فتنه‌ای بیرون آورد و مانند نارنجکی در فضای آرام پس از انتخابات منفجر کرد. حتی می‌توان تقارن روزهای آرام پس از انتخابات با حوادث چهارسال گذشته را بهانه‌ای قرار داد و معرکه‌ای از «فتنه» برپا کرد.
روزهای منتهی به عاشورای امسال در تبلیغات رسانه ملی و برخی از فعالان سیاسی این طیف بیش و پیش از آنکه یادآور حرکت امام حسین (ع) و وحشیگری سپاهایان بنی امیه در حق خاندان پیامبر (ص) باشد، یادآور برخی اتفاقات در عاشورای سال ۸۸ در چند خیابان تهران بود (آن هم تنها بخشی از آن ماجرای تلخ).
از همین منظر می‌توان پیش بینی کرد که همه اتفاقات روزهای مهم پس از انتخابات خرداد ۸۸- که بخشی از معترضان در آن حضور داشتند- در سال‌های آینده به اتفاقی تاریخی بدل شود. مثلا می‌توان به حضور برخی از معترضان به نتیجه انتخابات در اتفاقات روزقدس، ۱۶ آذر، ۱۳ آبان و... سال ۸۸ پرداخت و از هر روز آن اتفاقی تاریخی ساخت که دشمنان اسلام و ایران و فلسطین و به خیابان آمدند تا راه را برای پیروزی اسرائیل واستیلای آمریکا بر کشور هموار کنند (!).
این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که بسیاری از همین «فتنه گران» در انتخابات ۹۲ حضور پیدا کردند و مقدمات یک حماسه بزرگ را فراهم کردند و هم اکنون نیز پشت سر رئیس جمهوری قرار گرفته‌اند که از مجرای تنگ شورای نگهبان گذشته و تایید مقامات نظام را نیز در کارنامه خود دارد. از سوی دیگر تصمیم برای آزادی برخی از زندانیان حوادث پس از انتخابات به نظر می‌رسد که تلاشی برای تثبیت آرامش به وجود آمده در فضای کنونی، بوده است. امری که این روز‌ها به شدت از سوی «فتنه بازان» مورد تهدید قرار گرفته است.
/روزنامه ابتکار
