دشمن پنهان پوست شما؛ کهیر فشاری را بشناسید

مجموعه: بیماری ها و راه درمان

کهیر فشاری نوعی بیماری پوستی مزمن است

راهنمای کامل کنترل کهیر فشاری: از تشخیص تا درمان‌های جدید

کهیر فشاری نوعی کهیر مزمن است که باعث ایجاد ضایعات پوستی (کهیر) مکرر در اثر فشار وارد شده به پوست شما می‌شود. این عارضه ممکن است با ترکیبی از پرهیز از عوامل محرک و مصرف داروها درمان شود. کهیر ، اصطلاح بالینی برای بثورات پوستی همراه با ضایعات برجسته است که معمولاً خارش دارند. بیشتر موارد کهیر از نوع حاد و با شروع ناگهانی هستند. نمونه‌های آن شامل بثورات ناشی از آلرژی یا عفونت‌های ویروسی است.

در موارد نادرتر، کهیر ممکن است مزمن باشد. کهیر فشاری نمونه‌ای از کهیر مزمن است که به آن کهیر مزمن القایی نیز گفته می‌شود. این وضعیت در اثر فشار روی پوست شما، مانند فشار ناشی از بند کوله‌پشتی یا نشستن و ایستادن‌های طولانی‌مدت، ایجاد می‌شود.

کهیر فشاری علائمی مانند ضایعات پوستی و تورم ایجاد می‌کند که می‌تواند بیش از ۶ هفته ادامه یابد. این مقاله نگاهی دقیق‌تر به علائم، علل، تشخیص و درمان کهیر فشاری می‌اندازد.

علائم کهیر فشاری ممکن است تا ۷۲ ساعت طول بکشد

علائم کهیر فشاری چیست؟

کهیر فشاری باعث ایجاد ضایعات پوستی خارش‌دار می‌شود که می‌توانند هر بار بیش از ۶ هفته باقی بمانند. این ضایعات در ابتدا زمانی ایجاد می‌شوند که پوست شما با یک فشار خارجی در تماس قرار می‌گیرد. علائم معمولاً ظرف ۵ دقیقه پس از فشار یا عامل محرک اولیه ظاهر می‌شوند.

این ضایعات معمولاً همرنگ پوست طبیعی شما هستند و گاهی کمی صورتی‌تر یا قرمزتر به نظر می‌رسند. آن‌ها معمولاً گرد هستند، اما ممکن است به اشکال دیگر، مانند حلقه‌ها، لکه‌های بزرگ یا حتی طرح‌هایی شبیه به نقشه تغییر شکل دهند. ضایعات ناشی از کهیر فشاری ممکن است با آنژیوادم همراه باشند که تورم شدید در بافت‌های عمقی پوست است.

آنژیوادم اغلب غشاهای مخاطی و بافت‌های عمقی پوست را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نگرانی اصلی این است که تورم بیش از حد در مجاری هوایی می‌تواند تنفس را دشوار یا غیرممکن کند. در حالی که کهیر می‌تواند در هر جای بدن شما ایجاد شود، آنژیوادم به احتمال زیاد در نواحی زیر ظاهر می‌شود:

• صورت

• دست‌ها

• پاها 

• اندام تناسلی

علائم کهیر فشاری ممکن است بین ۸ تا ۷۲ ساعت در هر بار ادامه داشته باشند.

کهیر فشاری تأخیری و فوری 

این عارضه دو زیرگروه نیز دارد: کهیر فشاری تأخیری و کهیر فشاری فوری.

• کهیر فشاری تأخیری شایع‌تر از انواع فوری کهیر فشاری در نظر گرفته می‌شود. این زیرگروه حدود ۴ تا ۶ ساعت پس از تماس اولیه با پوست، باعث ایجاد ضایعات می‌شود.

• همانطور که از نامش پیداست، کهیر فشاری فوری تقریباً بلافاصله پس از تماس، باعث ایجاد ضایعات می‌شود.

کهیر فشاری با خارش شدید همراه است

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ 

اگر ضایعات پوستی شدید و خارش‌داری را تجربه می‌کنید که برای چندین ساعت باقی می‌مانند و به‌طور مکرر ظاهر می‌شوند، به پزشک مراجعه کنید.

اشکال مزمن کهیر، مانند کهیر فشاری، می‌توانند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی شما تأثیر بگذارند. پزشک می‌تواند به شما در تعیین علل زمینه‌ای کمک کرده و درمان‌ها و اصلاحات فعالیت‌ها را برای بهبود علائم شما ارائه دهد. تورم ناگهانی و شدید پوست نیز باید فوراً توسط یک متخصص پزشکی ارزیابی شود.

عوامل محرک یا علل بالقوه کهیر فشاری چیست؟

عوامل محرک شایع برای کهیر فشاری عبارتند از:

• ایستادن یا راه رفتن طولانی‌مدت

• شغل‌هایی که شامل کار فیزیکی هستند.

• نشستن روی یک جسم (مانند صندلی ماشین یا زین اسب) برای مدت طولانی

• حمل یک کیف سنگین با دست یا روی شانه‌ها

• ایستادن روی سطحی که به پاها فشار می‌آورد، مانند پله نردبان

• فشار ناشی از کمربند ایمنی روی پوست

• پوشیدن لباس‌های تنگ که به پوست ساییده می‌شوند.

• هر جسمی که برای مدت طولانی به پوست فشرده شود.

کهیر فشاری ممکن است با بیماری خودایمنی مرتبط باشد

عوامل خطر بالقوه 

در برخی موارد، علائم کهیر فشاری ممکن است با قاعدگی، گرما یا مصرف آسپرین تشدید شود. همچنین این احتمال وجود دارد که کهیر مزمن یک جزء خودایمنی داشته باشد. در چنین مواردی، بدن شما ممکن است اتوآنتی‌بادی‌هایی تولید کند که به سلول‌های ایمنی سالم حمله می‌کنند.

تصور می‌شود که ارتباط خودایمنی در کهیر مزمن خودبه‌خودی (ایدیوپاتیک) شایع‌تر از انواع 

کهیر است که در آن‌ها عوامل محرک شناخته شده‌اند. کهیر فشاری در گروه دوم قرار می‌گیرد. با این وجود، برخی از کارشناسان معتقدند که ماست‌سل‌ها (سلول‌های ماست) و آزادسازی هیستامین در ایجاد ضایعات در کهیر فشاری نقش دارند و این بیماری ممکن است در افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی شایع‌تر باشد. به این ترتیب، داشتن یک بیماری خودایمنی موجود ممکن است خطر ابتلا به این نوع کهیر مزمن را نیز افزایش دهد. نمونه‌ها عبارتند از:

• کم‌کاری تیروئید

• بیماری سلیاک

• دیابت نوع ۱

• لوپوس

• آرتریت روماتوئید

• بیماری شوگرن

از میان این‌ها، کم‌کاری تیروئید خودایمن شایع‌ترین است و در حدود ۹.۸٪ از افراد مبتلا به کهیر فشاری مشاهده می‌شود.

شیوع کهیر فشاری چقدر است؟

به طور کلی، تصور می‌شود کهیر مزمن حدود ۲۳ نفر از هر ۱۰٬۰۰۰ نفر را در ایالات متحده تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری در زنان شایع‌تر است. شیوع دقیق کهیر فشاری مشخص نیست. تصور می‌شود که این بیماری کمتر از اشکال حاد، اما شایع‌تر از کهیر مزمن خودبه‌خودی است. کهیر فشاری اوج شروع خود را در دهه ۲۰ و ۳۰ زندگی فرد دارد.

کهیر فشاری چگونه تشخیص داده می‌شود؟

اگر مشکوک هستید که ممکن است علائم کهیر فشاری داشته باشید، برای تشخیص به پزشک مراجعه کنید. پزشک ابتدا سابقه پزشکی و علائم و نشانه‌هایی را که تجربه می‌کنید، ارزیابی خواهد کرد. از آنجایی که علائم و نشانه‌های کهیر فشاری اغلب شبیه به سایر اشکال کهیر مزمن القایی است، تشخیص این بیماری می‌تواند شامل یک فرآیند حذف سایر گزینه‌ها باشد.

پزشک همچنین ممکن است آزمایش‌های آنتی‌بادی را برای تعیین اینکه آیا یک جزء خودایمنی احتمالی وجود دارد، تجویز کند. در این صورت، درمان ممکن است بیماری خودایمنی زمینه‌ای را نیز هدف قرار دهد.

درمان کهیر فشاری با آنتی‌هیستامین‌ها انجام می‌شود

کهیر فشاری چگونه درمان یا مدیریت می‌شود؟

مانند سایر انواع کهیر مزمن، کهیر فشاری نیز می‌تواند پس از قرار گرفتن در معرض عوامل محرک، کیفیت کلی زندگی شما را مختل کند. درمان خارش و تورم شدید امکان‌پذیر است، اگرچه چالش‌برانگیز است. تا به امروز، آنتی‌هیستامین‌ها تنها درمان‌های مؤثری هستند که برای کهیر فشاری توصیه می‌شوند. این داروها با کاهش آزادسازی هیستامین از ماست‌سل‌ها عمل می‌کنند. کورتیکواستروئیدهای خوراکی نیز می‌توانند برای تسکین فوری علائم در افراد با خارش شدید استفاده شوند.

برای حملات حاد کهیر فشاری مزمن، دوره‌های کوتاه کورتیکواستروئیدهای سیستمیک ممکن است به کاهش شدت علائم و کاهش مدت زمان حمله کمک کند. کورتیکواستروئیدهای موضعی در درمان آن نقشی ندارند. مهم است که قبل از مصرف آنتی‌هیستامین‌ها برای تسکین کهیر فشاری با پزشک مشورت کنید. آن‌ها می‌توانند شما را در مورد بهترین برند و دوز راهنمایی کنند و شاید حتی یک نسخه قوی‌تر تجویز نمایند.

در حالی که آنتی‌هیستامین‌ها به عنوان درمان‌های خط اول برای علائم کهیر فشاری در نظر گرفته می‌شوند، محققان در حال بررسی جایگزین‌های احتمالی در آینده هستند. این‌ها شامل آنتی‌بادی‌های مونوکلونال، مانند اومالیزومب (Xolair) است.

برای پیشگیری از کهیر فشاری چه کاری می‌توان انجام داد؟

درمان ممکن است به تسکین علائم کهیر فشاری کمک کند، اما نمی‌تواند از آن‌ها پیشگیری کند. به این ترتیب، بهترین راه برای پیشگیری از علائم کهیر فشاری، پرهیز از فعالیت‌هایی است که تا حد امکان باعث ایجاد این وضعیت می‌شوند.

برای مثال، شما می‌توانید: 

• به جای کیف رودوشی، از یک کیف کج یا کوله‌پشتی استفاده کنید.

• از فشردن دست‌ها یا پاهای خود به اشیاء برای مدت طولانی خودداری کنید.

• لباس‌های گشاد و قابل تنفس بپوشید که به پوست شما ساییده نشوند.

• در حین دوچرخه‌سواری یا اسب‌سواری، برای کشش پاها استراحت کنید.

• میزان تماس با هرگونه جسم سنگینی که به پوست شما فشار می‌آورد را محدود کنید.

نکات کلیدی

هرگونه ضایعه پوستی و تورم غیرعادی که مزمن باشد باید توسط پزشک ارزیابی شود. اگر متوجه شدید که علائم پس از محرک‌های فشاری ایجاد می‌شوند، فوراً به یک متخصص پزشکی مراجعه کنید. اگرچه علل دقیق کهیر فشاری ناشناخته است، درمان‌ها می‌توانند به کاهش علائم و بهبود کیفیت کلی زندگی شما کمک کنند.

پرهیز از هرگونه محرک فیزیکی شناخته شده نیز می‌تواند خطر بروز حملات آینده را کاهش دهد.

تشخیص کهیر فشاری با بررسی سابقه پزشکی انجام می‌شود

سوالات متداول

1. تفاوت کهیر فشاری با کهیر معمولی (آلرژیک) چیست؟

کهیر معمولی اغلب در اثر یک واکنش آلرژیک به مواد خارجی مانند غذا، دارو یا نیش حشرات ایجاد می‌شود و معمولاً حاد و کوتاه‌مدت است. اما کهیر فشاری یک نوع «کهیر فیزیکی» است که عامل محرک آن یک ماده خارجی نیست، بلکه یک عامل فیزیکی (فشار) است. مکانیسم هر دو شامل آزاد شدن هیستامین است، اما عامل محرک آن‌ها متفاوت است.

2. آیا کهیر فشاری مسری است؟

خیر. کهیر فشاری یک بیماری مسری نیست و از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود. این بیماری یک واکنش داخلی سیستم ایمنی بدن به فشار است.

3. آیا کهیر فشاری می‌تواند خطرناک باشد؟

در بیشتر موارد، کهیر فشاری فقط باعث ناراحتی و خارش می‌شود. اما در موارد شدید، ممکن است با آنژیوادم همراه باشد که تورم عمیق پوست، به ویژه در صورت، لب‌ها و گلو است. تورم در ناحیه گلو می‌تواند خطرناک باشد زیرا ممکن است راه هوایی را مسدود کرده و تنفس را دشوار کند. در صورت بروز تورم شدید در صورت یا گلو، باید فوراً به اورژانس مراجعه کنید.

۴. برای تشخیص و درمان باید به چه پزشکی مراجعه کنم؟

بهترین گزینه مراجعه به متخصص پوست یا متخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی است. این متخصصان می‌توانند آزمایش‌های لازم را برای تشخیص دقیق و افتراق آن از سایر بیماری‌های پوستی انجام دهند و بهترین برنامه درمانی را برای شما تنظیم کنند.

5. آیا کهیر فشاری برای همیشه باقی می‌ماند؟

کهیر فشاری یک بیماری مزمن است، به این معنی که می‌تواند برای سال‌ها ادامه داشته باشد. با این حال، شدت آن در افراد مختلف متفاوت است. برخی افراد ممکن است دوره‌های بهبودی (remission) را تجربه کنند که در آن علائم برای مدتی ناپدید می‌شوند، در حالی که در برخی دیگر ممکن است بیماری پایدارتر باشد. این بیماری درمان قطعی ندارد، اما علائم آن قابل مدیریت است.

6. آیا استرس می‌تواند باعث تشدید کهیر فشاری شود؟

بله. اگرچه استرس علت مستقیم کهیر فشاری نیست، اما یک عامل تشدیدکننده شناخته‌شده برای بسیاری از بیماری‌های پوستی، از جمله انواع کهیر، است. استرس می‌تواند سیستم ایمنی بدن را تحت تأثیر قرار داده و باعث شعله‌ور شدن یا بدتر شدن علائم شود. مدیریت استرس از طریق روش‌هایی مانند مدیتیشن، یوگا یا ورزش‌های سبک می‌تواند به کنترل بیماری کمک کند.

7. آیا می‌توانم با وجود کهیر فشاری ورزش کنم؟

بله، اما با احتیاط. نوع ورزش اهمیت دارد. فعالیت‌هایی که فشار مداوم یا سایش روی پوست ایجاد می‌کنند (مانند دویدن طولانی‌مدت که باعث فشار روی کف پا می‌شود، دوچرخه‌سواری یا وزنه‌برداری که در آن میله با دست یا شانه‌ها در تماس است) می‌توانند باعث بروز علائم شوند. ورزش‌هایی مانند شنا یا پیاده‌روی سبک که فشار کمتری به بدن وارد می‌کنند، ممکن است گزینه‌های بهتری باشند. پوشیدن لباس‌های گشاد و مناسب نیز اهمیت دارد.

سخن آخر

کهیر فشاری نوعی کهیر مزمن است که در اثر فشار بر پوست ایجاد می‌شود و با علائمی مانند کهیرهای خارش‌دار و گاهی تورم شدید (آنژیوادم) همراه است که می‌تواند بیش از ۶ هفته ادامه یابد. محرک‌های آن شامل فشارهای طولانی‌مدت مانند ایستادن، حمل کیف سنگین یا پوشیدن لباس تنگ است و ممکن است با بیماری‌های خودایمنی مرتبط باشد. درمان اصلی با آنتی‌هیستامین‌ها و در موارد شدید با کورتیکواستروئیدهای خوراکی انجام می‌شود، اما پیشگیری از طریق اجتناب از محرک‌ها بهترین راه مدیریت است. مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، به‌ویژه در صورت بروز علائم شدید، ضروری است.

گردآوری:بخش سلامت بیتوته