از امپراطوری «جومونگ» چه آثاری تا امروز باقی مانده است؟
- مجموعه: اخبار گوناگون
به گزارش فرادید، قدمت پایتخت‌ها و مقبره‌های پادشاهی باستانی گوگوریو واقع در استان‌های جیلین و لیائونینگ، به قرن اول قبل از میلاد تا قرن هفتم میلادی برمی‌گردد.
این شهر که اکنون نامش در میراث یونسکو ثبت شده، شامل بقایای باستان‌شناسی سه شهر قلعه‌ای است: شهر کوهستانی وونوو در استان لیائونینگ امروزی قرار دارد، در حالی که دو شهر دیگر، شهرهای کوهستانی گوئونی و واندو در جیان امروزی، استان جیلین واقع شده‌اند. افزون بر این، نزدیک به ۷۰۰۰ مقبره گوگوریو نیز در این سایت قرار دارند.
پادشاهی گوگوریو از ۳۷ قبل از میلاد تا ۶۶۸ پس از میلاد بر بخشی از شمال‌شرقی چین و بخش شمالی شبه‌جزیره کره حکومت می‌کرد.
پادشاهی گوگوریو زمانی تأسیس شد که پادشاه دونگ‌میونگ، معروف به جومونگ، پس از شکست دادن تهاجمات خارجی، پایتخت خود را تأسیس کرد.
گوگوریو به همراه سیلا و باکجه بخشی از دوران «سه پادشاهی کره» (۵۷ قبل از میلاد تا ۶۶۸ پس از میلاد) بود که بر سر کنترل شبه‌جزیره کره می‌جنگیدند.
گوگوریو در روزهای اوج خود، سه‌چهارم شبه‌جزیره کره، تقریباً تمام مانچوری (شمال‌شرقی چین امروزی)، بخش‌هایی از شرق دور روسیه و بخش‌هایی از مغولستان را پس از سال‌ها جنگ قدرت با سیلا و باکجه، تحت تسلط درآورد.
مقبره‌های گوگوریو در قیاس با سازه‌های بیرونی اطراف خود در گذر زمان، جان سالم به در بردند و ویژگی‌های سبک معماری و هنر کره باستان را در خود دارند.
از بین حدود ۷۰۰۰ مقبره گوگوریو، ۴۰ مورد از آن‌ها که مقبره‌های خانواده‌های امپراتوری یا اشراف هستند، در جیان، استان جیلین واقع شده‌اند.
مقبره‌های قبلی به شکل حفره‌های سنگی و مقبره‌های بعدی از سنگریزه‌های رودخانه‌ای ساخته شده‌اند.
حدود قرن چهارم، مقبره‌ها به شکل مربع ساخته می‌شدند و داخل اهرام ساخته‌شده از بلوک‌های سنگی تراشیده قرار می‌گرفتند. بعدها مقبره‌ها به شکل تپه‌های بزرگ خاکی با پایه‌های مستطیلی ساخته شدند.
تپه‌های خاکی برای پایداری از آهک و سنگریزه‌های کوچک ساخته می‌شدند و سنگ‌ها و خاک رس اضافه را با آهک و زغال چوب مخلوط می‌کردند تا به عنوان لایه‌ی ضدآب روی محفظه سنگی داخلی عمل کند.
لایه‌های متعدد به محافظت از نقاشی‌های دیواری داخل مقبره‌ها کمک می‌کرد و به آن‌ها اجازه می‌دهد با گذشت زمان، جان سالم به در ببرند. مقبره‌های گوگوریو دارای نقاشی‌های دیواری روی دیوارهای اتاقک سنگی یا روی گچ آهکی است.
رنگ‌های روشن و خطوط مواج از ویژگی‌های بارز نقاشی‌های گوگوریو هستند. تأثیرات قوی بودایی و چینی را می‌توان در هنر گوگوریو یافت.
نقاشی‌هایی از صورت‌های فلکی چینی و گل‌های نیلوفر آبی روی سقف و گوشه‌های سقف مقبره‌ها دیده می‌شود.
بودیسم در فرهنگ گوگوریو بسیار برجسته بود. بودیسم نخستین بار سال ۳۷۲ پس از میلاد به گوگوریو معرفی شد. دولت آموزه‌های بودیسم را به رسمیت شناخت و و آن را دین رسمی ایالت کرد.
همانطور که در هنر و سبک معماری متمایز گوگوریو مشاهده می‌شود، رابطه بین گوگوریو و چین در طول سالیان عمیقاً در هم تنیده شده بود.
گوگوریو به رغم اینکه صدها سال روابط تیره‌ای با چین داشت، همچنان طلا، نقره، مروارید و منسوجات را به چین صادر می‌کرد، در حالی که چین در ازای آن سلاح، ابریشم و مواد نوشتاری ارسال می‌کرد. در سال‌های بعد، گوگوریو در نهایت سیستم نوشتاری چینی، سکه‌های وو ژو، سبک شعر چینی و عناصر معماری را که در سازه‌های ساختمانی سه شهر قلعه‌ای (کوه وونو، گوئونی و کوه واندو) دیده بود، پذیرفت.
این سه شهر در دوره‌های اولیه تا میانی پایتخت گوگوریو بودند. شهر کوهستانی وونو زادگاه تمدن گوگوریو در نظر گرفته می‌شد و نخستین شهر پایتخت بود.
شهر کوهستانی وونو عناصری از یک قلعه غیرقابل‌نفوذ با دیوار دفاعی و زیرساخت‌هایی از جمله ساختمان‌های مسکونی، انبارها، سربازخانه‌ها، دیده‌بان‌ها و حوضچه‌ها داشت. شهرهای کوهستانی گوئونی و واندو نیز پایتخت گوگوریو بودند.
سرانجام، این پادشاهی سال ۴۲۷ پس از میلاد، پایتخت خود را به پیونگیانگ منتقل کرد و تحت سلطه جانگسو، بیستمین فرمانروای پادشاهی گوگوریو قرار گرفت. پیونگیانگ منطقه مناسب‌تری برای تبدیل پادشاهی به پایتختی کلان‌شهر در نظر گرفته می‌شد.
این پایتخت‌ها و مقبره‌ها با جان سالم به در بردن از آسیب‌های زمان، اکنون شواهد فیزیکی تمدن باستانی گذشته گوگوریو به شمار می‌آیند. افزون بر این، آن‌ها استراتژی‌ها و تکنیک‌های برنامه‌ریزی پیشرفته شهری را به نمایش می‌گذارند که تأثیر مشترکی با فرهنگ‌های مختلف دیگر دارد.
شهرهای قلعه‌ای نمونه‌ای نفیس از پیشرفت معماری بشر هستند، ترکیب عناصر طبیعی مانند صخره‌ها، کوه‌ها، جنگل‌ها و رودخانه‌ها برای ایجاد یک شهر قلعه‌ای که بسیاری از سلسله‌ها و تمدن‌های بعدی از آن الگوبرداری کردند.
