امکان جذب دی‌اکسید کربن از هوا با خالکوبی‌های زنده بر روی آسمان‌خراش‌ها
- مجموعه: نوآوری و کشفیات علمی
به گزارش ایسنا به نقل از نیواطلس، محققان بر این باورند طی ۲۵ سال آینده، در اتحادیه اروپا حدود ۹.۴ میلیارد متر مربع ساختمان جدید ساخته یا بازسازی خواهد شد. این عدد چیزی فراتر از مساحت ساده نمای ساختمان است، بلکه آن را می‌توان فضایی برای کشت زیستی در نظر گرفت. البته نه برای کاشت گندم یا ذرت، بلکه برای پرورش باکتری‌ها و قارچ‌ها.
کارول پلنشت (Carole Planchette) عضوی از گروهی است که از شورای نوآوری اروپا نزدیک به سه میلیون یورو بودجه برای اجرای پروژه‌ای به نام REMEDY دریافت کرده است؛ عنوان کامل پروژه خالکوبی زیستی برای شهرهای مقاوم، سازگار و تاب‌آور است.
او توضیح می‌دهد که این خالکوبی‌های زنده از دو لایه تشکیل خواهند شد:
لایه اول: جوهر رنگی با وضوح بالا برای ایجاد الگوی ظاهری.
لایه دوم: لایه زنده شامل زیست‌لایه‌ای نازک از میکروارگانیسم‌ها که با استفاده از «جوهر زیستی» اعمال می‌شود.
پلنشت می‌گوید: این زیست لایه قرار است نازک باقی بماند و عمدتا شفاف باشد، البته ممکن است کمی تغییر رنگ یا بافت نیز به همراه داشته باشد. تاثیر زیبایی‌شناختی آن به‌دقت بررسی خواهد شد و آزمایش‌های اختصاصی برای آن در نظر گرفته شده است.
اهدافی فراتر از زیبایی
به گفته پلنشت، این پروژه تنها جنبه بصری ندارد. هدف اصلی، ایجاد نوعی میکروبیوم مفید برای ساختمان‌ها است؛ محیطی که در برابر میکروب‌های بیماری‌زا مقاوم باشد و حتی ترک‌های سطحی را به‌صورت خودکار ترمیم کند.
مزایای دیگر این خالکوبی‌ها شامل جذب دی‌اکسید کربن، تولید اکسیژن، پاکسازی زیستی و حتی درخشش زیستی است.
پلنشت همچنین می‌گوید که هنوز اطلاعات مربوط به نوع میکروب‌هایی که در این جوهرها استفاده خواهند شد محرمانه است، اما هدف آن‌ها یافتن ارگانیسم‌هایی است که بتوانند کنسرسیوم‌های میکروبی پایدار و کارآمد تشکیل دهند.
چالش‌های فنی
پلنشت در این پروژه مسئول توسعه فناوری چاپ جوهرافشان زیستی است تا این خالکوبی‌ها روی مصالح ساختمانی چاپ شوند. اما این کار به آن سادگی که به نظر می‌رسد نیست؛ چرا که نازل‌های چاپگرهای معمولی، برای پخش خوشه‌های میکروارگانیسمی در اندازه میلی‌متری بسیار کوچک هستند.
او می‌گوید: من مطمئنم که ما در طول مدت پروژه، جوهرهای مناسب و فناوری چاپگر سفارشی‌شده را توسعه خواهیم داد. امیدوارم که میکروارگانیسم‌هایی پیدا کنیم که در جوهر زنده بمانند و تنش‌های ناشی از فرآیند چاپ را تحمل کنند. این پروژه، قلمرو ناآشنایی را در دنیای صنعت، پیش روی ما گذاشته است.
