قضاوت «ماه و پلنگ» را به مخاطبان بسپاریم!
- مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری
- تاریخ انتشار : سه شنبه, 07 دی 1395 15:41
بانی فیلم، بازیگر سریال «ماه و پلنگ» در خصوص فضا و کلیات مجموعه «همسایه ها» ابراز نارضایتی کرد. پوراندخت مهیمن، بازیگر اصفهانی که از سال ۱۳۶۳ فیلم ها و سریال های گوناگونی چون «زیر درخت هلو»، «معراجی ها»، «خداحافظ بچه»، «وضعفیت سفید»، «مرگ تدریجی یک رویا» و… را در کارنامه کاری خود دارد، چند شبی است که علاوه بر سریال «ماه و پلنگ» در کاری متفاوت از آثار قبلی خود با سریال طنز «همسایه ها» همراه شده است.
مهیمن در گفت و گو با ما از ورودش به «ماه و پلنگ» و دلایل ورودش به ژانر متفاوت سریال «هم سایه ها» صحبت کرد، همچنین اظهار نارضایتی از روند کلی این سریال موضوع دیگری بود که در این گپ و گفت مطرح شد.
ـ «ماه و پلنگ» کاری بود که بسیار آن را دوست داشتم و در قسمت هایی که با آقای ارجمند کار کردم، شاهد حضور خانواده ای گرم و مهربان بودیم، اما به نظرم تا پیش از ورود به ماجراهای دیگر این کار خیلی خوب بود و در کل نمی توانم نظر قطعی راجع به ادامه آن بدهم چرا که در مورد یک اثر سلایق گوناگونی وجود دارد و یک نفر آن را می پسندد و دیگری نه، اما در کل کار خوبی بود.
همکاری با داریوش ارجمند چگونه بود؟
ـ این اتفاق با توجه به این که پیش تو چنین تجربه ای را نداشتم خیلی خوب بود، آن تعاملی که وجود داشت بسیار عالی پیش رفت و فکر می کنم حس را به خوبی به مخاطب انتقال دادیم، همچنین در این کار غالباً از روی قصه پیش رفتیم چرا که هر دوی ما چندان به متن خواندن عادت نداریم و در نهایت باز هم نظر مخاطب اهمیت دارد.
نظرتان در مورد علی شادمان که نقش پسر شما را ایفا می کرد چیست؟
ـ علی شادمان بازیگر خیلی خوبی است و این موضوع را در کیمیا ثابت کرد، به همین دلیل با علاقه ای که دارد، صد در صد پیشرفت می کند.
این شب ها سریال «هم سایه ها» نیز با بازی شما روی آنتن شبکه نسیم است، کمی از حضورتان جلوی دوربین مهران غفوریان هم بگویید.
ـ نمی دانم این اتفاق که دوست دارم با نقش های متفاوتی را در طول دوران کاریم بازی کنم درست است یا نه، اما بعد از یک عمر تجربه نقش مادر مهربان و شخصیت هایی از این دست، ترجیح دادم تا به شکل متفاوت تری کارم را ادامه دهم، به همین جهت وارد این داستان شدم، ما از آن جایی که کیفیت برای من اهمیت بسیاری دارد و در این کار رضایت چندانی بابت قضیه مذکور ندارم، سعیم بر این بود تا کمتر در قسمت های مختلف کار حضور پیدا کنم.
با این اوصاف سریال را از نظر کیفی چگونه پیش بینی می کنید؟
ـ واقعیت این است که از روی ۵ یا ۶ قسمت نمی شود در مورد کار قضاوت کرد اما در مجموع این کار ایده آل من نیست و نه به عنوان بیننده، نه در جایگاه بازیگر اصلاً آن را نمی پسندم، چرا که دوست دارم تا وارد کاری شوم که قصد آن آماده باشد ولی اینجا این طور نیست و وقتی که وارد شدم متوجه مشکلات آن گشتم؛ چرا که کار متن ندارد و بعد از آماده شدن هر قسمت یک روز قبل از ضبط نوشته به دست ما می رسد، به همین جهت الان اصلاً راضی نیستم و کمتر در کار حضور دارم.
نقش خودتان و ایفای آن را چه طور برآورد می کنید؟
ـ من نباید از خودم تعریفل کنم اما سعی کردم به خوبی از عهده ایفای آن بر بیایم، حال قضاوت اصلی به گردن مخاطبان است و البته اگر شرایطی بود که می شد بیشتر کار کنم در قسمت دیگر شاخ و برگ بیشتری به کارم می دادم، از طرفی تا همین قسمت هم بازخورد خوبی از طرف مردم داشتم و این نشان می دهد که بازیگر مثل خمیری نرم می ماند که می تواند به اشکال مختلف در بیاید و باید به این موضوع توجه شود چرا که در این سال ها مدام از من ایفای نقش یک مادر مهربان را طلب می کردند.
بازی در کنار سیروس گرجستانی چگونه بود؟
ـ من پیش از این هم با سیروس گرجستانی کار کرده بودم، او بازیگر با تجربه ای است که کار کردن را راحت می کند و به عنوان پارتنر خیلی خوب است چرا که من معتقدم بازیگری مثل یک میز پینگ پنگ است و افراد باید مدام به هم پاسکاری داشته باشند و اگر پارتنرها هماهنگ شوند، خروجی کار خوب از آب در می آید؛ در این کار هم جدا از بحث نوشته ها و موضوع داستانی که بین من به عنوان آن خانوم دکتر و آقای گرجستانی وجود دارد به کل ماجرا یک خط می دهد و در کل اتفاق جالبی است، از جهت دیگری بهاره رهنما در کنار من حضور دارد و او نیز با کارهایی که داشته تجربه و قدرتش را از پیش نشان داده است.
و اما تجربه کار با مهران غفوریان چه طور است؟
ـ مهران غفوریان حساسیت های ویژه خودش را دارد و سعی می کند تا کار خیلی با کیفیت انجام شود، چرا که این موضوع برایش بسیار اهمیت دارد و تمام پلان ها، میزانسن و… را مدام تحت نظر دارد، در زمینه بازیگری هم سابقه و تجربه وی کاملاً مشهود است.
بداهه گویی اتفاقی است که به ویژه در کارهای طنز با آن روبه رو می شویم، شما از فن بازیگری چگونه سود بردید؟ اصولأ اهل بداهه گویی هستید؟
ـ در غالب کارها بیشتر با متن پیش می روم اما در مورد طنز مقداری قضیه به جهت فضایی که دارد، فرق می کند و گهگداری تا جایی که بشود به آن جملاتی را اضافه می کنم ولی در کارهای درام به دلیل فضای حسی که وجود دارد کمتر این اتفاق می افتد.
اما با توجه به تجربه ای که شما در ۲ حوزه جدی و طنز دارید، کدام بخش را دشوار تر می بینید؟
ـ واقعاً هر ۲ مشکلات و سختی های خود را دارند و این طور نیست که بگوییم چون کار طنز است خودمان را رها کنیم چرا که در طنز باید آن شوخی و موضوع قابل قبول و باور باشد و در بخش جدی آن حس هم باید آن قدر تأثیرگذار باشد که وقتی من گریه می کنم مخاطب با من اشک بریزد؛ به همین دلیل هر دو اتفاق دشواری هایی را به همراه دارند، همچنین در هر دو باید به شدت با برنامه و تحلیل پیش برویم زیرا در مقابل مردمی که امروز آگاه و باهوش هستند دیگر نمی شود مثل قدیم هر چیزی را نشانشان داد.
بعد از تمام صحبت هایی که شد، اگر باز هم به شما پیشنهاد کار طنز داده شود آن را می پذیرید؟
ـ پیش از این هم من در کارهایی چون «نیش و زنبور» و مهمانان ویژه تا حدی کار طنز کرده بودم اما اگر باز هم پیشنهاد شود صد در صد می پذیرم و البته این بار مقداری حساب تر شده تصمیم گیری می کنم.
