تقویم تاریخ -21دی

مجموعه: تقویم تاریخ

سالها بعد يعقوب ليث تلاش پسران آذرك را دنبال كرد و موفق شد. قيامگران سيستاني مي گفتند كه حكام عباسي همان مي كنند كه در اسلام نهي شده است؛ ظلم، اسراف و توجه به تجملات و تشريفات. آنان استدلال مي كردند كه منظور از ردّ حكومت عباسيان دفاع از اسلام راستين است و تاكيد داشتند كه اسلام نگفته است كه ايرانيان براي ثبوت مسلمان بودن خود، لزوما حاكم عرب داشته باشند و به عربي سخن بگويند.

1297ش:خانواده هاي افسرانی كه توسط انگليسي ها اعدام شده بودند براي شكايت از وثوق الدوله رئيس الوزراء وقت كه به اعتراض آنان توجه نكرده بود 22 دیماه1297 (11 ژانويه 1919) مقابل كاخ گلستان اجتماع كردند ولي از دست دربار سلطان احمدشاه هم در اين زمينه كاري برنيامد!. انگليسي ها 22 تيرماه همان سال (ژوئيه 1918) درست چهار ماه مانده به پايان جنگ جهاني اول، چهارده افسر نيروهاي مسلح ايران را بدون كوچكترين دليل اعدام كرده بودند ــ موضوعي كه مورخان ما، آن طور كه بايد به آن توجه نكرده اند.

اين افسران به منظور دفاع از وطن كه قبلا اعلام بي طرفي كرده بود با نيروهاي انگليسي جنگيده و بعدا دستگير شده بودند.

انگليسي ها ماهها پس از اين كه لنين همه معاهدات مغاير تماميت و حاكميت ايران و امتيازات و مطالبات روسيه و روسها را يكجانبه لغو كرد؛ و در پی سازش محرمانه با وثوق الدوله درباره عقد قراردادي كه چندي بعد تنطيم شد (قرارداد سال 1919) اعلام كردند كه نيروهاي خود را از ايران بيرون خواهند برد و «اس پي آر» را منحل خواهند كرد!. قرارداد 1919 (معروف به قرارداد لندن و وثوق الدوله) بگونه ای تنظیم شده بود که در صورت اجرا وطن ما دربست تحت سرپرستي انگلستان قرار می گرفت و عملا تحت الحمایه آن دولت می شد و ....

1336ش:پس از ده ماه و 17 روز تعقيب و زد و خورد بالاخره 21 دي ماه 1336 (دهم ژانویه 1958) دادشاه بلوچ كه سردبير وقت روزنامه اطلاعات اورا «دادشاه ياغي» مي نوشت كشته شد و دو همسر و باقیمانده همدستان وی كه چند نفر بيش نبودند دستگير شدند!. برای بدام انداختن دادشاه که یک خرده مالک ناراضی و عاصی از رفتار ماموران دولتی بود، ژاندارمری ایران (که در دهه 1360 با پلیس ادغام و نیروی انتظامی نام گرفته اند) متوسل به یک سرشناس محلی شد و او به قید سوکند و با ارسال یک جلد قرآن دادشاه را برای مذاکره و سازش با دولت دعوت کرده بود که ژاندارمهایی که در هشتکوه بر سر راهش به خانه سرشناس محل کمین کرده بودند او، برادرش محمد و دو تن از همدستانشان را کشتند. در اين آخرین زد و خورد، چند ژاندارم نیز جان خودرا از دست داده بودند. (اواخر تابستان سال 1336 - سپتآمبر 1957 - نگارنده اين سايت به عنوان خبرنگار وقت روزنامه اطلاعات برای چند روز به محل فرستاده شده بود تا از نزدیک چگونگی تعقیب دادشاه را به تهران گزارش کند. اعزام خبرنگار از تهران، به صورت نوبتی انجام می گرفت).

ماجرا از چهارم فروردين 1336 شروع شده بود. در این روز دادشاه و برادرش محمد با چند تن ديگر در نیمه راه چاه بهار ـ ايرانشهر و در پیچ و خمهای تنگ سرخ (سرخه) واقع در منطقه کوهستانی «الاشار ـ سپید کوه» راه را برخودرو رئيس منطقه اي کرمان «اصل چهار ترومن» بستند که با همراهانش از ایرانشهر رهسپار چاه بهار (چابهار) بود. در این ماجرا، کارول (کرول) رئیس 37 ساله اصل چهار ترومن، ویلسون 35 ساله همکار او، همچنین مترجم و راننده ایرانی این گروه کشته شدند و بانو آنیتا همسر 35 ساله کرول به اسارت درآمد. هفت روز بعد از وقوع حادثه، جسد بانو آنیتا در چند کیلومتری محل ربوده شدن او به دست آمد که ضعف ژاندارمری ایران تلقی شد که نتوانسته بود در یک فضای محدود و در فرصتى که داشت مخفیگاه ربایندگان را بیابد.

ژاندارمري ايران همه تلاش خودرا بکار برد ولی نتوانست دادشاه و همدستانش را که از این کوه به آن کوه می رفتند در مدتی کوتاه که انتظار می رفت دستگیر کند (مشابه قضیه بن لادن در قرن 21، البته در ابعادی کوچکتر). این وضعیت باعث شده بود که شاه، دادن ترفیع درجه افراد و افسران ژاندارمری را موکول به دستگیری دادشاه کند. قضيه یکبار دیگر و هنگامی که آن چند نفر با تفنگ برنو (تک تیر) هواپيماي حامل رئيس ستاد ژاندارمري را سرنگون و اورا كشته بودند بزرگ شده بود و خبرگزاری های پرمشترک جهان (معروف به بیگ ـ 4) خبرنگار به محل فرستاده بودند. پس از كشته شدن دادشاه، روزنامه های تهران به اصرار دولت عكس جنازه وی منتشر ساختند تا مردم گزارش مرگ او را باور كنند. همچنین عکس يکي از دو زن اورا.

در هشت سال و دو ماهی که از عملیات نظامی مستقیم آمریکا در افغانستان می گذرد، مطبوعات بارها به مسئله دادشاه اشاره داشته و به پیروزی نظامی آمریکا تردید کرده اند زیرا که منطقه و افراد متشابه اند.

2005م:طبق يك گزارش روزنامه همشهري چاپ تهران( 8ژانويه 2005)، مدير عامل مخابرات ايران گفته بود كه بر پايه قانون برنامه سوم، موظف به واگذاري بخشي از تصدي گري خود به بخش خصوصي است و بخش خصوصي براي ارائه خدمات تلفن ثابت (خانگي ـ غير موبايل) عمليات خود را در چند استان كشور آغاز مي كند. طبق روال عادي مطبوعات معاصر وطن، در اين خبر هم كه درك آن توسط عوام الناس دشوار است روشن نشده بود كه اين بخش خصوصي چه كسي و شركتي است و چگونه به اين امتياز دست يافته است و كدام قسمت از «تصدي گري!» واگذار خواهد شد و چرا؟. آيا اين قسمت از قانون برنامه سوم با اصل 44 قانون اساسي جمهوري اسلامي که صريح و روشن است مغايرت ندارد؟ و فردا و فرداهاي دور به آن ايراد گرفته نمي شود و .... همچنين مي دانيم که سودآورترين موسسات جهان تاسيسات مخابراتي هستند و ميلياردرهاي امروز جهان عمدتا از دست اندرکاران چنين موسساتي هستند. به علاوه، سرمايه داران در گوشه و کنار جهان مترصد واگذاري موسسات مخابراتي دولتي به بخش خصوصي اند و ....

با "سود - ده " بودن سازمانهاي مخابرات ظاهرا دليلي براي واگذاري و فروششان وجود ندارد، مگر با مبلغ بسيار گزاف و بيشتر از ارزش واقعي و پول نقد.

مدير عامل مخابرات (که همشهري از او نقل کرده بود) دست كم بايد مي گفت كه عايدي خزانه دولت (بيت المال) از محل اين واگذاري چه مبلغ بوده و يا خواهد بود.

اين گزارش درست در روزي انتشار يافت كه 52 سال پيش از آن، شركت تلفن كه از آغاز كار غيردولتي بود با تصويب يك قانون در مجلس شوراي ملي دولتي شده بود. دكتر مصدق از فرصت تظاهرات چند روزه ملت به حمايت از خود استفاده كرد و پس از اخذ راي اعتماد از مجلس، بلا فاصله لايحه ملي شدن شركت تلفن ايران را به پارلمان داد كه به تصويب رسيد، امتياز ملت تلقي شد و از بيستم دي ماه 1331 به اجرا درآمد و ....

مقامات دولتي و هر تصميم گيرنده يك سازمان عمومي پيش از دست زدن به هر اقدامي از اين دست لازم است نوارهاي محاكمات انقلابي دادگاه شرع به رياست صادق خلخالي و قضات ديگر در طول 18 ماه اول پس از انقلاب را گوش كنند تا ببيند صدها تن از مقامات نظام سابق را به همين دلايل اعدام، زنداني و مصادره اموال كرده بودند. «فلسفه تاريخ» يك واقعيت است كه بايد به آن توجه داشت.

اين نگارنده در دوران آن محاكمات، «خليل بهرامي» خبرنگار وقت روزنامه اطلاعات كه محاكمات دادگاههاي انقلاب را براي روزنامه پوشش مي داد تشويق كرده بود كه از محاكمات نوار تهيه كند و در دوران بازنشستگي به صورت كتاب درآورد.

2005م:عقايد «سيدني هوك » فيلسوف تجربي (نه اثبات رياضي) قرن بيستم آمريكا كه هر سال دو بار (به مناسبت زادروز و سالگرد فوت او) در رسانه ها مطرح مي شوند تا از ياد نروند، در ژانويه 2005 با توجه به كاري كه «آرمسترانگ ويليامز» روزنامه نگار آمريكايي كرده بود رنگ و جلاي ويژه داشت و توجه بيشتري به آن شده بود كه سالها پيش خصوصيات يك روزنامه نگار حرفه اي را بيان كرده بود. ويليامز به عنوان يك فرد، كاري مغاير قانون نكرده است ولي عمل وي در كسوت روزنامه نگار مغاير اصول اين حرفه و مباين نظرات اجتماعي «هوك» و بسياري از اصحاب حرفه روزنامه نگاري بوده است. هوك كه در ژانويه 1902 به دنيا آمده بود و 87 سال عمر كرد درباره رسانه هاي همگاني، روزنامه نگاري و روزنامه نگار تاكيد بر استقلال كامل رسانه (جدا از دولت بودن) و بي طرف بودن روزنامه نگار دارد و خريد رسانه ها توسط شركتهاي غير تخصصي و كمپاني هاي بزرگ را عملي خلاف رسالت اين حرفه دانسته كه اگر صورت گيرد؛ چنين رسانه اي از شمول تعاريف كلاسيك روزنامه نگاري خارج مي شود و از آن پس نمي توان آن را رسانه همگاني (آيينه انعكاس زشتي و زيبايي هاي جامعه) ناميد. وي روزنامه نگاران را از سازش با اصحاب منافع و قرار گرفتن در درون آنها برحذر داشته و گفته است كه در اين صورت، ديگر مستقل و بي طرف نخواهند بود و رسالت خود را از دست خواهند داد( همان كاري را كه آرمسترانگ ويليامز انجام داده و با دريافت 240 هزار دلار از دپارتمان آموزش و پرورش آمريكا، به معرفي يك برنامه اين دپارتمان پرداخته و براي پيشبرد آن تبليغ كرده است).

به نظر هوك و ساير اصحاب حرفه روزنامه نگاري، روزنامه نگار تا زماني كه به اين حرفه اشتغال دارد حتي نبايد مشغله و منافع ديگر - جز تدريس و تاليف داشته باشد( مثلا كارمند دولت باشد و يا در روزنامه هاي متعلق به دولت كار كند) زيرا كه رسانه هاي همگاني نه تنها بايد اطلاع رساني جامع و بي غرضانه كنند و سطح دانايي مردم را به موازات تحولات روز بالا ببرند بلكه زبان حال مردم، و وسيله منصفانه انتقال عقايد و نظريات و شناساندن بي غرضانه اصحاب انديشه به جامعه ملي و جهاني باشند. رويدادهاي بين مردمي (اصطلاحا: حوادث شهري) و اجتماعي شيپور نقاط ضعف جامعه هستند كه به صدا در مي آيند و اگر درست و ماهرانه توصيف و گزارش شوند براي مردم عبرت آموز و براي دولت زنگ خطر خواهند بود تا مسئله را دريابد و دست به حل معضل، اصلاح كار و پيشگيري بزند.

23پیشازمیلاد:اكتاويوس (اوكتاويان) چند سال پس از آن كه سناي روم او را با لقب اوگوستوس به عنوان تنها كنسول روم ( امپراتور انتخابي ) تعيين كرد و نگهبان دمكراسي و حقوق مردم قرار داد يازدهم ژانويه سال 23 پيش از ميلاد در مراسمي ناگهان و بدون مقدمه خود را تبعه اول وبالاتر از همه اتباع ديگر و همسرش را هم بانوي اول روم (بانوي بانوان) خواند و اين رسم از آن زمان در دنياي غرب رايج شده