بیماری پاراگانگلیوما چیست؟ علل و علایم بیماری پاراگانگلیوما



تومور پاراگانگلیوما, علایم بیماری پاراگانگلیوما

پاراگانگلیوما به رشد غیرطبیعی سلول ها گفته می شود

 

همه چیز درباره پاراگانگلیوما

پاراگانگلیوما یک نئوپلاسم دستگاه عصبی - درونریز است که ممکن است در بخش‌های مختلف بدن (از جمله سر و گردن و قفسه سینه و شکم) رشد کند.

پاراگانگلیوما چیست؟

پاراگانگلیوما به رشد غیرطبیعی سلول ها گفته می شود که از نوع خاصی از سلول های عصبی که در سراسر بدن یافت می شود ، تشکیل می شود. این سلولهای عصبی خاص (سلولهای کرومافین) عملکردهای مهمی را در بدن انجام می دهند ، از جمله تنظیم فشار خون.

 

وقتی سلول های کرومافین غیرطبیعی می شوند می توانند تومور ایجاد کنند. هنگامی که تومورها در غدد فوق کلیوی اتفاق می افتد ، فئوکروموسیتوم نامیده می شوند. وقتی تومورها در جای دیگری از بدن اتفاق می افتند به آنها پاراگانگلیوما گفته می شود.

 

پاراگانگلیوماها معمولاً غیرسرطانی (خوش خیم) هستند. اما برخی از پاراگانگلیوماها می توانند سرطانی (بدخیم) شده و به سایر قسمت های بدن سرایت کنند.

پاراگانگلیوماها تومورهای نادری هستند. این بیماری ممکن است در هر سنی رخ دهد ، اما بیشتر در بزرگسالان بین 30 تا 50 سال تشخیص داده می شود. بیشتر پاراگانگلیوماها هیچ علت مشخصی ندارند ، اما برخی از آنها ناشی از جهش های ژنی است که از والدین به فرزندان منتقل می شود.

 

سلولهای پاراگانگلیوما معمولاً هورمونهایی ترشح می کنند که به کاتکول آمینها یا آدرنالین معروفند ، که هورمون جنگ یا گریز است. این می تواند باعث بروز فشار خون بالا ، ضربان قلب سریع ، تعریق ، سردرد و لرزش شود.

 

درمان پاراگانگلیوما اغلب شامل جراحی برای برداشتن تومور است. اگر پاراگانگلیوما سرطانی باشد یا به مناطق دیگر بدن گسترش یابد ، ممکن است درمان های اضافی در نظر گرفته شود.

 

تومور پاراگانگلیوما, علایم بیماری پاراگانگلیوما

راههای تشخیص پاراگانگلیوما

 

تشخیص پاراگانگلیوما

آزمایشاتی که برای تشخیص پاراگانگلیوما استفاده می شود عبارتند از:

• آزمایش خون و ادرار : پزشک شما ممکن است آزمایش خون و آزمایش ادرار برای اندازه گیری سطح هورمون های بدن شما را توصیه کند. این آزمایشات ممکن است هورمونهای اضافی تولید شده توسط سلولهای پاراگانگلیوما یا نشانگر تومور به نام کروموگرانین A را تشخیص دهد.

 

 آزمایشات تصویربرداری: آزمایشات تصویربرداری تصاویری از پاراگانگلیوما را ایجاد می کند تا به پزشک کمک کند تا میزان تومور را بهتر بشناسد و به تعیین بهترین گزینه های درمان کمک کند. آزمایشات ممکن است شامل MRI ، CT و تصویربرداری پزشکی هسته ای تخصصی مانند اسکن متایودوبنزیل گوانیدین (اسکن MIBG) و اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) باشد.

 

 آزمایش ژنتیک: پاراگانگلیوما ها گاهی اوقات در اثر جهش های ژنی ایجاد می شوند که می توانند از والدین به فرزندان منتقل شوند. آزمایش ژنتیک ممکن است به عنوان بخشی از مراقبت شما توصیه شود.

 

پاراگانگلیوما نادر است و بسیاری از پزشکان به ندرت ، از فردی با این بیماری مراقبت کرده اند. از پزشک خود در مورد تجربه درمان پاراگانگلیوما بپرسید. اگر از تجربه پزشک خود با این بیماری نادر احساس ناراحتی می کنید ، به دنبال نظر دوم از یک پزشک متخصص در مراقبت از افراد مبتلا به پاراگانگلیوما و دیگر تومورهای عصب و غدد باشید.

 

تومور پاراگانگلیوما, علایم بیماری پاراگانگلیوما

راههای درمان پاراگانگلیوما

 

درمان پاراگانگلیوما

گزینه های درمانی شما به محل پاراگانگلیومای شما بستگی دارد ، اینکه آیا به سایر مناطق بدن گسترش یافته است و آیا هورمون های اضافی تولید می کند که علائم و نشانه هایی ایجاد می کنند.

 

درمان پاراگانگلیوما معمولاً شامل جراحی است. اگر سلولهای پاراگانگلیوما هورمون تولید می کنند ، لازم است قبل از ادامه درمان ، هورمون ها را مسدود کنید. معمولاً این کار با داروها انجام می شود. اگر پاراگانگلیوما نتواند در حین عمل به طور کامل برداشته شود یا اگر به سایر قسمت های بدن سرایت کند ، ممکن است درمان های اضافی در نظر گرفته شود.

 

گزینه های درمان عبارتند از:

درمان هایی برای کنترل هورمون های تولید شده توسط تومور: اگر پاراگانگلیوما شما هورمون های اضافی تولید کند ، ممکن است به درمان هایی برای کاهش سطح هورمون ها و کنترل علائم و نشانه ها نیاز داشته باشید. قبل از شروع درمان پاراگانگلیوما کاهش و کنترل سطح هورمون ها ضروری است.

داروهایی که برای کنترل سطح هورمون ها استفاده می شود شامل بلاکرهای آلفا ، بتا بلاکرها و بلاکرهای کانال کلسیم است. سایر اقدامات ممکن است شامل رژیم غذایی حاوی سدیم زیاد و نوشیدن مایعات فراوان باشد.

 

• عمل جراحی : برای از بین بردن پاراگانگلیوما از جراحی استفاده می شود. حتی اگر پاراگانگلیوما به طور کامل برداشته نشود ، پزشک ممکن است یک عمل را برای برداشتن تا حد ممکن توصیه کند.

 

اگر پاراگانگلیومای شما هورمون های اضافی تولید کند ، ممکن است لازم باشد قبل از جراحی برای کنترل هورمون ها دارو مصرف کنید. وقتی پاراگانگلیوما تولید کننده هورمون مانند زمان جراحی مختل شوند ، هورمون های اضافی آزاد می شوند و مشکلات جدی ایجاد می کنند.

 

 پرتو درمانی: در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون ها برای کنترل رشد تومور استفاده می شود. اگر پاراگانگلیوما به طور کامل با جراحی برداشته نشود ، ممکن است پرتودرمانی توصیه شود. همچنین می تواند برای تسکین درد ناشی از پاراگانگلیوما که به سایر قسمت های بدن گسترش می یابد استفاده شود.

 

یک نوع پرتودرمانی تخصصی به نام پرتودرمانی استریوتاکتیک بدن شامل هدف قرار دادن بسیاری از پرتوهای تابش به تومور است. این پرتوها دقیقاً به سلولهای پاراگانگلیوما معطوف شده اند تا حداقل خطر آسیب به بافت سالم اطراف وجود داشته باشد.

 

 درمان با فرسایش حرارتی : درمان فرسایش حرارتی با استفاده از گرما یا سرما سلولهای تومور را از بین می برد و رشد پاراگانگلیوما را کنترل می کند. این ممکن است در شرایط خاص مانند زمانی که پاراگانگلیوما به مناطق دیگر بدن مانند استخوان ها یا کبد گسترش می یابد ، یک گزینه باشد.

یک نوع درمان فرسایش حرارتی به نام فرسایش فرکانس رادیویی از انرژی الکتریکی برای گرم کردن سلولهای تومور استفاده می کند. نوع دیگری از درمان به نام Cryoablation از گاز سرد برای منجمد کردن سلولهای تومور استفاده می کند.

 

 شیمی درمانی : در شیمی درمانی از داروهایی برای از بین بردن سلولهای سریع رشد مانند سلولهای سرطانی استفاده می شود. اگر پاراگانگلیومای شما گسترش یافته باشد ، پزشک ممکن است شیمی درمانی را برای کوچک شدن تومورها توصیه کند. اگر پاراگانگلیومای شما هورمون های اضافی تولید کند ، قبل از انجام شیمی درمانی داروهایی برای کنترل سطح هورمون دریافت خواهید کرد.

 

 درمان دارویی هدفمند: درمان های دارویی هدفمند روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی متمرکز هستند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها ، درمان های دارویی هدفمند می توانند رشد سلول های سرطانی را کاهش دهند و یا باعث مرگ آنها شوند.

 

داروهایی که اشعه را مستقیماً به سلولهای تومور می رسانند. داروهایی که ترکیبی از یک ماده شیمیایی هستند که سلولهای پاراگانگلیومای را با یک ماده رادیواکتیو جستجو می کند ، می توانند تابش را مستقیماً به سلولهای تومور منتقل کنند. این روش های درمانی ممکن است گزینه ای برای پاراگانگلیوما باشد که به سایر نقاط بدن گسترش می یابد.

 

 آزمایشات بالینی : آزمایشات بالینی مطالعاتی در مورد روشهای درمانی جدید یا روشهای جدید استفاده از درمانهای موجود است. اگر به آزمایشات بالینی علاقه دارید ، در مورد گزینه های خود با پزشک خود صحبت کنید. با هم می توانید مزایا و خطرات درمان های آزمایشی را در نظر بگیرید.

 

 انتظار هوشیارانه : در شرایط خاص ، مانند پاراگانگلیوما رشد کندی دارد و علائم و نشانه هایی ایجاد نمی کند ، پزشک ممکن است درمان سریع را توصیه نکند. در عوض ، پزشک ممکن است در قرارهای مستمر پیگیری وضعیت شما را کنترل کند.

 

گردآوری:بخش سلامت بیتوته 

 

کالا ها و خدمات منتخب

      ----------------        سیــاست و اقتصــاد با بیتوتــــه      ------------------

      ----------------        همچنین در بیتوته بخوانید       -----------------------