بیوگرافی ویلهلم همرشوی: نقاش سکوت و نور

مجموعه: هنر و هنرمند

ویلهلم همرشوی

ویلهلم همرشوی: معمار فضاهای خالی و رمزآلود

بیوگرافی ویلهلم همرشوی

بیوگرافی ویلهلم همرشوی 

ویلهلم همرشوی (Vilhelm Hammershøi)، متولد ۱۵ مه ۱۸۶۴ در کپنهاگ دانمارک و درگذشته ۱۳ فوریه ۱۹۱۶، یکی از برجسته‌ترین نقاشان دانمارکی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. او به خاطر پرتره‌های شاعرانه، interiors (فضاهای داخلی) آرام و ملایم، و منظره‌های خالی از جمعیت شناخته می‌شود. آثارش اغلب با پالت رنگی محدود به خاکستری‌ها، زردهای کم‌رنگ، سبزها و رنگ‌های تیره، فضایی از سکوت، انزوا و رمزآلودگی ایجاد می‌کنند.

همرشوی را گاهی "نقاش اتاق‌های آرام" می‌نامند، و سبک او ترکیبی از رئالیسم، نمادگرایی و تأثیرات از نقاشان هلندی قرن طلایی مانند یوهانس ورمیر است.

همرشوی در طول زندگی‌اش عمدتاً در کپنهاگ کار کرد و سفرهایی به اروپا داشت که بر آثارش تأثیر گذاشت. اگرچه در زمان حیاتش مورد تحسین هنرمندان و نویسندگانی مانند امیل نولده و راینر ماریا ریلکه قرار گرفت، اما شهرت جهانی‌اش پس از مرگش افزایش یافت. امروزه، او یکی از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان اسکاندیناوی است و نمایشگاه‌های بزرگی از آثارش در موزه‌هایی مانند موزه اورسی پاریس و گوگنهایم نیویورک برگزار شده است.

زندگینامه ویلهلم همرشوی

زندگی اولیه و آموزش

ویلهلم همرشوی در خانواده‌ای ثروتمند به دنیا آمد. پدرش، کریستین همرشوی، تاجر بود و مادرش، فردریکا (نام خانوادگی رنتزمان)، علاقه‌مند به هنر و فرهنگ. او یک خواهر به نام آنا و دو برادر داشت که یکی از آن‌ها، سوِند همرشوی، نیز نقاش و سفالگر شد. از سن هشت سالگی، استعداد هنری‌اش آشکار شد و مادرش او را تشویق کرد. او نزد نیلز کریستین کیرکگور (پسرعموی فیلسوف سورن کیرکگور) و هولگر گرونوولد طراحی آموخت و نزد ویلهلم کین نقاشی.

شعر سکوت همرشوی

از سال ۱۸۷۹ تا ۱۸۸۴، در آکادمی سلطنتی هنرهای زیبا در کپنهاگ نزد فردریک ورمهرن (نقاش رئالیست) تحصیل کرد. سپس از ۱۸۸۳ تا ۱۸۸۵، در مدرسه آزاد هنرمندان نزد پدر سِوِرین کرویر (از گروه اسکاگن) آموزش دید. کرویر اجازه داد سبک منحصربه‌فرد همرشوی توسعه یابد و در نامه‌ای نوشت که شاگردی دارد که "به طور عجیبی نقاشی می‌کند" و سعی نمی‌کند بر او تأثیر بگذارد.

در سال ۱۸۸۵، با پرتره‌ای از خواهرش آنا در نمایشگاه بهاری شارلوتنبورگ شرکت کرد که مورد تحسین قرار گرفت، حتی گفته می‌شود پی‌یر-اوگوست رنوآر آن را ستود. اما برخی منتقدان آن را "نوراستنیک" (عصبی) نامیدند به دلیل لحن somber و پیچیدگی روانشناختی‌اش.

در سال ۱۸۸۷، به هلند سفر کرد و با عصر طلایی هلندی، به ویژه ورمیر، آشنا شد که تأثیر عمیقی بر او گذاشت. 

نقاشی‌های ویلهلم همرشوی

حرفه هنری و سبک

همرشوی عمدتاً در کپنهاگ کار کرد و پرتره‌ها، معماری، interiors و منظره‌ها نقاشی کرد. او از رنگ‌های روشن اجتناب می‌کرد و پالت محدود به خاکستری‌ها و رنگ‌های ملایم را ترجیح می‌داد. آثارش اغلب فضایی از تنش خفیف و رمزآلودگی ایجاد می‌کنند، با фигуре‌هایی که پشت به بیننده دارند و در فعالیت‌هایی مانند خواندن غرق هستند.

در سال ۱۸۹۱، دو اثرش (دختر جوان در حال دوختن و اتاق خواب) از نمایشگاه شارلوتنبورگ رد شد، که منجر به تأسیس "دن فری اودستیلینگ" (نمایشگاه آزاد) توسط او و دیگر هنرمندان جوان شد. این رویداد به نمایش روندهای نوآورانه کمک کرد.

سبک او ترکیبی از نمادگرایی، رئالیسم و طبیعی‌گرایی است. او از تأثیرات دانمارکی عصر طلایی مانند کریستین کوبکه و ویلهلم بندز، و همچنین ایمپرسیونیست‌هایی مانند مونه و ویسلر الهام گرفت. interiors او اغلب در آپارتمان‌هایش در خیابان استرندگاده ۳۰ (۱۸۹۸-۱۹۰۹) و ۲۵ (۱۹۱۳-۱۹۱۶) نقاشی شده‌اند، با طراحی مینیمالیستی سفید و خاکستری که بر سبک دکوراسیون دانمارکی تأثیر گذاشت.

سفرهایش به اروپا، از جمله پاریس، آلمان، بلژیک، ایتالیا و پنج سفر به لندن (از ۱۸۹۷)، بر آثارش تأثیر گذاشت. در لندن، جو مه‌آلود را دوست داشت و دو منظره از موزه بریتانیا نقاشی کرد. منتقدان سبک او را "مونه ملاقات با مدرسه کامدن" توصیف کرده‌اند.

پس از سفر به پاریس، آثارش بیش از حد دقیق شد و طبق منتقد سورن ملیکیان، "مهارت نقاشی باقی ماند اما جادو از دست رفت." ریلکه در ۱۹۰۵ نوشت: "همرشوی کسی نیست که بتوان سریع درباره‌اش صحبت کرد. کارش وسیع و کند است."

او بخشی از "مدرسه interiors کپنهاگ" بود، همراه با کارل هولسو و پیتر ایلستد (برادر همسرش). 

همرشوی و ورمیر

آثار مهم

آثار برجسته همرشوی عبارتند از:

پرتره زن جوان، خواهر هنرمند آنا همرشوی (۱۸۸۵): پرتره‌ای somber از خواهرش، که لحن روانشناختی پیچیده‌ای دارد. در مجموعه هیرشپرونگ.

داخلی با مرد جوان در حال خواندن (۱۸۹۸): نشان‌دهنده برادرش سوِند، با فضایی از جذب و تأمل. در مجموعه هیرشپرونگ.

داخلی با زن پشت پیانو، استرندگاده ۳۰ (۱۹۰۱): همسرش ایدا پشت به بیننده، در فضایی رمزآلود. مجموعه خصوصی.

نمای دریاچه گنتوفته (باران آفتابی) (۱۹۰۳): منظره‌ای تقریباً انتزاعی با تقارن ناقص.

داخلی با زن جوان دیده‌شده از پشت (۱۹۰۳-۱۹۰۴): ایدا پشت به بیننده، در موزه هنر راندرز.

درهای سفید (۱۹۰۵): فضایی خالی با درهای باز به اتاق‌های پنهان. در مجموعه دیوید.

بالایی از کاخ کریستینزبورگ (۱۹۰۷): منظره شهری خالی در پالت خاکستری. در گالری ملی دانمارک.

ایدا در حال خواندن نامه (۱۸۹۹)، آمالیه‌برگ广场، کپنهاگ (۱۸۹۶)، و خودنگاره (۱۸۹۵) نیز از آثار مهم هستند.

آخرین نقاشی‌اش ایدا در حال دوختن بود (۱۹۱۶).

فضاهای داخلی همرشوی

زندگی شخصی

در سال ۱۸۹۱ با ایدا ایلستد ازدواج کرد. ایدا اغلب مدل interiors او بود و معمولاً پشت به بیننده نشان داده می‌شود. ایدا همچنین مدل برادرش پیتر ایلستد و کارل هولسو بود. همرشوی و پیتر دوستان مادام‌العمر، شریک تجاری و همکار بودند. موزه متروپولیتن در ۲۰۰۱ نمایشگاه مشترکی از آثارشان برگزار کرد.

پس از ازدواج، شش ماه در پاریس گذراندند. زندگی‌شان عمدتاً در آپارتمان‌های کپنهاگ بود. همرشوی مردی آرام و گوشه‌گیر بود، دوستان کمی داشت اما تحسین‌کنندگان خلاقی مانند ریلکه داشت. در مصاحبه‌ای در ۱۹۰۷، زیبایی اتاق‌های خالی را توصیف کرد.

مرگ و میراث

همرشوی در ۱۳ فوریه ۱۹۱۶ بر اثر سرطان گلو درگذشت، در سن ۵۱ سالگی. نمایشگاه یادبودی همان سال در کپنهاگ برگزار شد.

میراث او پس از نمایشگاه "نور شمالی" در ۱۹۸۲ در موزه بروکلین احیا شد. امروزه، آثارش رکوردهای حراجی می‌زنند؛ مثلاً "ایدا در حال خواندن نامه" در ۲۰۱۲ به قیمت ۱.۷۲۱ میلیون پوند فروخته شد، و "داخلی با سه‌پایه، برِدگاده ۲۵" در ۲۰۱۸ به ۵ میلیون دلار رسید.

در ۱۹۹۷، دانمارک تمبری به افتخارش منتشر کرد. مستند بی‌بی‌سی در ۲۰۰۵ با مایکل پالین به زندگی‌اش پرداخت، که پالین گفت: "کلید درک همرشوی این است که او عمداً نمی‌خواست ما او را بشناسیم. او هنرمند بود. نقاشی می‌کرد. بقیه سکوت است."

آثار همرشوی نه تنها بر نقاشی مدرن، بلکه بر معماری و سینما نیز تأثیر گذاشته‌اند، با تأکید بر فضاهای خالی و نور ملایم.

گردآوری: بخش فرهنگ و هنر بیتوته