رموز بیخودی (اقبال لاهوری)

فرد را ربط جماعت رحمت است

جوهر او را کمال از ملت است

تاتوانی با جماعت یار باش

رونق هنگامه ی احرار باش

حرز جان کن گفته ی خیرالبشر

هست شیطان از جماعت دور تر

فرد و قوم آئینه ی یک دیگرند

سلک و گوهر کهکشان و اخترند

فرد می گیرد ز ملت احترام

 ملت از افراد می یابد نظام

فرد تا اندر جماعت گم شود

قطره ی وسعت طلب قلزم شود

مایه دار سیرت دیرینه او

رفته و آینده را آئینه او

وصل استقبال و ماضی ذات او

چون ابد لا انتها اوقات او

در دلش ذوق نمو از ملت است

احتساب کار او از ملت است

پیکرش از قوم و هم جانش ز قوم

ظاهرش از قوم و پنهانش ز قوم

در زبان قوم گویا می شود

بر ره اسلاف پویا می شود

پخته تر از گرمی صحبت شود

تا بمعنی فرد هم ملت شود

وحدت او مستقیم از کثرت است

کثرت اندر وحدت او وحدت است

لفظ چون از بیت خود بیرون نشست

گوهر مضمون بجیب خود شکست

برگ سبزی کز نهال خویش ریخت

از بهاران تار امیدش گسیخت

هر که آب از زمزم ملت نخورد

شعله های نغمه در عودش فسرد

 فرد تنها از مقاصد غافل است

قوتش آشفتگی را مایل است

قوم با ضبط آشنا گرداندش

نرم رو مثل صبا گرداندش

پا به گل مانند شمشادش کند

دست و پا بندد که آزادش کند

چون اسیر حلقه ی آئین شود

آهوی رم خوی او مشکین شود

تو خودی از بیخودی نشناختی

خویش را اندر گمان انداختی

جوهر نوریست اندر خاک تو

یک شعاعش جلوه ی ادراک تو

عیشت از عیشش غم تو از غمش

زنده ئی از انقلاب هر دمش

واحدستو بر نمی تابد دوئی

من ز تاب او من استم تو توئی

خویش دار و خویش باز و خویش ساز

نازها می پرورد اندر نیاز

آتشی از سوز او گردد بلند

این شرر بر شعله اندازد کمند

فطرتش آزاد و هم زنجیری است

جزو او را قوت کل گیری است

خوگر پیکار پیهم دیدمش

هم خودی هم زندگی نامیدش

چون ز خلوت خویش را بیرون دهد

پای در هنگامه ی جلوت نهد

نقش گیر اندر دلش «او» می شود

«من» ز هم می ریزد و «تو» می شود

جبر ، قطع اختیارش می کند

از محبت مایه دارش می کند

ناز تا ناز است کم خیزد نیاز

ناز ها سازد بهم خیزد نیاز

در جماعت خود شکن گردد خودی

تا ز گلبرگی چمن گردد خودی

«نکته ها چون تیغ پولاد است تیز

گر نمی فهمی ز پیش ما گریز»