متن دعای مناجات الذاکرین به همراه ترجمه و مضامین
- مجموعه: داروخانه معنوی
مناجات الذاکرین
مناجات الذاکرین، مناجات سیزدهم خمس عشر
مناجات الذاکرین یا مناجات یادکنندگان خدا، از مناجات های پانزده گانه است که از امام سجاد (ع) نقل شده و محور اصلی این مناجات این است که ما نمی توانیم حق ذکر و یاد خداوند را به جای آوریم.
مناجات الذاکرین از امام سجاد (ع) نقل شده است و در الصحیفة الثانیة السجادیة، بحارالانوار و مفاتیح الجنان آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز چهارشنبه تعیین کرده است.
مناجات ذاکرین مناجات و گفتگوی بنده با خداوند متعال و یاد کردن خداوند و بیان آثار و برکات یاد و ذکر خداوند و بیان اوصاف و کمالات الهی است و طبیعی است که در این مناجات خداوند مورد و گیرنده ذکر باشد. در این مناجات بر این مطلب تاکید شده است که ما نمی توانیم حق ذکر و یاد خداوند را به جای آوریم.
مضامین دعای مناجات الذاکرین عبارتند از :
• انسان در به جای آوردن حق ذکر و یاد خداوند ناتوان است.
• اگر خداوند فرمان نمی داد که او را یاد کنیم، ما او را منزه از یاد خود می دانستیم.
• ذکر خدا، منتی است از سوی او بر انسان و نعمتی بزرگ.
• درخواست توفیق ذکر و یاد خداوند.
• هیچ عقلی از معرفت خدا بی بهره نیست و خداوند عقل ها را چنان آفریده است که بتوانند او را بشناسند. «وَ عَلى مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبایِنَةُ».
• دل ها فقط با یاد خدا آرامش پیدا می کند. «نفوس جز با یاد تو آرامش و سکونت نمی یابند.»
• هدف نهایی زندگی انسان، لقاءالله و رسیدن به مرحله ای است که هیچ حائلی بین انسان و خدا نباشد.
• رسیدن به لقاء الله، هدف از خلقت است.
• هر لذت غیر الهی و هر لذتی که غیر ذکر خدا حاصل شده است، نادرست و نیازمند به استغفار است.
دعای مناجات الذاکرین به همراه ترجمه و مضامین
مناجات سیزدهم خمس عشر یا مناجات الذاکرین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِلَهِي لَوْ لا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ [عَنْ] ذِكْرِي إِيَّاكَ
خدايا اگر پذيرش فرمانت بر من واجب نبود هر آينه پاك نگاه مى داشتمت از اينكه ذكر تو گويم
عَلَى أَنَّ ذِكْرِي لَكَ بِقَدْرِي لا بِقَدْرِكَ وَ مَا عَسَى أَنْ يَبْلُغَ مِقْدَارِي حَتَّى أُجْعَلَ مَحَلا لِتَقْدِيسِكَ
چه ذكر من تو را به اندازه كاستى من است نه برازنده كمال تو،شأن و اندازه من چقدر مى تواند بالا رود تا ظرف تقديس تو قرار گيرم؟
وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنَا جَرَيَانُ ذِكْرِكَ عَلَى أَلْسِنَتِنَا
از بزرگترين نعمتها بر ما جارى شدن ذكر تو بر زبان ماست
وَ إِذْنُكَ لَنَا بِدُعَائِكَ وَ تَنْزِيهِكَ وَ تَسْبِيحِكَ
و اجازه ات به ماست كه تو را بخوانيم و تنزيه و تسبيح گوييم
إِلَهِي فَأَلْهِمْنَا ذِكْرَكَ فِي الْخَلاءِ وَ الْمَلاءِ وَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ
خدايا پس ذكرت را به ما الهام كن در نهان و آشكار و شب و روز
وَ الْإِعْلانِ وَ الْإِسْرَارِ وَ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ آنِسْنَا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ
و پيدا و پنهان، و در خوشى و ناخوشى و ما را به ذكر پنهان مأنوس فرما
وَ اسْتَعْمِلْنَا بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ وَ السَّعْيِ الْمَرْضِيِّ وَ جَازِنَا بِالْمِيزَانِ الْوَفِيِّ
و به عمل پاكيزه و كوشش پسنديده بكار گير، و به ميزان كامل پاداشمان ده
إِلَهِي بِكَ هَامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ وَ عَلَى مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبَايِنَةُ
خدايا دلهاى عاشق شيفته تواند، و خردهاى جداى از هم بر معرفتت گرد آمده اند
فَلا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلا بِذِكْرَاكَ وَ لا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلا عِنْدَ رُؤْيَاكَ
بدين خاطر دلها آرام نگيرند جز به ياد تو، و جانها جز به هنگام مشاهده ات راحتى نيابند
أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِي كُلِّ مَكَانٍ وَ الْمَعْبُودُ فِي كُلِّ زَمَانٍ وَ الْمَوْجُودُ فِي كُلِّ أَوَانٍ
تو تنزيه شده اى، در هرجا، و پرستيده گشته اى در هرگاه و در همواره روزگار بوده اى
وَ الْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسَانٍ وَ الْمُعَظَّمُ فِي كُلِّ جَنَانٍ وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ
و به هر زبان خوانده شده اى، و در هر دلى بزرگداشت شده اى از هر لذّتى به جز ذكر تو
وَ مِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ طَاعَتِكَ
و از هر آسايشى جز همدمى با تو، و از هر شادمانى به غير قرب تو، و از هر شغلى جز طاعت تو پوزش مى جويم
إِلَهِي أَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرا كَثِيرا
تو گفتى و گفتارت حق است كه:اى كسانى كه ايمان آورده ايد خدا را بسيار ياد كنيد
وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلا وَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ
و در بامداد و شامگاه او را تسبيح گوييد و تو گفتى و گفتارت حق است: مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم
فَأَمَرْتَنَا بِذِكْرِكَ وَ وَعَدْتَنَا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنَا تَشْرِيفا لَنَا وَ تَفْخِيما وَ إِعْظَاما
ما را به ياد كردنت فرمان دادى، و وعده فرمودى كه تو نيز از روى شرافت و عزّت و كرامت بخشيدن به ما، ما را ياد كنى
وَ هَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ كَمَا أَمَرْتَنَا فَأَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا
اكنون برابر با فرمانت تو را ياد مى كنيم، پس تو نيز به وعده ات وفا كن
يَا ذَاكِرَ الذَّاكِرِينَ وَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
اى يادآور يادكنندگان، و اى مهربانترين مهربانان.
گردآوری: بخش مذهبی بیتوته
