انقراض بالستیک
- مجموعه: آیا می دانید ؟
موشکهای جدید ابرصوتی دوربرد جای موشکهای بالستیک امروزی را گرفته باشند
موشک های هایپرسونیک در آینده ای نه چندان دور نقش مهمی در معادلات نظامی دوران معاصر ما بازی خواهند کرد.
«همهچیز در چشم بههمزدنی اتفاق افتاد. مثل این بود که شهابی سهمگین به ناگاه بالای سرتان ظاهر شده باشد. هیچ کدام از رادارهای دفاع هوایی ردی از موشک نگرفته بودند، تنها در آخرین ثانیه ها بود که موشک در حالی که شیرجهی پایانی خود را شروع می کرد.
در آسمان آبی بالای سرمان رخ نشان داد. موشک کوچک با سرعتی باورنکردنی به زمین خورد، حتی پیش از انتشار درخشش کورکنندهی انفجار، زمین زیر پایمان موج برداشته بود»؛ این سناریوی ترسناک آیندهای است که در آن ممکن است موشکهای جدید ابرصوتی دوربرد جای موشکهای بالستیک امروزی را گرفته باشند.
همین چند وقت پیش بود که خبر رسید چین و روسیه در حال توسعهی نسل جدیدی از موشک های هایپرسونیک (ماورای صوتی) هستند.
آمریکایی ها هم گفتند که حتما موشک ماورایصوتی خودشان را خواهند ساخت؛ تسلیحاتی نوظهور که برای همیشه میتوانند چهرهی کنونی جنگهایمان را تغییر دهند
موشک هایی با برد و سرعت سرسامآور موشک های بالستیک، اما با دقت مثال زدنی موشک های کروز که میتوانند موجب انقراض موشک های بالستیک و کروز امروزی شوند.
ایدهی موشک های ماورای صوت یا هایپرسونیک به خودی خود چیز جدیدی نیست، در واقع از نیم قرن پیش ایدهی چنین سلاحی وجود داشت، با این حال تا امروز به خاطر محدودیتهای تکنولوژی و سرمایه گذاری به جایی نرسیده بود.
اما حالا به نظر میرسد که باید به زودی شاهد ظهور نسل جدیدی از تسلیحات تاکتیکی باشیم؛ تسلیحاتی که میتوانند به دوران موشکهای بالستیک قارهپیما و بمب افکن های پنهانکار اتمی پایان دهند. اما همهی اینها چگونه ممکن است؟
موشکهای ماورای صوتی یا هایپرسونیک طراحی شدهاند تا به سلطهی قدیمی موشک های بالستیک برای همیشه پایان دهند.
همان گونه که اشاره کردیم این موشکها قرار است سرعت سرسام آور موشک بالستیک را با دقت و مانورپذیری موشکهای کروز ترکیب کنند
موشکهایی با سرعتی بین پنج تا ۲۵هزار کیلومتر در ساعت که به راحتی خواهند توانست هر نقطهای از دنیا را هدف قرار دهند. این تسلیحات نوظهور فعلا دو نوع اصلی دارند.
نوع اول
نوع اول گلایدر هایپرسونیک یا اختصارا HGV خوانده می شود و نوع دوم موشک های کروز هایپرسونیک (اختصارا HCM) هستند. گلایدر ماورای صوتی یا هایپرسونیک (که نمونه های بارز آن پروژهی فالکن ایالات متحدهی آمریکا و WU-14 چین هستند) در حقیقت نوعی هواگرد بدون موتور است که برای رسیدن به ارتفاعی بین چهل تا صدکیلومتری اتمسفر طراحی شده است.
خود گلایدر بهوسیلهی یک موشک قاره پیما پرتاب میشود و پس از رها شدن در لبه ی جو، به سوی هدف خود راهی میشود. به این ترتیب می توان تا آخرین لحظات پرواز گلایدر و پیش از شیرجه به سوی هدف، هدف نهایی آن را محرمانه نگاه داشت.
وقتی که موشک به نزدیکی هدف خود رسید، ممکن است همانند موشک های کروز، مانوری احترازی را برای اجتناب از پدافند هوایی انجام دهد و در نهایت خود را به نقطهی هدف بکوبد. انتظار می رود که چنین موشکی سرعتی بین هشت تا ۲۰ ماخ داشته باشد.
نوع دوم
نوع دوم یعنی موشک های کروز ماورای صوتی که نمونهي مشهور آن طرح آزمایشی ایکس-۵۱ شرکت «بویینگ» بود، از یک بوستر سوخت جامد برای شتاب گیری تا سرعت چهار ماخ کمک می گیرند.
وقتی که موشک به سرعت ماورای صوت (فراتر از پنج ماخ) رسید، بوستر از موشک جدا می شود و موتور اسکرمجت (نوعی موتور جت که در سرعت های ماورای صوتی کار میکند) موشک به کار می افتد.
به این ترتیب درون جو، موشک به سرعت کروز ماورای صوتی مشخصی می رسد که بیشتر طول پرواز با همین سرعت سپری می شود.
این نوع موشک ماورای صوتی در ارتفاعی به مراتب بالاتر از هواپیماها پرواز می کند، اما همچنان ارتفاع پرواز آن از ارتفاع پرواز گلایدرهای ماورای صوتی یا موشک های بالستیک کمتر است، چون برای پرواز و استفاده از موتورهای اسکرمجت خود همچنان به هوا نیاز دارد.
با این حال همانند گلایدرهای ماورای صوت، این موشک ها هم در هنگام رسیدن به محدودهی هدف درگیر مانور احتیاطی برای احتراز از پدافند هوایی میشوند و پس از ارتفاع گرفتن اولیه بهسوی هدف خود شیرجه میروند.
ارتفاع پرواز این موشک ها هم از دهها کیلومتر تا صدکیلومتری جو را شامل میشود.
ویژگی مهم دیگر این موشک های کروز ماورای صوتی این است آن ها می توانند هم کلاهک هستهای و هم کلاهک متعارف را با خود حمل کنند و بهاینترتیب برخلاف موشک های بالستیک قارهپیما، تسلیحاتی اختصاصا استراتژیک نیستند.
تفاوت با موشک های بالستیک
تفاوت مهم موشک های ماورای صوتی با موشک های بالستیک در این است که موشک های بالستیک با وجود سرعت مشابه، در ارتفاعی به مراتب بالاتر از آن ها پرواز می کنند.
به علاوه موشکهای بالستیک مسیر دوار مشخصی را می پیمایند و در طول آن چندان دچار تغییر مسیر نمی شوند و این یعنی مسیر حرکت و هدف آن ها بسیار قابل پیشبینی است.
علاوه بر این، چون موشک های بالستیک در ارتفاع بالاتری پرواز می کنند، راحت تر هم با سیستم های دفاع ضدموشکی شناسایی می شوند.
ضمن آن که موتور راکتی این موشک ها هنگام پرتاب دود و آتش قابل توجهی از خود منتشر می کنند که به راحتی به وسیلهی ماهواره ها قابل شناسایی هستند.
این در حالی است که موشک های هایپرسونیک عملا چنین مشکلاتی ندارند و همین موضوع موجب می شود تا به مراتب پنهان کارتر باشند.
منبع: hamshahrionline.ir