استاد پایان ناپذیر
- مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری
- تاریخ انتشار : دوشنبه, 01 مهر 1398 11:55
اول مهر زادروز استاد محمدرضا شجریان است. او ابتدای فصل زیبای پاییز در سال 1319 در یک خانواده فرهنگی و هنری در مشهد چشم به جهان گشود. نوشتن در باره شخصی چون استاد محمدرضا شجریان کار راحتی نیست. به این دلیل راحت نیست که او امروز بیتردید یکی از قلههای رفیع موسیقی اصیل ایران و در عین حال یکی از چهرههای محبوب و مردمی چند دهه اخیر است که پر بیراه نیست بگویم، تاریخ کنونی ایران فعلا در حد و اندازه شجریان را به خود ندیده و ندارد.
به این دلیل سخت است که باید شان، جایگاه و مقام او را در تاریخ معاصر کنونی و خصوصا در عرصه هنر ملی سرزمین تاریخی ایران حفظ کرد؛ زیرا خدشه بر نام و هنر شجریان بیشک چنگ انداختن بر سیمای زیبای تاریخ هنر ایران و موسیقی این سرزمین است. شجریان بخشی از تاریخ این سرزمین شده است و شک نباید کرد که تاریخ کشور ما از داشتن مردی چون شجریان به خود خواهد بالید. مردی که بیش از نیمقرن با حنجره طلاییاش برای همه آنانی که به زبان زیبای فارسی سخن میگویند یا این زبان زیبا و شکرین را فهم میکنند، آواز خواند. هفت دستگاه موسیقی اصیل ایرانی، با صدای او صدها بار با شکلهای بدیع و زیبا آراسته شد. شجریان با هنر آواز خود ثابت کرد که موسیقی ایرانزمین جریانی رودخانهای و مداوم دارد و هر روز نو و نوتر میشود. آنانیکه گمان میکردند موسیقی ایرانی، موسیقیای ایستاست و امکان نوشدن و تحول در آن وجود ندارد، شاید هنگامی که در مقابل هنرورزیهای بیمثال این مرد قرار میگیرند، حرفی برای گفتن نداشته باشند. هر سهگاه او با سهگاه گذشتهاش فرق دارد و شیرینی خاصی دارد. هر شور، ماهور، نوا، همایون، راستپنجگاه، چهارگاه، ابوعطا، بیات ترک، دشتی، اصفهان، شوشتری و هر گوشهای از این هفت دستگاه موسیقی اصیل ایرانی را خواند، یکی از دیگری زیباتر و یکی از دیگری باشکوهتر و هنگامی که با حنجره خدایی شجریان شنیده میشوند، جلال و شکوه خاص خود را دارند.
قصد اسطورهسازی ندارم، بلکه شجریان خود نماد و تندیس یک اسطوره تام و تمام ایرانی است. او اسطوره موسیقی کشور بزرگ ایران است، به صورتی که هر اهل هنر یا حتی کسانی که با این هنر سر و سری هم ندارند، در مقابل شکوه و جلال نام شجریان تمامقد بر میخیزند. شجریان را به هیچ وجه نمیتوان از تاریخ معاصر و چه بسا از تاریخ این سرزمین حذف کرد. شجریان برای همیشه ماندنی و استادی پایانناپذیر است.
همدلی/عادل جهانآرای